Ι.
Ο έρωτάς σου, εντός μου
πάλλεται, με τυλίγει.
Δεν έχει τόπο, δεν έχει αιτία.
Ένα άλογο τραβάει τα σεντόνια,
με τα δόντια.
Πουλιά φτερουγίζουν κι αναστατώνουν
τον ουρανό μιας άλλης διάστασης.
Στα σκοτεινά σε αγγίζω.
Φιλιά κι αποσπάσματα,
ενός χορού στα δάκτυλά μου,
τώρα που τρέμουν τα κορμιά
γιατί η τραγικότητα
κτυπά τις πύλες,
σε ακούω:
"πόσο πολύ θέλω ν' αγκαλιαστούμε ...
όχι απλά και μόνο,
μα σε μια αγάπη βυθισμένοι κι υγιείς".
Ψίθυροι της φωνής σου
τη στιγμή του γλυκού μας πόνου.
Σ' αγαπώ: η λέξη. Λευκή και κόκκινη
όπως ήλιος, όπως ρόδο.
Καθώς ο έρωτάς σου, εντός μου
ταξίδι γι' άλλη χώρα.
Σπασμένος καθρέπτης και διέξοδος,
όταν εγώ είμαι εσύ και αντιστρόφως.
Φλέβες που φουσκώνουν
και ποτάμι που με παρασύρει ...
μη σταματήσει, ώ θεέ μου, μη σταματήσει.
Μην κλείνεις τα μάτια.
Λευτέρωσε με μέσα εκεί.
ΙΙ.
Στη γραμμή του κορμιού σου
η αφή πάνω ως κάτω,
σ' ακολουθώ, μ' αργό χορό,
φιδίσια όπως με τυλίγεις
κι αγγίζουμε τα όρια του θανάτου,
όταν η αλμύρα που ξεχύνει το κοχύλι σου,
γίνεται θάλασσα, για να χαθώ ...
Μυθολογία όπως : Λουτρό της Αφροδίτης
κι αρχαίο αγγείο σε πλάθω : Τέχνη.
Γιορτή της φύσης : Σκηνογραφία
από νεράϊδες που ξεπετιούνται
στους πόρους του στήθους σου,
τώρα που γράφουμε
την δική μας ιστορία.
Σφαλίζω τα χείλη μες στα δικά σου,
τρεχάτος στη φαντασία να χωθώ.
Μια ζάλη τόσο κοντά στον Μορφέα.
Γωνίες έκφρασης, βυθίζομαι
- ως εντός και επί τα αυτά -
Ρώμη που φλέγομαι, στ' άγγιγμά σου
καθώς μπήγεις τα νύχια σου
και με προκαλείς - αναντίρρητα.
Αλυσίδα που με κρατά δεμένο,
επάνω σου, εντός σου - Συνουσία.
Κραυγή που θέλει να ξεφύγει,
γυρίζει ο κόσμος - ζάλη ...
Την ιδιαίτερη στιγμή,
πόσο μοιάζω με δελφίνι που παίζει
στη σκοτεινή την θάλασσα του έρωτά σου
που με ξεβράζει πιο ζωντανό απ' τους ζωντανούς
και εντυπωσιασμένο.
Ο έρωτάς σου, εντός μου, γεννιέται, μεγαλώνει ...
Δυο χείλη που χωράν' μέσ' τα δικά μου
και νά 'ναι αιώνια έτσι,
αν είναι αυτά που τους ταιριάζουν.
28 / 11 / 82
Στη Μαρία Δ.
