Πατημασιές στην άμμο: Σεπτεμβρίου 2018

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Αναποφάσιστα ...

Τις νύχτες σχηματίζω αριθμούς
στο καντράν του τηλεφώνου,
με κατεβασμένο ακουστικό
     αναποφάσιστα ...

Μέρες, μήνες, χρόνια τώρα
     αναποφάσιστα ...

Αλλά ούτε χτυπάει.
Μάλλον αναποφάσιστοι
και οι άλλοι,
και οι άλλες
     και όλοι ...

Μέρες, μήνες, χρόνια τώρα
     αναποφάσιστα ...

21 / 2 / 83

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

Αξίωμα

Σε τι χέρια
παραδίδεις τον ύπνο σου,
σημαίνει:
εμπιστοσύνη.

25 / 11 / 82

Τρια φεγγάρια

Τρία φεγγάρια ολόγυρα
- έτσι το θέλησες -
     τρία φεγγάρια.
Τη νύχτα που ο ουρανός
τραπέζι σχεδιαστηρίου,
     να παίζεις με τ' αστέρια.

Καιρός, που η ματιά ένα ταξίδι
κι ο θόλος μαύρος σαν βυθός,
όταν το όνειρο το παιδικό
σου υπαγορεύει:
λεπίδι να τον σχίσεις ...
Δες! Δεν προβάλει φως.
Όχι, δεν σχίζεται το σκοτάδι.

Κι όταν τα μάτια εγκαταλείπουν
την περιπλάνηση,
τα τρία φεγγάρια σου
     αγκαλιαστά,
στη νύχτα
     που δεν είχε φεγγάρι.

21 / 11 / 82

Αλληλογραφία στη βροχή

Γυρεύεις νερό ?
Να! η βροχή στα χέρια μου και πιες.
Άφησε πίσω εκείνες τις στιγμές
     που 'ναι καράβια που σφυρίζουν.
Κάλεσε το τοπίο πιο κοντά,
το βλέμμα ακολουθώντας τα βουνά.
Δες πως χαράζει μακρινά, μια άλλη ζωή.
Βλασταίνει η φαντασία,
     μεγαλώνει.

Γυρεύεις ελπίδα ?
Να! το ουράνιο τόξο δες.
Ο άλλος μισός του κύκλος, βρίσκεται μέσα σου.
Είναι μονόκερως που ξεπηδά, η κάθε λέξη.
Βλέμματα που ρωτούν, όταν ανοίγεις το παράθυρο.
Οράματα ντυμένα την διάσταση
     για τον δικό σου μύθο.

Γυρεύεις φωνή ?
Να κρίνεις ή να τραγουδήσεις ?
Ποια ελευθερία ακμάζουσα σου γνέφει,
     να σατυρίσεις τη ζωή ?
Άδειασε τη σκέψη, απ' τα ανθρώπινα σύνολα.
Αυτή η κιθάρα γυρεύει χέρια να την χαϊδέψουν.
Κι είν' η γραμμή που χάραξες στο χώμα, η αφορμή,
     όμως ή θέληση γεννάει την πορεία.

Κι όταν γυρεύοντας εμένα, δε μ' αντικρίζεις,
μια παλάμη όνειρα, κάκτοι στη γυάλα διατηρημένα,
είναι που έγινα διάφανος πολύ,
ξεχασμένη αλληλογραφία στη βροχή
     και δεν φαίνομαι.

20 / 11 / 82

I love these songs, "συν τοις άλλοις" ...

Πανσέληνος

Όσο γράφω,
ένα φεγγάρι προσφιλές, σαν κόσμημα στο χέρι,
χείλη σκασμένα πετρώματα, αλλόκοτα σχήματα
κι ύστερα να τα κοιτάς, σαν δάκρυα ζώου,
τα σύννεφα, 'μπρός στο φεγγάρι
κι ο θόλος κύκλοι, που "γιατί" δεν είχαν,
υπήρχαν
     σαν στήθος κοριτσιού
ανάλογα αισθήματα με τον οργασμό,
γρανάζι που κίνησε την φαντασία
όσο γράφω, όσο αγγίζω,
     τα όσα ζω.

Όσο γράφω,
η νύχτα να τρέχει πίσω μου,
άλογο, μαύρο σύννεφο,
πάνω από κορφές βουνών
     με μια βιασύνη,
που κάνει δράκους του "γελοίου" τις σκιές,
σαν πουλιά που στάθηκαν
πάνω στο χώμα το υγρό
     (απ την χθεσινή μπόρα),
έτσι που λέω να μην τραγουδήσω,
η μια σιωπή να βρεί την άλλη,
την νύχτα την αιώνια,
τώρα που είναι υπόγειες οι φωνές,
θεατρικά ανδρείκελα
     μέσα στα μάτια μου,
όσο γράφω,
     μελάνι που ... σύμβολα,
ορθώνονται να με κρίνουν.

30 / 9 / 82

Σουρεαλιστική προσ-γείωση

"Τέσσερα μάτια
είναι μια γνώμη παραπάνω
απ' τη μία".
σου είπα ...

"Ρε, μπας κι είσαι ερωτευμένος" ?
μου είπες ...

Πίκρα και γείωση ...

11 / 9 / 82

Καμάκι

Εσείς ξέρετε!
Εγώ μοιράζω παντού
τα ερωτικά μου χαμόγελα,
τις πονηρές μου ματιές.
Εσείς ξέρετε!

Κοιτάτε ανήσυχα τριγύρω.
Αναρωτιέστε τι θέλω.
Ίσως και νά' χετε ενοχληθεί ...

Δεν υποχωρώ.
Εσείς ξέρετε!
Αν τελικά θα ενδώσετε,
δεσποινίς μου.

28 / 5 / 82

Νάρκισσος χρωματιστός

Caravaggio - Narcissus

Απλώνεσαι.
Κάτι καινούργιο ρέει μέσα σου,
του δίνεις πολλά ονόματα,
τελικά δεν ξεκαθαρίζεις ...
Συμπάθεια είναι, εξάρτηση, ανάγκη ?
Μονάχα χρώματα.
Σήμερα ήσουν ωχρός.
Δεν τρως τίποτα τελευταία.
Αδιαφορείς.
Είναι το μαύρο της καρδιάς σου
που τα επισκιάζει όλα.

Ύστερα σε φιλώ σταυρωτά
σαν επιστήθιος φίλος,

     στον καθρέφτη
και μου λες :
"Μόνο εσένα έχω ρε Μάρκο,
Κράτα λίγο ακόμη" μου λες ...
     Αλλά δεν ησυχάζω.

Απλώνεσαι μονάχος.
Εσύ κι ο ίσκιος σου.
Εγώ κι η θλίψη μου
     μέσα στα χρώματα.

Έτσι, την μοναξιά
     την αποφεύγω ...

28 / 4 / 82