2021

 

Do you wanna be a free man ?

 

Do you wanna be a free man, or do you wanna be a slave ?

   Van Morrison και Eric Clapton έβγαλαν ένα τραγούδι κατά του lockdown. Οι δυο μύθοι της δεκαετίας του 1960, δεσμεύονται στη μάχη για να βοηθήσουν τους μουσικούς θύματα των υγειονομικών απαγορεύσεων. Κι επωφελούμενοι από το γεγονός, ασκούν κριτική και στην κυβέρνηση του Boris Johnson.
   Το «Stand and Deliver», που βγήκε την Παρασκευή γράφτηκε από τον Morrison κι ερμηνεύθηκε από τον Clapton. Τα κέρδη θα πάνε στην καμπάνια Save Live Music του Morrison για όσους εργάζονται στη μουσική βιομηχανία του Ηνωμένου Βασιλείου και Ιρλανδίας. Ο Morrison δήλωσε στο "Variety" ... "θα εργαζόμαστε σκληρά κάθε μέρα για ν΄ασκήσουμε πίεση για την επιστροφή της live μουσικής και να σώσουμε τη βιομηχανία μας". Ο Morrison προηγουμένως δημοσίευσε ένα trio τραγουδιών anti-lockdown το Σεπτέμβρη κι Οκτώβρη για να υποστηρίξει την καμπάνια: «Born To Be Free», «As I Walked Out» και «No More Lockdown». Τώρα στο "No More Lockdown", ο Βόρειο-ιρλανδός σταρ λέει ότι τα lockdown "υποδουλώνουν" τους ανθρώπους και κατηγορεί τους επιστήμονες ότι "δημιουργούν σκοτεινά γεγονότα". Επίσης είχε λανσάρει μια διαμαρτυρία του "Change.org" εξορκίζοντας τους υπεύθυνους της χώρας του να θέσουν τέλος στα lockdown για να βοηθήσουν να σταματήσει η μετάδοση του ιού.
   Στο «Stand and Deliver», οι Morrison & Clapton προτρέπουν τους ακροατές να αφήσουν πίσω τ’ αφήγημα που τους είπαν, με στίχους όπως: "Stand and Deliver: // Toυς αφήσαμε να μας φοβίσουν//Stand and Deliver // αλλά ούτε μια λέξη από αυτές που ακούσατε δεν είναι αλήθεια // αλλά αν εσύ δεν μπορείς τίποτα να πεις // δεν μπορείς τίποτα να κάνεις // Θέλετε να ζήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι ή θέλετε να είμαστε σκλάβοι ? Θέλετε να φέρετε αυτές τις αλυσίδες μέχρι τα φέρετρά σας ? […] Δεν θέλω να είμαι ούτε ένας φτωχός ούτε ένας πρίγκιπας. Θέλω μόνο να κάνω τη δουλειά μου. Δηλαδή να παίζω μπλουζ για τους φίλους μου. "Magna Carta - Bill of Rights - The Constitution, τι αξία έχει ? // Ξέρετε ότι θα μας συνθλίψουν, αχ // Μέχρι να πονάει πραγματικά // Ανήκουμε σ΄ένα έθνος κυρίαρχο ή σ΄ένα αστυνομικό Κράτος ? Καλύτερα να έχετε το νου σας, άτομα // Πριν να είναι πολύ αργά."
   Το τραγούδι τελειώνει με τον Clapton, να τραγουδάει "ο Dick Turpin φορούσε επίσης μάσκα", αναφερόμενος στον περιβόητο ληστή του 18ου αιώνα που φορούσε μάσκα για να κρύψει την ταυτότητά του ενώ διέπραττε εγκλήματα.
   "Πρέπει να σηκωθούμε και να (ανα)μετρηθούμε γιατί πρέπει να βρούμε μια διέξοδο από αυτό το χάος", δήλωσε ο Clapton.

Πληροφορίες απο : dimpenews.com

Παιδί :

 

... δεν ξέρω πως γράφονται
     οι λέξεις "φιλία", "αγάπη",
πρώτα τις νιώθω,
     ύστερα με πλημμυρίζουν ...
αλλά και τώρα που απογοητεύτηκα,
η λέξεις υπάρχουν
     κι ας μην ξέρω να τις γράφω ...

Ηθοποιός

Σηκώνει αργά το χέρι
απ’ το στήθος της
     κι απλώνει,
παλάμη που "χαίρει συμπαθείας",
     σε ένα "αδιάφορο" κοινό ...

κι είναι πάντα
     καλύτερος ηθοποιός,
το “αδιάφορο” κοινό  ...
     από την  ίδια !

Η νέα σεξουαλικότητα

 Η νέα σεξουαλικότητα είναι ... όταν βγάζεις την μάσκα !

Προσωπικά μιλώντας ... (1)

 

Ο θάνατος είναι
μια άκρως ιδιωτική στιγμή,
     σαν τον έρωτα.

Σιχαίνομαι
     να με βλέπουν να ...
          ... πεθαίνω !

Προσωπικά μιλώντας ... (2)

 

Χρόνια ολόκληρα
ψάχνω μιαν ελπίδα
     στην ζωή μου,
να υπερκεράσω
     την απελπισία της λογικής ...

αγνοώντας πως μπορεί,
να είμαι εγώ ο ίδιος,
     ... η ελπίδα !

Προσωπικά μιλώντας ... (3)

 

Τελικά τι γιορτάσαμε φέτος ?
Την απάλειψη κάθε εορτής,
     κάθε χαράς !

Γιατί μόνο στην φυλακή
     όλες οι μέρες είναι ίδιες,
είναι απλά αριθμοί στον τοίχο,
όπως σε λίγο θά 'ναι
     κι οι άνθρωποι. 

Βαθμολογία : 9 στα 10 .... τσίπουρα !

Παραμονές εορτών όπου τα "γκάζια" ανεβαίνουν ...
Στους Sonny Ray (Guitar) & Janne Timmer (Vocals), αλλά και σε όλους τους φίλους ΕΒΙΒΕΣ !!!

 

(Σημ.) Από 3 Σεπτ. 2020 έχω κόψει το facebook, οπότε το blog μου αναπληρώνει και αυτήν την ανάγκη επικοινωνίας ...

Πρόσκληση

φώτο (Μ.Φ.)

Λόγο έλλειψης cafe-bar και ταβερνών ...
Καθημερινό Open Party στην γνωστή διεύθυνση ...
- Μουσική : αυστηρά Blues, Old-Rock & Jazz.
- Μεζέδες ετοιμάζονται κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης από νωρίτερα !
- Σκάκι, αναγνώσεις ποιημάτων, μουσικά τζαμαρίσματα,
ηχογραφήσεις και οποιαδήποτε "happenings" αποδεκτά !
- Ζεστή ατμόσφαιρα, οικείο περιβάλλον,
το κάπνισμα αυστηρά επιτρέπεται, τα ποτά δωρεάν !
- Απαγορεύονται  οι "μπαχαλάκιδες", οι "χαβαλεδιάριδες"
κι όλοι οι "καλοί" χωράμε ! 

Καλές γιορτές
με υγεία πρωτίστως και ευτυχία !

φώτο (Μ.Φ.)

Τροφή για σκέψεις ...

Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Δήμος Ασπροπύργου) - Μάνος Δανέζης  1/12/2019

 Δεν θα αναπτύξω την "πνευματική" μου συμπάθεια, προς τον μεγάλο μας αστροφυσικό ... αφήνω εδώ, ένα βίντεο
(από ένα χρόνο πριν, προ-κοροδοϊού) έτσι απλά προς τέρψη αυτής της άτιμης, της σκέψης, που τόσο μας ταλαιπωρεί ...

Εποχή διαλογής

Erik Johansson Photo Artwork

Πάγωσ’ ο χρόνος κι αντιστρέφεται
     μέσ’ στο μηδέν ξανά περιφερόμενοι.
Σχισμένη σελίδα βιβλίου πεταμένη.
Ούτε που μας νοιάζει αν ήταν,
     το επίμαχο σημείο της Ιστορίας ...

Το ξεχωρισμένο γίνεται
     τροφή των “ευγενών’.
Το περιττό γίνεται
     λίπασμα στα νέα φυτώρια.
Κανόνες, αναθέματα και βίος.
Φύλακας και δολοφόνος
     στο ίδιο μετερίζι.
Ένα σκάφος παλεύει
     με κύματα και καρχαρίες.

Βρέχει ψαλίδια τώρα !
Τώρα που δεν ξέρεις
     τι να πρωτοκόψεις.
Ένοικοι μιας γης
     καμώνονται τους ιδιοκτήτες.
Κάτοχοι ιδεών πολλαπλασιάζονται
     σαν τα μικρόβια.
Όμως αυτοί που σπρώχνουν την ζωή,
είναι συνήθως
     εκείνοι που ’μείναν πίσω.

Ποιοί θά’ ναι αύριο
     οι “ευγενείς” εκείνοι,
που θα ορίσουν την ζωή,
     μέσα στον χρόνο ?
Στο σύμπαν δεν υπάρχουν νικητές.
Με βία ανείπωτη,
     γεννιούνται τ’ άστρα !

Ελεύθερη βούληση

 Μια ταινία μικρού μήκους του Αντώνη Σωτηρόπουλου από το 2013 !

Pain

Το "λάλαγε" από το '98 ο "άθρωπας" ...
Εκείνος τραγούδαγε ... εμένα με διαπερνούσαν οι νότες ... της θλίψης !

Ronald Ong

Ο Ronald Ong (φωτογράφος και digital καλλιτέχνης) μας ξεναγεί στα νέα είδη του ζωικού βασιλείου ...
Εδώ με την επιστημονική τους ονομασία (που έδωσα εγώ) :

 

Μολυβοκαρχαρίας ο εύξυστος

Στρουθοκαμηλοσαλίγκαρος ο αμμώδης

Ανανοκουκουβάγια η αλωπεκής

Μπισκοτόζεβρα η αφελής

Γλαροκαρχαρίας ο αχόρταγος

Κρουασανόγατα η ραχαταλήτισσα

Μπανανόπαπια η νάρκισσος

Λεοντοσκίουρος ο ψεκασμένος

Τοσταλώπηξ η άψητος

Ιατρικό ανακοινωθέν (2)

 

Όλα αυτά που μας συμβαίνουν
και θεωρούμε “λάθος”
     σε μια επιβαλλόμενη ζωή,
δεν είναι από βλακεία
     αλλά από πρόθεση !

Από παθογόνους οργανισμούς,
που θέλουν να ονομάζονται “άνθρωποι”
     ενώ δεν είναι.

Το λιθαράκι σου

Φωτο (Μ.Φ.)

Μας στέρησαν πολλά ... ας μην αφήσουμε λοιπόν
     να μας στερήσουν και τα όνειρα !

Ας φυλάξουμε κάποιες εικόνες στο έσω της ψυχής μας,
με μια βαθιά "καλημέρα", με ένα αισιόδοξο "καληνύχτα"
κι ας γίνουμε εχθροί της λήθης, θυμίζοντας συνεχώς
το πόσο σημαντικοί είμαστε, στην υγεία της λογικής,
     της φυσικής ζωής και της ενσυναίσθησης.

Μας στέρησαν πολλά ...
Όμως τα όνειρα, δεν είναι πολυτέλεια.
Είν' ώρα να θυμηθούμε, να σκεφτούμε,
κάνοντας την δική μας επανεκκίνηση,
     αγκαλιάζοντας την πηγή της χαράς ... τον άνθρωπο !

Μας στέρησαν πολλά ... ας μην αφήσουμε λοιπόν
     να μας στερήσουν και την αγάπη !

Χαμογελάστε ! Δεν είναι η "candid camera",
είναι ο διπλανός σου, που κραυγάζει "μου κρύψατε τον ήλιο" !
     κι ας ανταποκριθούμε στο χέρι που απλώνει, με το δικό μας χέρι.

Τόλμησε το, να βάλεις κι εσύ το λιθαράκι σου
     στη συλλογικότητα αναβίωσης, ενός ήλιου που έχουμε ξεχάσει.

Μας στέρησαν πολλά, θα μας στερήσουν κι άλλα,
αλλά ας μη γινόμαστε συνεργοί στον ίδιο τον αφανισμό μας,
     με την καταστροφολογία τους.

Μας στέρησαν πολλά ... ας μην αφήσουμε λοιπόν
     να μας στερήσουν και την ελευθερία !

Σκέψου

Σκέψου !
Αν χάσεις την Ελευθερία σου,
δεν θα υπάρχει άλλος τόπος
     να διαφύγεις.

Ούτε εσύ, ούτε κι εκείνοι ...

Σκέψου !
Είμαστε ΟΛΟΙ εγκλωβισμένοι
στο ίδιο σπίτι
     που ονομάζεται ΓΗ !

Κι η Ύβρις φέρνει
     τη Νέμεση ...

 

Η ρωγμή ...

 

 […] Η ρωγμή γίνεται όλο και μεγαλύτερη, ως την πλήρη εξαφάνιση του παλαιού κόσμου. Το “ανώμαλο” άτομο θα τίνει όλο και περισσότερο να γίνει κοινό. Ο καινούργιος άνθρωπος δεν θα αναφανεί, παρά όταν θα έχει σταματήσει ο πόλεμος, ανάμεσα στην ομάδα και το άτομο. Τότε θα θαυμάσουμε το ανθρώπινο τοπίο στη πληρότητά του και το μεγαλείο του. […] 

Από το βιβλίο  : “Ο καιρός των δολοφόνων”, του Χένρυ Μίλλερ.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και δη σε ποιητές ... (μια κι αναφέρεται στον Ρεμπώ) ...

 

Τίτλοι ενός ατάξιδα άδοξου ταξιδιού

Όσο και να το “παλεύω”,
η συγκινησιακή πανούκλα,
     έχει καλύψει τα πάντα σαν πέπλο.
Δεν έχει γιατριά, δεν έχει θεραπεία ...
Ένα θέατρο του παραλόγου.
"Ο μάστορας κι ο εργοδηγός".
Ο ποντικός που έχει παρανοήσει
     και τρώει τις σάρκες του.
Το τραγικό και το γελοίο αδελφωμένα.
Κομμάτια, θρύψαλα, αποσπάσματα,
     απ’ τον ένα τοίχο, στον απέναντι.
Ζωή που στροβιλίζεται σε χάος
και περισσεύει η θλίψη,
     η υποκρισία κι η οργή.

Συνέπεια κι ασυνέπεια,
     παρόρμηση και συνήθεια.
Κάκτοι και μιμόζες.
Οι συνελεύσεις με την ύλη,
απέβησαν αδιέξοδες,
     σε νεκρό παρελθόν.
Νόηση σε καταστολή.
Ιστορία σε λήθη.
Τζίτζικας και μέρμηγκας
τα πρότυπα,
     μιας θλιβερής ζωής.

Αποσύνθεση κι  ανασύνθεση.
Ζωή πίσω από το τζάμι.
Η γυάλα που δεν σπάσαμε
     κι η βία της επιβίωσης.
Το καθήκον κι η αδιαφορία.
Η νύχτα κι οι φωτιές.
Ακούς τον άνεμο στα δέντρα,
     "έρχεται, έρχεται ... η θύελλα".
Ένας εφιάλτης διφορούμενος.
Μια οφθαλμαπάτη
     που μας πληρώνει με θάνατο.
Ένας ωκεανός που χάνεται
 σε μια λίμνη, η ανθρωπότητα,
     προδίδει τη ζωή.
Ο θάνατος κι ο χρόνος,
     ταξίδι ατάξιδα άδοξο.
Ένα σύμπαν συρρικνώνεται μέσα μας,
     και προσμένει το "big bang".
Με όποια συνέπεια !

Ας θυμηθούμε ...

 

Ας θυμηθούμε δυό αποσπάσματα από το προφητικό και συνάμα επίκαιρο βιβλίο "1984" του George Orwell, μπας και κατανοήσουμε το τι "παίζει" σήμερα :

- Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμη του πάνω σε έναν άλλο, Ουίνστων ? Ο Ουίνστων σκέφτηκε :
- Κάνοντας τον να υποφέρει, είπε.
- Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί. Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του ? Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση. Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε ? Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές. Είναι ένας κόσμος φόβου, προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος.

[…] Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στο δικό μας κόσμο δε θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από το φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε - όλα ! Ήδη τώρα καταστρέφουμε τις συνήθειες της σκέψης που έχουν επιζήσει από την Προ-Επαναστατική εποχή. Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή το φίλο του. Στο μέλλον όμως δε θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Τα παιδιά θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιούνται, όπως παίρνει κανείς τα αυγά από την κότα. Το σεξουαλικό ένστικτο θα ξεριζωθεί. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων. Δε θα υπάρχει γέλιο παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό. Δε θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη. Όταν θα είμαστε παντοδύναμοι δε θα έχουμε πια ανάγκη την επιστήμη. Δε θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Δε θα υπάρχει πια η περιέργεια, ούτε η χαρά της ζωής. Δε θα υπάρχει άμιλλα. Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου - για πάντα.

George Orwell από το "1984". Για όσους δεν το έχουν διαβάσει ... Εδώ σε (.pdf ) :

https://derkamerad.com/wp-content/uploads/2016/01/cf84ceb6cebfcf81cf84ceb6-cebfcf81ceb3cebfcf85ceb5cebb-1984.pdf

Αγωνιώ ...

Ημερολόγιο εγκλεισμού Δ

Δ (των δηλωσία - διαδηλωτή)

     Και ξαφνικά κάποιοι ξύπνησαν για να αλλάξουν πλευρό και να συνεχίσουν τον ύπνο. Για την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ο λόγος ... Που το μόνο που βρήκε αντισυνταγματικό είναι το θέμα των συναθροίσεων. Για το Πολυτεχνείο ο λόγος. Μην χάσουμε την φιέστα - σιέστα ...
     Και δεν είναι αντισυνταγματική η απαγόρευση κυκλοφορίας, δεν είναι αντισυνταγματικό το κλείσιμο των καταστημάτων, η επιβολή μάσκας, η στέρηση όλων των άλλων ελευθεριών ...
     Πίσσα ρε, πίσσα και πούπουλα ! το λιγότερο.

Στου κρεβατιού την άκρη

φωτο (Μ.Φ.)

Είμαι ώρα τώρα,
στου κρεβατιού την άκρη,
     κοιτώντας το πάτωμα.
Τα χέρια απλωμένα στήριγμα
     στο στρώμα,
ο  καιρός αίθριος,
διάθεση - θερμοκρασία,
     υποφερτή.
Έρχεται απ’ το σαλόνι
μια μουσική,
     που ξέχασα ανοικτή.
Με γαληνεύει.

Λέω : που θα πάει ...
θα εμφανιστεί η θάλασσα
     στα πόδια μου,
θα πλατσουρίσω στ’ όνειρο,
     μα ’κείνο δεν μου κάνει την χάρη.

Είναι ώρα που κοιτώ
ένα ηλίθιο μωσαϊκό,
- ταυτόσημο στις σκέψεις -
     που χάνομαι μέσα του.

Σούλα, Τέρψη ή Αργυρώ

Τα χέρια μου στα χέρια σου,
νύχτα μειλίχια
     σε λεωφόρο προσμονής.

Όμως άργησε πολύ,
     η οδοσήμανση
και μείναμε κι από βενζίνη,
μια κι η συμπάθεια
     δεν ήταν οδηγός.

 

Απ’ τα χρόνια τα παλιά

 “Σ’ ααγαπώ, σ’ αγαπώ, που με βάζεις, σ’ ένα πύργο ψηλό να διατάζεις”.
Κι ότι έμεινε στο τώρα, είναι ο πύργος κι αυτός που ψηλά διατάζει.
Μια κι η αγάπη πάντα χάνεται, στο που σε “βάζω” και σε τι αξία σε έχω ...

1970, μεσούσης της χούντας, τρείς Ιέρειες (τώρα πια) της μουσικής : Λευτέρης Παπαδόπουλος (Στίχοι), Μάνος Λοΐζος (Μουσική), Γιάννης Καλατζής (Ερμηνεία), φτιάξαν ένα ακόμη λιθαράκι ανεξίτηλο μεσ' τις καρδιές μας.

Κι όπως τότε, έτσι και τώρα (στην όποια χούντα) έχουμε ανάγκη από χαρούμενα τραγούδια, να ξεπερνάμε την θλίψη.

Περιδίνηση φωτιάς

φωτο (Μ.Φ.)

Σ' αυτούς που δεν εκτίμησαν
     την παρουσία μου,
κάνω δώρο
     την απουσία μου.

Κι αυτοί που δεν ακούν
     την φωνή της ψυχής τους,
είναι καταδικασμένοι
να ζουν μέσ’ την σιωπή τους ...
     φωνάζοντας.

 

 

Βότσαλα

φωτο (Μ.Φ.)

Έχω μια περίεργη συνήθεια :
     σαν πάω στην όποια παραλία,
- από τα χρόνια τα παλιά -
παίρνω μαζί στον γυρισμό
σαν αναμνηστικό, σαν βίτσιο,
     δυο-τρία βοτσαλάκια.

’Κεί στο σαλόνι,
μεσ΄την φτηνή φρουτιέρα,
     τα βάζω όλα ανάκατα.
Δεν γράφω τίποτα επάνω τους,
δεν θυμάμαι ποτέ,
     ποιο είναι κι από που ...

Κάποιες φορές έβαζα μέσα και νερό
     και λαμπιρίζαν στο ημίφως.
Περίμενα μέρες, μπας και ανθίσουνε.
Ήθελα να λύσω την απορία μου :
πως μια χώρα-πέτρα
     έβγαλε τέτοια διαμάντια ...

Τώρα δεν βάζω πια νερό.
Είναι στην πέτρα
     η ψυχή της χώρας μου.

Ημερολόγιο εγκλεισμού Α

Α (άλφα σκέτο με ολίγη)

     Δεν είμαστε απλά φυλακισμένοι σ’ ένα πλανήτη φυλακή, σε ένα matrix ... Εμείς όλοι, είμαστε η θεμέλια δομή του. Κάτι σαν τις εντοιχιζόμενες ηλεκτρικές συσκευές. (Όσο δυσοίωνο κι αν ακούγεται αυτό) ... Οποιαδήποτε αποδόμηση στο “σύστημα”, πρώτα εμάς πονάει ! Η “φάκα” που φαντάζει επίχρυση, είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μας. Είναι θεός και τοτέμ. Είναι όλη μας η πίστη και η θεμέλια ύπαρξη μας, βασισμένη επάνω σε ένα λάθος, σε μια υποτιθέμενη υπόθεση, του “νομίζω  πως” ...
     Υποθέτω ότι η γη είναι στρογγυλή, γιατί έτσι μου λένε οι “ειδικοί” επί του θέματος. Εγώ και εσύ δεν την έχουμε δει από μακριά, παρά μόνο από αεροπλάνο. Εκεί συλλαμβάνουμε την υποτιθέμενη καμπυλότητά της. Το θέμα μου δεν είναι, αν η γη είναι επίπεδη ή στρογγυλή, αλλά να ... ένα καλό παράδειγμα για το τι δεχόμαστε αμάσητο. Χωρίς δικές μας, χειροποίητες αποδείξεις. Αυτό που λέμε αυτόπτης μάρτυρας. Πουθενά δεν ήμασταν αυτό ακριβώς : Αυτόπτης Μάρτυρας ! Κι όμως δεχόμαστε γεγονότα και απόψεις που μας λένε, ανάλογα από το πόσο όμορφα είναι πλεγμένη η κάθε “παραμύθα”. Πόσο κολλάει στην λογική του κάθε απλού ανθρώπου, η ήδη μασημένη τροφή...
     “Όχι άλλο κάρβουνο” έλεγε κάποιος ηθοποιός κι εμείς γελάγαμε ... Όχι σύνορα στη φαντασία, έλεγα εγώ κι έγινα σοβάς στο ντουβάρι. Όχι δεν είναι γιουβέτσι το κοκορέτσι φώναζες, μα είναι φαγητό και τα δυό, σου λεν’ οι “ειδικοί” κι η σκέψη αποδομείται ... Λειτουργεί μόνο με γράσο. Και γράσο έχει μόνο δύο μάρκες. Το “αληθινό ψέμα” και την “ψεύτικη αλήθεια”. Και τα δυo έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Μαλάκυνση εγκεφάλου (κοινώς άνοια) ή ζόμπι. Το ίδιο είναι !
     Έτσι κι αλλιώς, (σοβαρά τώρα) ο μοναχικός λύκος, θα ζήσει και θα πεθάνει “σκέτο” μοναχικός λύκος. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε ν’ αλλάξουμε το “κάτι”, αν όχι τα πάντα ... Το κάθε “εγώ” είναι μέρος της δομής, του σύμπαντος κόσμου μας. Όσο πιο πολύ το διαιρείς, χάνει δυνάμεις, ακρωτηριάζεται ...
     Ζούμε μια εποχή όπου η ακινησία, είναι η νέα φύση του ανθρώπου. Σαν τα φυτά ένα πράμα ! Δεν μετακινούμαστε, παρά μόνο όσο οι ρίζες μας το επιτρέπουν. (Δεν περιμέναμε το lockdown, το είχαμε ήδη). Κι αυτό σε όλα τα επίπεδα, φυσιολογικότητας ή πνευματικότητας. Αυτό που επιχειρείται σήμερα, είναι οι ειλημμένες υποχρεώσεις, με την εφαρμογή των προκατασκευασμένων προγραμμάτων. Είναι ήδη προγραμματισμένη ΚΑΙ η οποιαδήποτε αντίδρασή σου ! Γι’ αυτό και σου μιλάνε διαρκώς, για “εφαρμόσιμα μέτρα”, γιατί υπάρχουν και τα “ανεφάρμοστα” που σου ετοιμάζουν.
     Σ’ ένα “παράδεισο” γη, όλα αυτά που γίνονται σήμερα, φαντάζουν παράλογα. Αν όμως (λέω όμως), απ’ την αρχή, γνώριζες ότι ζείς σ’ ένα πλανήτη φυλακή, όλα θα σου φαντάζαν λογικά, μέσα στην παραλογία τους. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η λογική συνέχεια του προγράμματος. Το χάος, τα κβάντα, η σκοτεινή ύλη ... Νύχτα όλα ! Πίσσα, σκοταδισμός !
     Έγραφα παλαιόθεν, “αν θέλετε ν’ αλλάξει κάτι, σκοτώστε τον κατασκευαστή” ! ή τους όποιους κατασκευαστές του προγράμματος ... Πυρπολήστε το πρόγραμμα ! Εμμέσως πλην σαφώς, δεν φταίει ο συνάνθρωπος, αλλά ο προγραμματιστής.
     (Όταν ένα σπίτι πλημμυρίζει, φταίνε τα υδραυλικά του, άρα και κατ’ επέκταση, ο “μαλάκας” μάστορας, που σου τα έφτιαξε και κανένας άλλος) ! You know what i mean !?!
     Δεν μπορεί, να μου έχεις δυό οικονομίστικες θεωρίες, να λυμαίνονται όλη την πνευματικότητα (κουλτούρα ?) του ανθρώπου, εις τους αιώνες ... (που ξεκινούν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ, από το τι παράγει ο άνθρωπος, λες και ο άνθρωπος είναι ΜΟΝΟ το προϊόν και η αξία του) και να μου μιλάς μετά,  για έρωτα, ευτυχία, ελευθερία μέσα στο ήδη “καλούπι” του προϊόντος ...
     Δεν μπορεί, να μου έχεις δύο οικονομίστικες θεωρίες (σοσιαλισμός ή καπιταλισμός και τα παράγωγά τους), που δηλώνουν ευθαρσώς ότι ο άνθρωπος είναι ένα μηχάνημα παραγωγής και που αυτές τις θεωρίες, τις προσκυνάς, τις ασπάζεσαι, μετά να ζητάς συμπόνια ! Από που ? Απ’ το μηχάνημα που εσύ ο ίδιος, είσαι γρανάζι του ? Μόνο πολλοί μοναχικοί λύκοι φτιάχνουν αγέλες ! Αλλιώς, όλοι σκυλάκια, κατοικίδια του σαλονιού.
     “Μην ελπίζεις τίποτα, μην φοβάσαι τίποτα, αλλά ζήσε ελεύθερα” ... Που ? στο φαντασιακό ? Αυτό μας έμαθαν, αυτό κάνουμε! Το “χαντάκι” που μας έριξαν, φαντάζει πιο μεγάλο τώρα, απ’ ότι στην αρχή, πριν μας ρίξουν. Τώρα στους λαβυρίνθους της λογικής, η πραγματικότητα είναι ήδη τσιμεντένια.
     Ζούμε το πρώιμο στάδιο της ρομποτοποίησης και δεν το βλέπουμε καν ... Δεν έχει να κάνει με δικαιώματα κι υποχρεώσεις, ούτε καν με ελευθερία, όλα είναι σε καλούπια παραγωγής φορμαρισμένα. Τελευταίο προπύργιο τώρα, τα όνειρα. Ακόμα και οι ψευδαισθήσεις σου, θα πρέπει νά ‘ναι ελεγχόμενες ! “Νά ’σαι χαρούμενος μέσα στην δυστυχία σου”, λένε οι νέες επιταγές του μέλλοντος. Απλά δεν έχει εφευρεθεί ακόμη, το τέλειο χαπάκι της "νιρβάνα" ... Κάντε υπομονή σου λένε. Ες αύριον τα σπουδαία !
     Πρώτα η υγεία μας λένε ... σ’ ένα κόσμο που ζέχνει !

Ημερολόγιο εγκλεισμού Α΄

A' (με τόνο και μαγιονέζα)

      Σε τελική ανάλυση, ψυχή δεν υπάρχει. Είναι αυταπάτη της ύπαρξης. (Δεν υπάρχει μέσα στο λύθαργο ελευθερία, ατομικότητα, δικαιοσύνη ... και ψυχή). Αν εξαιρέσεις το ΕΓΩ από τα πάντα, δεν είμαστε παρά εργατικά μυρμήγκια, που δουλεύουν για να οικοδομήσουν “κάτι” που δεν ξέρουν. Πάμε, όπου πάμε, βασισμένοι σ’ ένα ένστικτο. Αυτό που προστάζει το πρόγραμμα, ο κατασκευαστής, ή ο εκάστοτε θεός.
     Όλοι αυτοί που θέλουν να αποδομήσουν το “εγώ” μας, είναι απλά γιατί γίναμε πολλοί οι “εγωιστές” κι αυτό αντιβαίνει στο πρόγραμμα. Όσο χάλια και νά’ ναι το “εγώ’ του καθενός (και χρήζει επιδιόρθωσης), κάπου-κάπου βρίσκει γέφυρες επικοινωνίας να συνεννοηθεί κι εκεί ακριβώς, είναι που συναντάς τον “ηλίθιο”, που κρύβει ο καθένας μέσα του. Γιατί έρχονται οι κάθε λογής ψυχολόγοι, επιστήμονες, με τους παπύρους και τις περγαμηνές και σου λένε : φταίει το “εγώ” του καθενός, που είναι υπερφίαλο. (Βλ.: δεν χωράει σε φιάλη). Και με κάθε λογής οδηγούς ευημερίας, προσπαθούν να σε πείσουν σαν πραματευτάδες, ότι πρέπει “σόνι και ντε”, να διορθώσεις το “εγώ” σου. Μα ρε καραγκιόζη-εισπάρτωρα, αν αλλάξω το “εγώ” μου δεν θά ‘μαι πια, ΕΓΩ !
     “Ναι ! αυτό ακριβώς επιδιώκουμε”, σου ομολογούν. Μια ιδανική κοινωνία που όλοι θά ‘ναι ίσοι, χωρίς τις διακρίσεις του κάθε “εγώ”. Δηλαδή ένα χυλό θέλετε, ρε σεφ της οικουμένης ? Όχι ! σου λέν οι ειδικοί , “όλοι ίσοι αλλά όχι ίδιοι”. “Εσύ έχεις άλλο χρώμα”. Ρε μπας κι είμαι αράπης και δεν το ξέρω ? Έχω κι εγώ τις αμφιβολίες μου. Μήπως το γενεαλογικό μου δέντρο, το έφτιαξα εγώ, με την φαντασία μου (να, πάλι το εγώ) και δεν είναι ιστορική πραγματικότητα ? Και τελικά, τι ζόρια τραβάνε οι ειδικοί, αν εγώ είμαι ΕΓΩ ? Δεν έχω εγώ, το υπαρξιακό μου πρόβλημα και το έχουν οι άλλοι, οι άσχετοι ?
     Ρε δεν πάτε στον ... Αντίνοο να σας τα πει καλύτερα ? That’s enough ! Πρέπει να εφεύρουμε μια αντι-επικοινωνία μέσα στην επικοινωνία μπας και συνεννοηθούμε ? Δεν ξέρω πια, χάνει η λογική το βηματισμό της ...
     Η ανθρωπότητα βαδίζει αργά, σταθερά και βήμα-βήμα, όλες τις αλλαγές που ορίζει το πρόγραμμα. Μην με ρωτήσετε ποιό είναι το πρόγραμμα, δεν ξέρω. Μπορεί νά ναι “Made in China” ή “America” ή ακόμη και έργο του θεού ... Όλα τα προγράμματα έτσι κι αλλιώς, στοχεύουν στην αλλοίωση του “εγώ” κι άρα στη ρευστότητα των αγορών ...  Πόσο τιμάται σήμερα ο άνθρωπος ?
     Το ποιά είναι η αλήθεια, το λέει η λέξη : Α (στερητικό) και λήθη. Η αλήθεια είναι το ΑΝΤΙΘΕΤΟ από την  έλλειψη μνήμης. Είναι η ανεπάρκεια Ιστορίας ... Αυτό που επιδιώκουν όλοι, οι εξ άνωθεν “αυτοκράτορες” που καταδυναστεύουν το “εγώ” μας, είναι πρώτα να ξεχάσουμε τα πάντα. Ένα format, γιατί το νέο πρόγραμμα δεν δουλεύει σωστά, πάνω στις παλιές πλατφόρμες. Το νέο πρόγραμμα υπόσχεται, όπως και όλα τα προηγούμενα, την ευημερία σου, την ευτυχία σου ... Το νέο πρόγραμμα φροντίζει, πρώτα να σε εξυπηρετεί, πριν καν το σκεφθείς. Γιατί χωρίς τους “βαρβάρους”  (βλ. Καβάφη), δεν μπορούμε ... Σήμερα πουλάει η στέρηση όλων των κεκτημένων, ελευθεριών και  βιοπορισμού, για να σε κάνουν να εξεγερθείς, σε μία ακόμη ελεγχόμενη επανάσταση, που θα σε οδηγήσει να δεχτείς τον όποιο σωτήρα-λύση. Κι έχει πολλούς άσσους, το μανίκι της εξουσίας.
     - Ναι ρε φίλε, (θα μου πεις) μας τά ’παν κι άλλοι ! Κάτι καινούργιο ? Όπως ? Πως βγαίνω απ’ αυτήν τη φυλακή ? Με ποιόν τρόπο ? Πάλι μασημένη τροφή ?
     - Κατ’ αρχάς ΘΕΣ, να βγεις ? Θες πραγματικά να βγεις ? Λύσε πρώτα το ουσιώδες και μετά περνάμε και στα υπόλοιπα !
     Όπως το καταλαβαίνω εγώ,  ζούμε σ’ ένα πλανήτη, που όλοι θέλουν να πιούν απ’ το ρυάκι του θεού, χωρίς να βρέξουν τα πόδια τους. Μασημένη τροφή το λέμε. Γι’ αυτό έχουμε όλοι ουλίτιδα ! Δεν δουλεύουν τα δόντια. Κι ούτε τα τρίξαμε ποτέ, στους κυβερνώντες. Κι ας αυτοχαρακτηριζόμαστε όλοι αρπαχτικά, ενώ είμαστε γατούλες του καναπέ ... (με “κονσέρβα” τόνο, μόνο γατούλα γίνεσαι) ...
     Είναι οι εντολές “εξ άνωθεν¨που πρέπει να εκπληρωθούν. Μόνο όσοι ζουν σε “Υπόγειο” (βλ. Ντοστογιέφσκι) βλέπουν την ζωή σαν μια ανάβαση, απ’ την άβυσσο. Πρώτα μπαίνεις στη θάλασσα και μετά μαθαίνεις να κολυμπάς. Το να “φαντασιώνεσαι”, υπάρχει υπέρμετρο στον κόσμο. Δεν κάνεις κάτι σπουδαίο, μεγάλο ... φαντασιώνονται κι οι αμοιβάδες !
     Όλα είναι θέμα διατροφής. Είτε οργανικής, είτε πνευματικής. Παιδεία το λέμε ! You know ? Να δώσω ένα παράδειγμα : όταν βάζεις μαϊντανό στο φαγητό, διαλέγεις τα πιο τρυφερά κλωνάρια. Δεν τον βάζεις ολόκληρο με την ρίζα του και το χώμα. Γιατί εδώ έχουμε φτάσει και λέμε κι ευχαριστώ. Είναι και θέμα πρόθεσης, ιδεατού και σχιζοφρένειας. Σε παγκόσμιο επίπεδο, τη μια σου μαθαίνουν την επαναστατικότητα για την ελευθερία και την άλλη σου λένε ελευθερία δεν υπάρχει, βρε χαζό ... εμείς την φτιάξαμε την ιδέα, για να κουνιέστε και λίγο ... μην σου κάτσει το χαπάκι στο λαιμό !
     Ζούμε την εποχή του χαλβαζιάσματος πριν το βιασμό ! Είναι η παλιά μέθοδος απ’ την εποχή των σπηλαίων (διαχρονική), που ούτε φαντασία δεν έχει, στην εκάστοτε εφαρμογή του.
     Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω. Νομοτέλεια. Ότι είναι να συμβει, θα συμβεί ! Τώρα αν κάποιοι παίζουν με  το χρονόμετρο και βιάζονται να έρθουν τα γεγονότα πιο κοντά σε χρόνο, μαγκιά τους, “τους βγάζω το καπέλο”, αλλά ευχαριστώ δεν θα πάρω. Δεν τους κάνω ποτέ την χάρη κι αυτό είναι που με χαρακτηρίζει (σε διαφορά) από τους άλλους λύκους.
     Έτσι κι αλλιώς , υπάρχουν απ’ την μια οι “δικαιωματιστές” κι απ’ την άλλη οι “ψεκασμένοι”. (Οι λέξεις  δεν υπάρχουν σε κανένα λεξικό, είναι εφεύρεση των προβατοποιημένων Ελλήνων). Απ’ την μια τα αρπαχτικά με προβιά κατσίκι τιγρέ, κι απ΄την άλλη τα αρπαχτικά με προβιά αρνάκι Νέας Ζηλανδίας. Η διαφορά τους είναι, ότι το ένα έχει καλύτερα “κομφόρ” από το άλλο. Διαφορετικό μαντρί, άλλες παροχές ...
     Στο ναδίρ ενυπάρχει ένα φως, όσο και στο ζενίθ "το φως εξ ουρανού". Η διαφορά ποιά είναι, στο χρώμα φωτισμού ? Το ένα μπουρδελέ πλανήτου, το άλλο εκτυφλωτικού αστέρως ? Αναρωτιέμαι ποιά πετριά έφαγε ο καθείς και βλέπει αστράκια ! Μόνο η ένωση των άκρων, δίνει ρεύμα απ’ την μπαταρία ...
     Χρόνια το φωνάζω πως : Ζωή, είναι η ένωση των άκρων. Μάλλον στον άνεμο μιλούσα.

Ημερολόγιο εγκλεισμού Α''

Α'' (με δύο τόνους και μαρουλόφυλλα)

     Αν δούμε την ζωή μας,  με μια μουσικολογική ματιά, είμαστε πάντα εκτός θέματος. Παράφωνοι, μέσα στην όποια όμορφα δομημένη, συμφωνία της φύσης. Άμουσοι με στερητικό σύνδρομο. Άτονοι, χωρίς σημεία στίξης και θαυμαστικά, με το κλειδί του σολ στη κρεμάλα, στο δέντρο, για τα αδικήματά του.
     Στα εφηβικά μας χρόνια, τότε που η τρυφερότητα ξεχυλίζει, εμείς ακούμε ότι πιο Hard Rock και Heavy Metal υπάρχει. Στα νεανικά μας χρόνια, που “ψαχνόμαστε”, ν’ ανέβουμε αισιόδοξα την σκάλα της ζωής, εμείς ακούμε ότι πιο μοντέρνο, αρχαίων ακουσμάτων (βλέπε :  ρεμπέτικα, blues, λαϊκά κι ότι εμπεριέχει κλάψα). Στα ώριμα υποτιθέμενα χρόνια, συνεχίζουμε την “κλάψα” λόγω κεκτημένης ταχύτητας, ώς την πλήρη κατάθλιψη. “Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς, με πρόδωσες, με ρήμαξες” ... κι ο αμανές ακόμα και ροκ να είναι, δεν παύει νά ‘ναι αμανές ...
     Κι Ω! του θαύματος, όλοι στον κηδεία τους, θέλουν να παίζει η Ηρωική (5η) του Μπετόβεν !

Ημερολόγιο εγκλεισμού Β

Γλυπτό των Claes Oldenburg & Coosje van Bruggen

Β (βήτα άτονο)

     Έχει γίνει η διαφορά δικαίωμα τόσο, που αχνοφαίνεται πια η πραγματική υποχρέωση σαν άνθρωπος. Δέχεσαι νά ’σαι υπόχρεος στο κράτος, αλλά όχι στους άλλους ανθρώπους. Δέχεσαι να χρωστάς σε μια ανώνυμη εταιρεία, αλλά όχι στον διπλανό σου, στον φίλο, τον γνωστό, ή και στον έρωτά σου ακόμη. Είναι δικαίωμα σου. Είναι δικαίωμά σου να ζεις όπως γουστάρεις ! Τότε προς τι οι νόμοι και οι ηθικοί κανόνες ? Σ’ ένα παράλογο κόσμο, δέχεσαι παθητικά το οτιδήποτε δεν σου χαλάει την λογική σου και το ραχατιλίκι σου. Δεκτόν εν μέρει ...
    Όμως στο στάδιο αυτό της ύπνωσης, του ζόμπι, ο άνθρωπος είναι μόνο ζήτουλας. Δεν κάνει τίποτα, δεν παράγει τίποτα. Είναι φαϊ, κακά και νάνι. Κι όλο αυτό το “Ιερό” όλων των ιδεολογιών και των  θρησκειών (παραγωγή και πίστη) γκρεμοτσακίζεται στον Καιάδα. Αυτό το “τίποτα δεν είναι αληθινό” δίνει την θέση του στο “επιτέλους, πρέπει να ορίσουμε τι είναι αληθινό”. Κι όσο δεν βρίσκουμε το φάρμακο καταπολέμησης της ασάφειας, τα ζόμπι θα βασιλεύουν, όσο και η μικροβιακή τους ιδεολογία.
     Ζω, αλλά δεν ζω. Είμαι ελεύθερος, αλλά δεν είμαι. Έχω δικαιώματα, αλλά κατ’ ουσία δεν έχω. Μου ανήκει κάτι, αλλά δεν μου ανήκει τίποτα. Κάνω σεξ όπως όλα τα ζωάκια, τρώω όπως κι εκείνα, νευριάζω όταν μου παίρνουν την τροφή μεσ’ απ’ το στόμα, μισώ το χέρι που με χαϊδεύει, πριν με ξυλοφορτώσει  ... αλλά δεν είμαι ζώο ! Είμαι άνθρωπος !   Τώρα τι μάρκα άνθρωπος είμαστε κι από ποιό εργοστάσιο έχουμε βγει, παίζεται ... αμφίβολα. Το πάν είναι το δικαίωμα στην  διαφορά.
     Εγώ σου λέει ο άλλος, δικαιωματικά ανήκω όπου γουστάρω, γιατί έτσι αγωνίζομαι για την ελευθερία μου. Κι αφού ανήκεις κάπου, πως είσαι ελεύθερος ? Είναι υψηλά  μαθηματικά, το ένα κι ένα κάνουν δυο. Αυτό το αυτονόητο που βλέπουν μέχρι και  τα ασπόνδυλα, εμείς πεισματικά δεν θέλωμε να το δούμε. “Είναι δικαίωμά μου να μην βλέπω” και γέμισε ο πλανήτης τυφλούς. “Είναι δικαίωμά μου το όποιο πάθος” και γέμισε ο πλανήτης παθητικούς. “Είναι δικαίωμά μου ο θάνατος” και γέμισε ο πλανήτης ΖΟΜΠΙ.

Ημερολόγιο εγκλεισμού Γ

Γ (γάμα γαμήλιο, γυριστρούλικο)

     Εις τον καιρόν του εγκλεισμού ... “αλωνίζουν” οι γάτες. Χορτάτες απ’ τα πολλά σκουπίδια μας, (επειδής, όλα μας τα σκουπίδια, είναι τώρα μόνο έξω από την πόρτα μας, ενώ πριν τα σκορπάγαμε όπου νά ‘τανε, δηλαδή παντού) ... χορτάτες λοιπόν, επιδίδονται σ’ ένα αχαλίνωτο σεξ, γεμάτο ουρλιαχτά μιας χαρμολυπημένης επιβίωσης. Π’ ακούγονται τόσο δυνατά, που σου ξυπνάνε τη σύγκριση. Αυτές ’λεύθερες, εγώ όχι. Αυτές ελεύθερες συνεχίζουν να ζουν στη ρότα του χρόνου, εγώ κλεισμένος στο κάστρο, ούτε ήλιος δεν με βλέπει ... Ούτε προσμένω την πριγκίπισσα, που θά 'ρθει να με κλέψει, ούτε αγωνιώδης δράση με μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους, ούτε τίποτα ... Στασιμότητα ! Μόνο γατίσια ουρλιαχτά, σπάνε την ηλίθια σιωπή των ανθρώπων.
     Και “εκεί στου οργασμού την άψη”, σαν άλλος “Σεβάχ θαλασσινός” στην σκέψη, πετιέται ο ένοικος του ισογείου, γεμάτος ζήλια και βροντοφωνάζει : “Σκάστε μαλακισμένες”! ,,, Βγαίνει στην αυλή και πετάει στις γάτες, ότι βρίσκει μπροστά του. Μανταλάκια, άδεια κουτάκια μπύρας, ένα σπασμένο σκουπόξυλο, δυο άδεια κεσεδάκια γιαουρτιού και ένα κονσερβοκούτι τόνου ... Οι γάτες ενοχλημένες, πάνε πιο ‘κει και πιο πέρα. Δεν έχουν θέμα χώρου. Πάνε πιο ‘κει και συνεχίζουν. Απτόητες.
     Να, μια λέξη που λείπει απ’ το λεξιλόγιο των ανθρώπων ... Ένας ήταν ο Διογένης με το πυθάρι του : “κάνε πιο κει ρε μάγκα, μου κρύβεις το ήλιο” ! Έκτοτε σκοτάδι ...
     Η φυσική ζωή κυνηγιέται από παντού. Σαν νά ’χουμε ένα έμφυτο λογισμικό, μισούμε την ζωή των άλλων, ακόμα κι όταν οι “άλλοι¨είναι ανύπαρκτοι. Τόσο αφύσικα. Μετά αναρωτιόμαστε πως φτάσαμε ως εδώ ... μέσα στα μεσαιωνικά υπόγεια του κάστρου και τις κατακόμβες και “εις τον καιρόν του εγκλεισμού” ...

     (Υσ.) Τελικά από σκορβούτο θα πάω, με τόσες κονσέρβες τόνου που έχω μαζέψει ... Εγώ, που δεν έχω πρόβλημα, (βλέπε : πρώτος όροφος) ταΐζω τις γάτες, ο άλλος του ισογείου που έχει, (βλέπε : ποντίκια) τις διώχνει ! Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα !

Μια απώλεια

Η φωτο είναι από την καταστροφή της Σμύρνης ...

Πριν δυόμιση μήνες, είχα ένα σοβαρό ατύχημα με το κομπιούτερ. Ότι είχα αποθηκευμένο (των τριών τελευταίων χρόνων), κλείδωσε από ιο και δεν ξανανοίγει. Δεν έχω πια την πρόσβαση, σε όλα τα αρχεία κειμένου, φωτογραφιών, αναμνήσεων και δικών μου γραπτών. Είναι σαν να μην υπάρχουν πια. Το πρόβλημα δεν το έχω λύσει ακόμα ...

Λυγμός μεν, αλλά δεν πειράζει, η ζωή συνεχίζεται ...

Υπολειτουργώντας ...

... και ψεκασμένου να συμπληρώσω ...

Έβλεπαν δεκαετίες μπροστά οι Pink Floyd ...

κι οχι μόνο για τις μάσκες ...

Γενεαί πάσαι

Γενιές που χάθηκαν
     στην έκφραση,
γιατί μισούσαν την μετάφραση ...

και γενιές πού 'χουν ανάγκη
     από μετάφραση,
γιατί ανέκφραστες γεννιούνται ...
 
ξεθωριάζουν άπνοες,
σαν φωτογραφίες αναμνηστικές
     κι αμετάφραστες,
σε τούτο τον "επιτάφιο"
     της εναλλαγής.

Χαβάη

Έργο του Γιάννη Ψυχοπαίδη (Πόρος)

Χούφτες άγουρα λεμόνια,
οι παρέες των κοριτσιών
     χασκογελούν,
κόντρα στην μουσική σκορπούν, 

     τα άνθη-λέξεις,
με πλησμονή στο στόμα
     και σώμα που προσμένει,
μια γλυκιά μυρωδιά
     με ξινή γεύση,
σαν τα ποτά που πίνουν
σε 'τούτη,
     την κατ' επίφαση "Χαβάη",
σε 'τούτο δω, το λεμονοδάσος,
     του γένους θηλυκού.


(Σημ.) Το "Χαβάη" είναι καφέ-μπαρ στον Κορυδαλλό

Μια εποχή που χάθηκε

     Ήταν φθινόπωρο του '79, χειμώνας του '80. Είχαμε φτιάξει μια παρέα, σχολώντας από την απογευματινή σχολή (ΑΚΤΟ), πηγαίναμε τότε σε διάφορα στέκια-καφενεδάκια, εκεί γύρω, στα σοκάκια των Εξαρχείων. Ήταν θυμάμαι, ένα γωνιακό καφενεδάκι με πατάρι (που συχνάζαμε) και με ένα αληθινό τζουκ-μποξ, που έπαιζε διάφορα τραγούδια (λαϊκά, ελαφρολαϊκά, νέο κύμα, κάτι λίγο απ' όλα) ... Μόλις τα είχα "πρωτοφτιάξει" με την (Β). Το πρώτο μου μεγάλο αμόρε. Ανεβαίναμε πάντα στο πατάρι (όπως όλα τα ερωτευμένα ζευγαράκια) κι η παρέα ακολουθούσε με τα δικά της αμόρε. Εκείνη (η δικιά μου), θυμάμαι κάθε λίγο, με κέρματα στο χέρι, κατέβαινε την σκάλα, να βάλει ξανά και ξανά Πουλόπουλο. Κάτι σαν παραγγελιά για πάρτη της ! Κάποιες φορές έστελνε εμένα ή κάποιον άλλον ... Μετά τις τρεις πρώτες φορές, που πήγαμε στο συγκεκριμένο καφενεδάκι, ο καταστηματάρχης, "μας πήρε γραμμή". Το τζουκ-μποξ είχε λίστες. Έβαζε λοιπόν αυτήν, που είχε περισσότερο Πουλόπουλο κι έτσι κόψαμε το ανέβα-κατέβα (του παταριού) και "χανόμασταν" περισσότερο στα φιλιά, την κουβέντα και τις μπύρες ...

     Τα χρόνια πέρασαν, εγώ πήγα φαντάρος, οι παρέες χάθηκαν, η ζωή πήρε τον ¨δρόμο" της. Έκτοτε τον Πουλόπουλο (και μέχρι σήμερα) τον έχω συνδέσει με μια εποχή γεμάτη ρομαντισμό και ευαισθησίες, πάνω στο τελείωμα της εφηβείας.
     Τιμώντας την απώλεια του καλλιτέχνη, αλλά και μιας εποχής ολάκερης που χάθηκε, βάζω ολόκληρο, τον καθοριστικό τότε δίσκο και τον αφιερώνω στην (Β). Ξέρει αυτή ! Αλλά και στον φίλο μου Σταύρο που κάνει παρέα τώρα ... στους αγγέλους !

     Είναι μακρύς ο δρόμος, από κείνη την καλή εποχή που χάθηκε, αλλά και μακρύς για μια νέα καλή εποχή, που θά 'ρθει ...

 

Καλή ακρόαση, γεμάτη μνήμες κι αισιοδοξία ! ... κι όπως λέει ένας νέος φίλος : Εβίβες !!!

πα Ραφήν' αλλιώς (*)

Ραφήνα (φώτο Μ.Φ.)

Ραφήνα (φώτο Μ.Φ.)

Κάτι από Baja California US, μου "βγήκε" τελευταία, η βόλτα στη Ραφήνα ... Που είναι οι παλιοί καιροί ...

(*) Από το (παρά θίν' αλός) = παραλιακά