Τροφή για συνωμοσιολόγους

     Σήμερα λέει, είναι του Αγίου Πνεύματος (κινητή εορτή) ... Ταυτόχρονα είναι και η μέρα που μπαίνουμε στο θερινό ηλιοστάσιο (ισημερία) και όλως τυχαίως χτες είχα γενέθλια ... συνωμοσιολογικά (αριθμοσοφικά) είναι 21/6/21 και γράφω στις 6 μ.μ. έτσι ενημερωτικά για τα σχετικά-άσχετα ...
     Αλλά σας σταθώ μόνο στην “εορτήν”. Γιορτάζουμε το Άγιο Πνεύμα και σκέφτομαι : τώρα, κατά πόσον Άγιο είναι το πνεύμα στην εποχή μας “είναι αλλονού παπά ευαγγέλιο” ... Γιατί τελευταία το πνεύμα, το μοιράζουν σε αποξηραμένο λουκούμι, που κανείς δεν το τρώει. Μια και το πνεύμα έχει φύγει, από εκεί που κατοικούσε (δηλαδή) στα μυαλά των ανθρώπων και είναι (τώρα πια) το kider αυγουλάκι-έκπληξη, που δίνουν δώρο στους εμβολιασμένους (βλέπε: έμβολο, εμβολή) και άρα σ’ αυτούς που έχουν πάθει ΕΜΒΟΛΗ σε όλο τους τον οργανισμό, από σώμα έως εγκέφαλο. Το βρίσκω άκρως ειρωνικό το λοιπόν, να γιορτάζουμε την απώλεια του πνεύματος !
     Τώρα στο ότι μπήκαμε στο θερινό ηλιοστάσιο ή αν εγώ είχα γενέθλια, ΜΗΝ τρελαίνεστε ... συμβαίνει κάθε χρόνο ...
     Το θέμα είναι πως θα σωθούμε από τους σωτήρες ... απ’ όπου πανταχόθεν μας βάλλουν με καταστροφικά πυρά (ρουκέτες αντινόησης) ... οι σημερινοί ειδήμονες, “ειδικοί” και νομοθέτες.
     Και για να μην ξεχνιόμαστε το άγιο πνεύμα συμβολίζεται και κάνει πάντα, την “αθώα περιστερά” ! Κανείς δεν φέρει ευθύνη !

Είναι θέμα επιπέδου (ορόφου) ...

 

"Σ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε, οι δεινόσαυροι τζογαδόροι-άρχοντες, συνεχίζουνε να τρώνε (μέσ' την αδηφαγία τους) σε όλους τους ορόφους, μιας και το οικοδόμημα "καμώνονται" ότι είναι δικό τους. Παίζοντας καθημερινά με την ασφάλεια, την χασούρα, τον κίνδυνο και μαθημένοι στις ανατροπές, αλλά κι ευτυχισμένοι που το παιχνίδι-τελετουργία συνεχίζεται σε όλα τα "επίπεδα". Αγνοώντας όμως, παντελώς την Νέμεση !"...
είπε στο τέλος, το γκαρσόνι-δούλος.

Ο φίλος κι ο δρόμος

Rafal Olbinski (paint art)

     Είμαι στη μπάρα, έξω απ’ το παράθυρο του bar και πίνω μπύρα στο σκαμπό. Κλασσικά εικονογραφημένα. Σκάει μύτη ο φίλος (και συνάδελφος ποιητής), με κατεβασμένη μάσκα. Τον χαιρετάω, με χαιρετάει, ανεβάζει την μάσκα ... “Τι έγινε μεγάλε ?” τον ρωτάω (τον μικρότερο) και φέρνω ένα σκαμπό δίπλα μου. “Κάτσε” του λέω. “Δεν θα κάτσω” μου λέει, “γιατί κάνω κάθε μέρα τεστ” ! “Και τι φοβάσαι ?” τον ρωτάω ... “Μην σε κολλήσω κοροϊδία, ή μη με κολλήσεις ?” Δεν μου απάντησε. Με κοίταζε που τον κοιτούσα. Τελικά έσπασε την σιωπή, λέγοντάς μου “Πάω να χαιρετήσω και τ’ άλλα παιδιά και ξανάρχομαι” ... Δεν ξανάρθε ! Τον κατάπιε ο φόβος.
     Έβαλα μπύρα στο ποτήρι, άναψα τσιγάρο κι αγνάντεψα την προοπτική του δρόμου. Έβγαλα το μπλοκάκι και άρχισα να γράφω :

Κολώνα-δέντρο
     δέντρο-κολώνα και πάλι δέντρο.
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουνε ποτέ.
Μας μαγεύει το “πουθενά”.
Μας μαγνητίζει το “άνευ αιτίας”.
Μας έμεινε αμανάτι, ο “λόγος”.
Αυτή η προοπτική του τίποτα,
     που όλα είναι “δρόμος”.

Κολώνα-δέντρο
     δέντρο-κολώνα και πάλι δέντρο.
Κατηφορίζω με καρδιά στρογγυλή ποδηλάτου.
Ο δρόμος είν’ σοκάκι, τα κτήρια, οικίες.
Μπορεί και να μην με “βγάλει” πουθενά ...
Μπορεί και νά ‘ναι όλα κύκλος ...
Δεν θα τετραγωνίσω τον κύκλο,
     δεν θ’ αλλάξω οπτική ...
Είναι Πέμπτη σήμερα. Αδιάφορη μέρα.
    Βρέχει με διακοπές αδιάφορα ...

Κολώνα-δέντρο
     δέντρο-κολώνα και πάλι δέντρο.
Ένα ζευγαράκι που φιλιέται αγκαλιαστά,
στο τελευταίο δέντρο,
     κάνει την διαφορά !

Τώρα δέντρο-δέντρο και πάλι δέντρο.
κι όμως η πόλη,
     δεν έγινε ποτέ της δάσος.
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουνε ποτέ. 

 

(Σημ.) Η λέξη “κολώνα” μου λέει το Βικιλεξικό, πως θεωρήται εσφαλμένη γραφή, γιατί δεν είναι απλοποιημένη. Να ψάξω λοιπόν, που το έχω “γραμμένο”  ... το Βικιλεξικό ! Και κάτι άλλο ... Για τα κόκκινα και μπλε φυτά εσω-εξωτερικού χώρου, θα το αναπτύξω σε άλλο μου κείμενο.

Στη "ρεβάνς" του κάθε πανηλίθιου ...

 

 ... εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς βγάζουμε τις "ευαισθησίες" μας, τα εσώψυχά μας ξαφνικά (πριν δεν ξέραμε να το κάνουμε) ... Τώρα, έχουμε όλοι γνώμη, άποψη ! Δεν ξέρω ... άμυνα είναι, ωχαδερφισμός, κατάθλιψη ή τα απωθημένα μας ? Ζούμε τον "γυάλινο κόσμο" του Καζαντζίδη, όπου όλα είναι διάφανα και εύθραυστα και δεν κάνουμε τίποτα, μην τυχόν και σπάσει το "οικοδόμημα" ! Κι αναρωτιέμαι ... μα αυτός δεν ήταν ο σκοπός όλων, εκ παλαιόθεν ? Επαναστάτες και μη ? Τώρα που δονείται (ταρακουνιέται) το σύστημα, γιατί όλοι έχουν "κλάσει μέντες" ? Θά' θελα, για μια στιγμή να ήμουν ψυχίατρος, για να γελάω όλη μέρα ... Ζούμε την "ρεβάνς - ρελάνς" του κάθε πανηλίθιου, με περίσσια ανοχή ! Όλοι οι ψυχασθενείς μαζί, ενωμένοι, σε ένα παγκόσμιο "reality" υπερθέαμα. Κι εμείς σαν γνήσιοι οπαδοί του τίποτα, σαν κάτοικοι μιας ανωρίμου γης, βασιλεύει το "φαϊ, κακά και νάνι". (Το σεξ το προσθέσαμε μετά, για νά' χουμε κάτι να λέμε). Μας χτύπησε ο αόρατος εξωγήινος κι απολαμβάνουμε την αφασία ... Βλέπουμε Αstra-κια (Zeneka) γιατί είναι πολύ Μoderna. Δεν θα αναπτύξω το τραγικόν του πράγματος ... Είναι όπως στα κόμιξ ένα πράμα. Ζει την παραμύθα του ο καθείς κι είναι πολλοί πανάθεμά τους. Ξαναζούμε την εποχή της ψυχεδέλειας με νέες ουσίες κι είν' η χαρά μεγάλη ... Προπάντων να είμαστε ελεύθεροι, μέσ' το κλουβί μας, όπως και τότε ! "Προλάβετε τώρα που γυρίζει" έλεγε ο κράχτης στο λούνα-παρκ ...

(Υσ.) αν κάποιοι με διαβάζουν με λοξό μάτι ... ας έρθουν να τους εξηγήσω πως γίναμε όλοι μαζοχιστές !