Ανθρωπολογίας μάθημα τελευταίο

... ύστερα γίνεσαι παιδί.
Κρύβεσαι στα σπιρτόκουτα
σαν τα κουκλάκια
και είναι η άγνοια του ανέμου
που σε κάνει να δεχτείς,
     δωμάτια από χαρτόνια.

... ύστερα γίνεσαι έφηβος.
Χορεύεις μέσ' τα χρώματα
των ονείρων, των ερώτων.
Σου υπαγορεύουν τη ζωή
π' αγγίζεις μ' αθωότητα
και ξυπνάς με πόνους ενοχής.
Χρόνια της πεποίθησης
     πως εσύ έφταιγες.

... ύστερα γίνεσαι ώριμος.
Χτίζεις με τοίχους στέρεους.
Χωρίζεις μέσα - έξω.
Μπαίνεις στης επιβίωσης
τα σοβαρά παιχνίδια.
Μαθαίνεις τα συμφέροντα,
το θάνατο, το φόβο.
Κι είναι η σύγκριση
     το δεύτερο σου επάγγελμα.

... ύστερα γερνάς 

και είναι πια αξίωμα,
     τα όρια τ' ανθρώπου.
Κρύβεσαι στο κρεβάτι σου
κι ονειρεύεσαι,
δωμάτια από χαρτόνια,
    τότε που ήσουν πιο σοφός.

25 / 11 / 82

Βιολέττα

... έτσι μια μέρα η φαντασία μου πλανιόταν
γύρω απ΄τη μορφή σου,
σαν δύνη ή σαν κουβάρι
σαν αχτίδες στην υγρασία ενός φύλλου,
ή ακόμη σαν ποτάμι,
     βγαλμένο απ' τις παλάμες σου
κι ήθελα θυμάμαι, να σε ξεχωρίσω,
(να σε χαρτογραφήσω),
όπως τα στάδια της μέρας, απ' τον ήλιο
καθώς στεκόσουν ηλιοκαμμένη, ορθή,
σ' ασβεστωμένο τοίχο,
ή γυμνή, κουρνιάζοντας, στ' ακρογιάλι
να συλλογιέσαι, μετά τη βροχή,
ουράνιο τόξο π' έμελλε
για φόντο των φιλιών μας,
στιγμή που ο έρωτας,
τραγούδια, αποσπάσματα,
ενός χορού πρωτόγονου
για να μας περιγράψει,
- ένα σενάριο γκροτέσκο -
πλεγμένοι αγκαλιαστά,
     στο γκρο-πλαν,
γύρω από τεράστιο κοχύλι,
σαν μέλισσες θυμάμαι, να βουίζουμε,
μέσ' τον λαβύρινθο του
     ένα πρωί ...

... ξημέρωμα, με νυσταγμένα μάτια
που η μορφή σου παιχνίδιζε υποθετική,
σε προοπτικό σχεδίου, με κάτοψη και χρώμα,
κι ήσουν μυστικό διπλωμένο στο τσεπάκι,
     μην χαθείς,
γέρνοντας το κεφάλι,
σαν ιβίσκος στα σκαλοπάτια
με την αγκαλιά σου ανοιχτή, σαν ουρανός
όταν χαμογελούσες μαζί μου,
     καθώς εγώ,
μικρή τροχιά, τα χέρια μου,
     να ! δικά σου !
ήλιος γινόμουν, που προσμένει
στην πίσω του σπιτιού αυλή,
σαν συγγενής να σε παινέψει,
     να σε ζεστάνει,
όταν οι λέξεις :
σελίδες παλλόμενες στον αέρα,
     θορυβώδεις,
διάφανες ελπίδες προκαλώντας,
παλεύοντας την αγάπη
και νίκες και υποταγή,
κι ύστερα πάλι τρεχάτοι,
με δυσκολία στους αμμόλοφους,
τσουλήθρα οι σκέψεις, αυθόρμητες,
παιχνίδι η ζωή
     σε τέσσερα χέρια ...

... κι ήταν τα βήματα στις λάσπες
μετά τη βροχή,
     καθώς θυμάμαι,
άσχημοι και οι δυό,
αγάλματα κακοφτιαγμένα εν κινήσει,
καθώς σε έφερνα εμπρός μου,
στην μια στιγμή,
τα μάτια σου στα δικά μου
και σε ήθελα πάλι
μοιρασμένη στα κύτταρα μου,
ανθρώπινο έρεισμα σαν τον φόβο
έτσι που γονατισμένοι,
     να μην τις δούμε,
μαύρες σκέψεις
απ' της ζωής το δάκτυλο ξεχωρισμένες,
σαν φουλάρι στα μαλλιά, να ανεμίζει
ξέπνοοι, αποκαμωμένοι και βουβοί,
     τότε που δεμένους μας βρήκε το πρωί
μέσα σε νέες έννοιες, αφηρημένες
που σβήναν ξεθωριάζοντας
     στη θάλασσα ...

... εκείνη τη μέρα ...
που η φαντασία μου πλανιόταν
     γύρω απ' τη μορφή σου ...

14 / 6 / 82   Κως - Στην Β. Σ.  

Εκεί που έκανε τα μπάνια του ο Κουφοντίνας ...

Αγκίστρι - Αίγηνα Αυγ. 2015 (φώτο Μ.Φ.)

Θα πάρω μια ψαρόβαρκα, το μωρό μου ...

Αγ. Θεόδωροι Ιουν. 2010 (φώτο Μ.Φ.)

Στη θερινή ραστώνη ...

Τέλενδος Αυγ. 2014 (φώτο Μ.Φ.)

Το κορίτσι και τ' άλογο

Κολάζ (τέλη '80 αρχές '90)

Pieter Bruegel

Ένας από τους αγαπημένους μου ζωγράφους είναι ο Pieter Bruegel, δείτε μερικά από τα έργα του.  

Πατήστε πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση ...

Των ποδηλάτων καλοκαίρι

Ένας φράχτης από ποδήλατα.
Άνθρωποι και ποδήλατα.
Έτσι καθώς ο ουρανός πάνω μου
     πράσινος, λόγω δέντρων
και μια θάλασσα που ξερνά Ερινύες τις τουρίστριες
     σ΄ένα καλοκαίρι χωρίς όνειρα.

Πίσ' απ' τις ζάντες
     λιθάρια των αρχαίων στη προκυμαία.
Ρωτώ : ποιός είν' ο πόνος,
μα τούτες οι κάρτες κι αυτές οι ιστορίες περιηγήσεων,
     δε με διαφωτίζουν.

Πάνω στα φρένα, 

     η θέληση μου λιάζεται ακαριαία.
Όταν στοιχείο διακοσμητικό,

     τα μάτια της σε αφίσσα,
κοιτώντας με συνεχώς, χωρίς συνέχεια
     έτσι μόνο, αφορμή,

να ζωγραφίσω καταρράκτη χρωμάτων 

μέσ' τη σκέψη,
     κοχύλια και καράβια από χρόνους χαμένους ...

Ώσπου τιμόνι και κατάρτι
     και πεταλιές στην άμμο,
φωτογραφικά πλάνα των αισθήσεων
     στα κουδούνια των ποδηλάτων,
φαρδιά φωτεινά ρούχα και ρόδες
- των ποδηλάτων καλοκαίρι -
αλλάζω αίσθηση στο περιεχόμενο
πλανεύοντας την ουσία,
     εγώ,
που δεν ήρθα για διακοπές.

2 / 5 / 82  Κως 

Κατά συνείδησην παραβολή

Ήρθες σαν άστρο
     από το άδειο του ουρανού.

Μου μίλησες
     για την ομορφιά των λουλουδιών.
Έκοψα ένα και σου πρόσφερα.
Μου' πες : δεν είναι πια λουλούδι ...

Μου μίλησες
     για το χορό των ελαφιών.
Κυνήγησα ένα και σού 'κανα το "τραπέζι".
Μου' πες : δεν είναι πια ελάφι ...

Μου μίλησες
     για τη χαρά του έρωτα.
Έγειρα πάνω σου και σε "πήρα"...
Μου' πες : δεν είναι αυτό ο έρωτας ...

Ύστερα χάθηκες πάλι, σαν άστρο
     μέσα στο μαύρο τ' ουρανού.

Σ' ονόμασα θεά
     σκαλίζοντας στη πέτρα, τη μορφή σου.
Σε λάτρεψα καιρό, ως να σε καταλάβω.
Κι όταν με γέμισε ενοχές η θύμησή σου,
     σε μίσησα πολύ.
Κατέστρεψα οργισμένος
     την πέτρα, τη μορφή σου.

Όμως κοιτώντας κάτω 

τα θρύψαλα της θεάς μου,
ήμουν εγώ,
     σπασμένα κομμάτια η ζωή μου.

22 / 5 / 81

Σταθμός Βικτώρια

Κλείσαν' οι πόρτες.
Το τρένο κάλπασε
     αφηνιασμένο.
Σού 'γνεψα με το χέρι.
     Δεν με είδες.
Καθώς το τρένο
χώθηκε στο τούνελ,
     χαιρέτησα το σκοτάδι.

 

 9 / 4 / 80   Στην Β. Σ.
(ένα "αντίο" στον σταθμό Βικτώρια) ...

Εποχές

Πρόσωπα, γιασεμί και χωματόδρομοι,
στο πεζούλι μ' ανθισμένα τα μαλλιά
     κρατώντας,
την ασβεστωμένη φορεσιά της αυλής,
σαν "Αιγαίου" αίσθημα ...
     Χτες, που κράχτης ήταν η σημαία.

Γαρύφαλλο, φωνές και πολιτεία
στον ίδιο παλμό τα μπράτσα μυρωμένα,
σωριάζοντας τα σύμβολα απ' το μπαλκόνι
     "εις ένδειξιν διαμαρτυρίας",
σήμερα που φράχτης ντύθηκε η πύλη ...
     Τώρα, που αλλιώς σηκώνουν το σφυρί.

Αύριο,
     ποιό θά 'ναι τ' όνομά σου ... ελπίδα ?

Μάρτης 1980

Επιλογή

Αξίζει πιο πολύ 

     ένα "παιχνίδι" με το λάθος,
παρά σαράντα δασκαλίκια
     από πνευματικούς επιδειξίες.

 

2 / 2 / 80

Στον Γιάννη Φ.

Γοργόνα

... όταν οι γλάροι
     συντροφεύουν
          το πλέγμα
               των μαλλιών σου,
κι όλη η άνοιξη
     φυλακισμένη
          σ' ένα βλέμμα,
τα χρόνια
     που το άσπρο
          κυριαρχεί
               στη στεριανή σου
                    λήθη ...

κρατάς
     το' να κορμί
          της άμμου
και τ' άλλο
     της θάλασσας κρατάς,
για νά 'χεις
     δυο κόσμους
          να διαβείς,
πριν η φωνή σου
     αντιγράψει
          το κοχύλι,

όταν υγρή
     και ζωντανή,
          στα κύμματα
               κυοφορείς
- γοργόνα γυναίκα -
τον έρωτα
     που είναι ...
          αναπόφευκτος.

 

27 / 11 / 79  Στην Β. Σ.

Λογική

Αισθανθήκαμε τον συμβιβασμό.
(συμβιβάσαμε τις αισθήσεις)

Γνωρίσαμε τη διχόνοια.
(Διχάσαμε τη γνώση)

Ζήσαμε την απαγόρευση.
(απαγορεύσαμε τη ζωή)

22 / 10 / 78

Πουλιά της ειρήνης

Αιώνες ακούγονται τα πουλιά
αιώνες γυροφέρνουν τα πουλιά,
     έχουνε χάσει τη φωλιά τους.

Έχουν ματωμένα τα φτερά
έχουν σπασμένα τα φτερά,
     είναι ΕΙΡΗΝΗ τ' όνομα τους.

17 / 9 / 78

Συμπληγάδες

Η νύχτα μαύρη, κρύα, αποκαλυπτική.
Εκφράσεις του προσώπου
     στον καθρέφτη του μπαρ.
Νομίζω πως αλλάζω - Ψευδαισθήσεις.

Κάτω απ' την νοσταλγική μουσική,
     μια σκληρή σιωπή πλανιέται,
γλείφει τα έπιπλα, ξεγελά τη σκέψη
κι ύστερα ανυψώνεται, κολλά στο ταβάνι,
ένα μαύρο ταβάνι - νύχτα,
     χωρίς να' ναι ουρανός.

Η νύχτα μαύρη, κρύα, αποκαλυπτική.
Χορτασμένα όνειρα
     από κραυγές που ποτέ δε θ' ακουστούν.
Φευγάτη ψυχή και μέλη ριζωμένα.

Κάτω απ' τα ρούχα
     μια ξεχασμένη ηδονή πλανιέται,
αγγίζει την ραχοκοκαλιά, χαϊδεύει τα σκέλια,
εκρήγνυται στο κεφάλι
     κι ύστερα πάει και κλαίει
διπλωμένος ο έρωτας σε μια γωνιά,
μια σκοτεινή γωνιά - νύχτα,
     χωρίς να' ναι δωμάτιο.

Η νύχτα μαύρη, κρύα, αποκαλυπτική.
Σκιές των φυλλωμάτων που χορεύουν,
     παιχνίδια του φωτός στους τοίχους.
Τρέχει η φαντασία - εκτροχιάζεται.

Μέσ' το ποτήρι
ένα κόκκινο ψάρι η ζωή μου,
     κολυμπάει στη βότκα,
κτυπά στα τοιχώματα - τραυματίζεται,
κι ύστερα βγαίνει στη επιφάνεια - πτώμα,
μου μαθαίνει μια ιστορία ...
μια λευκή ιστορία - νύχτα
     χωρίς να' μαι εκεί.

Η νύχτα μαύρη, κρύα, αποκαλυπτική.
Σαν συρματόπλεγμα με χώρισε απ' τη μέρα
     κι έπεσα πάνω της με ορμή.

27 / 10 / 87

(Σημ.) "Συμπληγάδες" ήταν κάποτε ένα ημι-υπόγειο μπαράκι στον Κορυδαλλό, με την δική του (και δική μου) ιστορία ...
Είναι γραμμένο με την διττή του έννοια. Συμπληγάδες του Οδυσσέα ΚΑΙ ... το μπαράκι του φίλου Χρήστου Π.

Μεσ' στην αιώνια ερημιά

Κύθηρα - Διακόφτι (φώτο Μ.Φ.)

Δε ξέρω

γιατί ξενυχτάω πάντα,

γιατί συνεχίζω να γράφω στα κρυφά,

γιατί με δυναμώνει η αδυναμία μου,

γιατί κολυμπάω συνεχώς στη μουσική

      και που με οδηγεί αυτό ...

Ξέρω μονάχα πως νιώθω.

Δε ξέρω

γιατί γουστάρω τα ηλιοβασιλέματα,

γιατί χορεύω ακόμα κι όταν το μαγαζί έχει κλείσει,

γιατί συμπεριφέρομαι σαν πρεζόνι

ενώ δεν ξέρω καν τη γεύση τους,

γιατί νιώθω ελεύθερος ενώ ποτέ δεν είμαι,

      και που με οδηγεί αυτό ...

Ξέρω μονάχα πως νιώθω.

Δεν ξέρω

γιατί δεν φέρομαι σωστά,

γιατί έκανα τη θλίψη μου άμυνα,

γιατί γελώ πάντα σαν καραγκιόζης,

γιατί συνεχώς σας "χρωστάω",

     και που με οδηγεί αυτό ...

Ξέρω μονάχα πως νιώθω.

Δεν ξέρω

γιατί σκοντάφτω στα σκαλοπάτια

και που πάτε εσείς όταν ανεβαίνετε,

γιατί εσείς χάνεστε τις νύχτες

όταν εγώ είμαι ακόμα εδώ,

γιατί με κοιτάτε σαν νά 'μαι "ούφο

όταν σας πιάνω το χέρι,

      και που με οδηγεί αυτό ...

Ξέρω μονάχα πως νιώθω.

Και νιώθω,

      αυτό που νιώθετε.

Όλο αυτό που χάνεται

μέσα σε ανούσιες κουβέντες,

σε εγωισμούς και κοινωνικές παραδοξότητες,

      μέσα σε συγνώμες και πάμε πάλι από την αρχή

κι ύστερα το "κουράσαμε"... και΄χάνοντ' όλα

και πάει ο καθείς στη "βολή" του

και "άντε γεια" με όλη του τη θλίψη

και την κατοπινή του λήθη ...

      γιατί έτσι κάνουνε όλοι.

Και νιώθω,

      αυτό που νιώθετε ...

Διάγουμε απλά το βίο μας.

Άλλωστε,

      ο Ύστερος δεν είναι 'δώ.

Δεν θά 'ρθει.

Έτσι κάνουμε όλοι.

Ξεγελιόμαστε ...

      μέσ' στην αιώνια ερημιά !

16 / 2 / 2017

Μοναξιά :

Ακόμη και στην πιο
     φευγάτη της στιγμή,
διακρίνεις πάντα
κάποιον που ουρλιάζει
συνεχώς ...
     χωρίς ήχο !

20 / 9 / 86

Γελοιογραφία

Γαλήνη.

Ένα καΐκι κόκκινο,
που κερδίζει το παιχνίδι
     των εντυπώσεων, στα μάτια μου,
απ' τις ανταύγειες του φωτός
με το καθρέφτισμα στη θάλασσα,
     στα πλάγια της πλώρης ...
καθώς πιο πίσω
     κορφές των βράχων,
κομμάτια γερασμένης πέτρας
     χωμένα στο νερό ...

κι είναι ένα παιδί
     μ' ένα βότσαλο
που σπάνε τη γαλήνη ...
αυτό το αιώνιο
     του σύμπαντος.

6 / 7 / 86  Αχλάδι - Σύρος