Ειν' όλα εδώ

Digital Collage (Φ.Μ.)

Ειν' όλα εδώ ...
Παρόν και παρελθόν
βιάζουν ένα μέλλον
     φυλάκισης και απαγόρευσης.
Άνθρωποι σε πανικό
     που στρουθοκαμηλίζουν.
Πληροφορίες σαν πυροβολισμοί
σπεύδουν να καλύψουν
     τ΄ανεπανόρθωτα.
Στον νέο κύκλο Ιστορίας
στο χαοτικό τρελάδικο,
     είν όλοι απελπισμένοι.
Κι αυτοί που μπολιάστηκαν
     σε μια διαρκή πρέζα ...
κι αυτοί που δεν ενέδωσαν
στην νέα Γυάρο,
     (δεν υπογράψαν το χαρτί) ...
βλέπουν να πλησιάζει το θανατικό
     εν είδει λύτρωσης.
Σ' ένα κρυστάλλινο κόσμο,
το ύψιστο του φόβου
     είναι μην σπάσει ...
Κι ειν' όλα εδώ ...
Άνθρωποι σε πανικό
     που στρουθοκαμηλίζουν ...

Καρότο και μαστίγιο

Digital Collage (Φ.Μ.)

Περνάνε χαρακτήρες τραίνα ...
Ανταύγειες κίτρινες, πορτοκαλί,
     στο πιάτο της γεύσης, της ζωής,
εικόνες, δρώμενα του παρόντος
     και της θύμησης επίπλαστα, θολά ...

Περνάνε χαρακτήρες τραίνα
π' εναλλάσσονται στην άφιξη,
     στην αναχώρηση ...
μια κοινωνία ολάκερη
στοιβαγμένη σε καφάσια,
     μια "λαϊκή" μαναβικής,
γεμάτη εντυπώσεις, συμπεράσματα,
"είναι όλα ακριβά"
     (και τα λοιπά και τα λοιπά) ...
πρόσκαιρα χάνονται,
     στο πέρας της 'μέρας ...

(ο "μη έχων" που καλλωπίζεται
     για να φανεί πιο φρέσκος
κι ο "έχων" τον έσω πλούτο,
που ξεγυμνώνεται,
     γιατί δεν αντέχει την ασφυξία του) ...

Περνάνε χαρακτήρες τραίνα ...
και μένεις με την γεύση
     του καρότου στο στόμα,
(γλυκιά και δροσερή)
κι είναι στη σκέψη η παγίδα ...
σαν λαχανίδες στα σκουπίδια
     τα πεπραγμένα,
(άμεσα, κατοπινά στη λήθη),
καθώς περνάνε χαρακτήρες τραίνα ...
αυτοί που αγνοούν,
     το επικείμενο μαστίγιο.

Καλό ταξίδι ... Μέγιστε !

Μας άφησε χρόνους κι ο "μεγάλος" Jeff Beck ! Καλό του ταξίδι κι εκεί ψηλά θα βρει πολλούς ισάξιους ...
Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά αν φύγει (όλη) αυτή η γενιά των μεγάλων μουσικών,
μετά ολόκληρη η μουσική σκηνή ... Πάπαλααα ! Μας τελείωσε ! Τέρμα τα δίφραγκα !
Θα έχουμε μόνο ζόμπι μουσική, για νεκροζώντανους ανθρώπους ...

Εκ-τυπώσεις - Εν-τυπώσεις

Alexander Jansson (Painting)

Στο χέρι το φτερό της μετουσίωσης,
αυτό που μεταφέρει την σκέψη
     σε λόγο γραπτό ...

Δικάζει και εξιλεώνει ...
τον πρώτο και τον τελευταίο παλμό
μιας φιλοδοξίας,
     που εντέλει είναι ταπείνωση,
εμπρός στο έκθαμβο φως που παραλύει ...
     - το φως της πραγμάτωσης - 
που εμπνέει τον αιώνιο παρατηρητή,
σαν γλύπτης την ώρα της δημιουργίας
ενός ακόμη,
     αόριστου τεχνουργήματος.

Στο σώμα η σκόνη της μετουσίωσης,
αυτή που λέμε τυπωμένος γραφίτης
     μιας απεικόνισης στο χαρτί.

Διχάζει και εξαϋλώνει ...
το κάθε αποτύπωμα αρχής,
     της όποιας σκέψης που κραυγάζει
σαν δημιουργική τυχαιότητα,
     σαν αλεατορική (*) μουσική,
μέσ' το συμπαντικό κενό
μιας ματαιοδοξίας
     που ακόμη ψυχορραγεί.

 

Σημ (*). Αλεατορική μουσική: προγραμματισμένη χρήση του τυχαίου το οποίο επαναφέρει το στοιχείο της φαντασίας μέσα στο ορθολογικό περιβάλλον. Αυτό μπορεί να εκφράζεται είτε ως ελευθερία στην επιλογή των φθόγγων, των διαρκειών, ή της σειράς στην εκτέλεση των μερών ενός έργου ... (Δες εδώ) : https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE
Σημ (2). Το τόλμημα για νέο κομπιούτερ, μου έχει βγει διπλάσιο σε κόστος ... Αλλά εντάξει δε μασάω ... Απλά αργεί ...

Ένας χορός

 

Allen Bentley (Painting)

Ένας χορός πριν σβήσουν τα φώτα
μιας προκαθορισμένης ζωής,
     είναι αυτό που απομένει ...

Όπως εκείνος, ο πρώτος χορός
- τα δέκα λεπτά δημοσιότητας -
που σαν έφηβος εχόρεψες
     το ζεϊμπέκικο στο πανηγύρι
κι η έφηβη, το μαγικό το τσιφτετέλι,
     που μάζεψε το χειροκρότημα ...

Στιγμές στη θράκα του χρόνου
που νομίζουμε
     πως μας καθόρισαν,
σημερινά απολιθώματα,
- οι χοροί της αγάπης -
μνήμες ευχάριστες θολές
     κι ήσυχα πάμε για ύπνο ...

Ένας χορός στο τέλος
μιας ευθύγραμμης ζωής,
     είναι αυτό που απομένει ...

Κι είναι εκεί που ...
     οι διαρκώς "ανησυχούντες",
χορεύουν μέχρι πρωίας
     και δύσκολα κοιμούνται ...

Μέσ' τις σκιές

Βασίλης Σολιδάκης (Painting)

Απόγευμα.
Οι σκιές μιας καρέκλας
στο πάτωμα,
     φτάνουν ως τα πόδια μου.

Τις άδειες ώρες,
κοιτώντας τ’ άψυχα τριγύρω,
τ’ αντικείμενα στις γωνιές τους,
κι όλα εκείνα
     που ξεκινούν απ’ το πάτωμα ...

Αυτές τις μέρες
πίσ’ απ’ το παράθυρο
σαν τις παρθένες,
κοιτώντας την Αθήνα
- δεκάδες δρόμους,
     που θά’ θελα να διαβώ ...

Αυτές τις στιγμές,
ζωγραφίζω μια δικαίωση
     σε μέλλοντα χρόνο ...
κι οι σκιές της ζωής,
     επάνω μου,
φτάνουν ως τη καρδιά μου,
     αλλά με άπειρες δόσεις ειρωνείας.

1983

Τραγούδι τ’ αρραβώνα

Inessa Morozova (Painting)

 

Του χάρισε μια καδένα
να δέσουν τις καρδιές τους
     φυλακτό.

Της χάρισε ένα περβόλι
ν’ ανθίζει το λουλούδι
     του έρωτά τους.

Κι εσύ τώρα θεέ μου,
πλάσε μια ιστορία
     δυνατή !

1982

I talk to the wind (Εφηβεία)

Gabriel Pacheco (Painting)

Οι κορτιέρηδες
     κρατούν κλειστή τη ψυχή σου.
Βρώμικα νύχια
     σε κάθε πληγή.
Μέσ’ τα χέρια σου,
     δυο-τρία φτωχά ιδανικά.

- Χορεύουν τα "πρέπει"
     αγκαλιά με τα "θέλω" -

Είσαι κι εσύ ένα παιδί.
Ένα ρόδινο πρωινό.
Ίσως αύριο δεν "ανθίσεις",
     μιας και δεν έχεις τα προσόντα ...

- Χορεύουν οι νόμοι
     αγκαλιά με τα όνειρα -

Είσαι πουλιού φτερό
που επιπλέει, σε ποτάμι
- ορμητικό ποτάμι -
δεν λογάς, δεν προσδοκάς,
     που θα σε πάει το μέλλον.

- Χορεύουνε τ' αρπακτικά
πάνω απ' την κάθε γέννα -

Αύριο πρέπει νά’ χεις
     γερά μπράτσα,
κλειδί για την πόρτα,
     γάζες για την πληγή.

 

Απ' τα "Τα Χρόνια του Χαρταετού" 1977