Χτυπάει η καρδιά

Αίγινα (φώτο Μ.Φ.)

Χτυπάει η καρδιά,
κι ο Έρωτας είναι ασθένεια,
     που χρίζει θεραπείας.
Γυμνά κορμιά ενώνονται
και δεν γνωρίζουν
πως βρέθηκαν εκεί,
     πως πάνε παραπέρα ...
Παίρνουν την γνώση
από τους σύγχρονους θεούς
     που λένε για την μόδα.
Χαζεύουν στις βιτρίνες
το αίτιο και το αιτιατό
     και ήσυχα πάνε για ύπνο.

Κι είν' ο καφές του πρωινού
- της άλλης μέρας -
που όλα τα χωνεύει
     και όλα τα ξεχνά.

Κι ύστερα πάλι απ' την αρχή
χτυπάει η καρδιά,
στον ίδιο τόνο της μουσικής,
στην ίδια βιομηχανία παραγωγής
     ... συναισθημάτων.

Κι είναι πάντα ο καφές,
     νοθευμένος με γάλα ...

Σκληροί καιροί

Αίγινα - Αγ. Μαρίνα (φώτο Μ.Φ.)

Σκληροί καιροί κι απρόβλεπτοι.

Σαν ελικόπτερο
που περιπολεί για πυρκαϊές,
     μια μάνα επιβλέπει :
ένα παράλυτο παιδί που παλεύει,
να χτίσει στην άμμο,
     τα δικά του κάστρα.

Μια θλίψη σπαρταράει στο δίχτυ,
     σαν ψάρι δεκτικό στη μοίρα του.

Εδώ στον ήλιο, τη θάλασσα,
     π' όλα είναι γυμνά, ξεκάθαρα ...
λες, δεν έχει τέλος η εναλλαγή,
     αδυνατείς να περιγράψεις χρώματα,
ένα μοτίβο συνεχές,
σε χωριάτικη πλεγμένη κουρελού,
     τα συναισθήματα μπερδεύουν,
μα, μήπως έτσι,
     δεν είναι κι η ζωή ?

Σκληροί καιροί κι απρόβλεπτοι.

Στην Αίγινα

Αίγινα (φώτο Μ.Φ.)

Μια πτυχή γεμάτη χρώμα,
ένα φευγαλέο άρωμα,
μια δέσμη φως,
αργές κινήσεις, 
με χάρη η αφή,
πετώ της θάλασσας νερό
στη θάλασσα,
στο ήχο του νερού
     ησυχάζω ...

Ευτυχώς δουλεύουν ακόμη
     οι αισθήσεις μου,
είμαι εδώ, με νιώθω,
νόμιζα προς στιγμήν
     πως χάθηκα,
τελικά, δεν ονειρεύομαι ...
     ή μήπως όχι ?

Δεν ξέρω τι Αίγινα !

Η χαρά είναι κολλητική ...

Χρονογράφημα

 

     Ήμουν τόσο φορτωμένος από σκέψεις, που είπα να βγω να κάνω τον γύρο της πλατείας. Να ξεθυμάνω απ' όλα αυτά τα συναισθήματα που είχα μέσα μου. Κοίταξα το ρολόϊ, 2 και τέταρτο, ξημερώματα. Δεν με ένοιαζε. Καλοκαιράκι Σαββάτου ... Κατέβηκα τη σκάλα, άνοιξα την πόρτα της πολυκατοικίας, είδα δεξιά μου δυό νεαρούς (τ' αγόρι να έχει σχεδόν "στραγγαλίσει" το κορίτσι και να φιλιούνται) ζευγαράκι δηλαδή στα σκαλιά, πέταξα ένα "καλησπέρα", να σπάσω την έκπληξη και με γοργά βήματα έφτασα στην πλατεία.

     Δεν πήγα αμέσως προς το περίπτερο, έκανα τον κύκλο με την ησυχία μου, έκοψα κίνηση "τι παίζει" στα μαγαζιά και ξαναβρέθηκα στο περίπτερο. Πήρα τσιγάρα καλού-κακού, χάζεψα τριγύρω και έκατσα σε ένα παγκάκι να σκεφτώ, τις δυο ώρες που μιλούσα με το "αμόρε" μου στο τηλέφωνο. 

     Μου ήρθε αμέσως η σκέψη, ότι ο έρωτας αυτός, δεν ήταν για να ξενυχτίσω, αλλά για να κτίσω τη μέρα ... και πήρα τον δρόμο του γυρισμού.

     Στα σκαλιά, ήταν ακόμα το ζευγαράκι. Ακόμα το ψάχνανε με τα φιλιά. Έβγαλα τα κλειδιά και όπως άνοιγα την πόρτα, γύρισα δεξιά (δεν ξέρω τι μού 'ρθε) και τους είπα όλο υπονοούμενο κι αυθόρμητα : "Καλός ο έρωτας, αλλά μην ξεροσταλιέζετε έτσι, θα σας πιάσει δίψα"... κι άφησα τη πόρτα να κλείσει πίσω μου. Με κοίταξαν μ' απορία του στυλ ... "τι είπε τώρα ο τύπος", μα εγώ ανέβηκα στο σπίτι γοργά κι αθόρυβα και πήγα αμέσως στο ψυγείο. Πήρα ένα πλαστικό εμφιαλωμένο μπουκάλι κρύο νερό, απ' αυτά που είχα μέσα και ξανακατέβηκα στην είσοδο. Άνοιξα την πόρτα και τους έδωσα το νερό λέγοντας: "Συγνώμη που δεν έχω πλαστικά ποτηράκια" και ξανάκλεισα την πόρτα ανεβαίνοντας.

     Γύρισα λίγο πίσω το βλέμμα και είδα και άκουσα το γέλιο τους, να με συνοδεύει σε όλη τη σκάλα, ως το σπίτι και πολύ ακόμα ... Αυτό το γέλιο τους ήταν τόσο αληθινό, που απ' τη μια το χάρηκα, αλλά ακόμα το σκέπτομαι : το πως και πότε θα βγω απ' το σπίτι, μια και το κορίτσι ήταν απ' την δική μας πολυκατοικία και τώρα δεν ξέρω τι θα έχει μεταφερθεί σαν "ράδιο αρβύλα" σε όλη τη γειτονιά (για μένα) και ακόμη γελάω !


(Υσ.) Έχω ένα "θεματάκι" με τις πόρτες (κλειστές ή ανοιχτές και γενικά), απ' τα παλιά τα χρόνια και πρέπει να το συζητήσω, με κανένα "ειδικό" τελικά ! Αλλά και το κείμενο πλαγίως, παραπέμπει σε παλαιότερο χρονογράφημα - συνέχεια με τίτλο : "Ανοιγοκλείνοντας τη μεσόπορτα". Άλλωστε γραφτήκαν με μια μέρα διαφορά ... Κανέναν καλόν ψυχολόγον ξέρετε ?

Το χάδι

Αυτός που ξέρει, αυτός που νιώθει ...
α ν α τ ρ ι χ ι ά ζ ε ι  σ' ένα χάδι,
     γιατί οι αισθήσεις του  α ν ο ι χ τ έ ς !

Σ' αυτήν την τρισάθλια, κανακεμένη
και νεκρή εποχή,
     το χάδι είναι άρνηση και τίποτα.

Πόσο μάλλον, όταν το χάδι,
     είναι μήνυμα στο κινητό !