Πτήση 13

Έχω βγάλει εισιτήριο
     για το παρελθόν.
Η πτήση 13 θα φύγει σε λίγο.
Στο γκισέ μια όμορφη μελαχρινή
     μού 'δωσε οδηγίες, για το ταξίδι.
Μια άλλη έξω, αποχαιρετά με το βλέμα,
     "την Αλεξάνδρεια που χάνει"...

Τώρα στην αναμονή,
κοιτώ ένα μικρό καλαθάκι αχρήστων,
     δίπλα μου.
Έχει πολλά μυγάκια, τελικά,
το πτώμα της φιλοσοφίας 
     που αφήνω ...
σε τούτο το ανάρμοστο παρόν.

2 βιβλία ...

Kaι 2 ακόμη βιβλία, σε pdf, του Aldous Huxley αυτήν την φορά.
Είναι " Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος" και "Ο πίθηκος και η αλήθεια" σε μία έκδοση μαζί.

https://docs.google.com/file/d/0B-6_L8q1CAqiaXRscG5HVTFhMlU/edit 

Και λίγη μουσικούλα ..

Μετά το Bolero του Ravel, άξιος συνεχιστής της παράδοσης της ενατένισης, 

(του αργού βρασμού, ως την έκρηξη), ο ένας και μοναδικός ... Miles Davis (σε σύνθεση του Gill Evans) !

Πτώση νοημοσύνης

Τώρα θέλω όλοι, σαν καλά "παιδάκια",
να γράψετε μιαν έκθεση με θέμα : 
"Πτώση της Νοημοσύνης".

Η ανάπτυξη ας γίνει στα εξής βασικά :
1) Τι σημαίνει νοημοσύνη και πότε έχουμε "πτώση".
2) Που ακριβώς την συναντάμε και που όχι ?
3) Τι επιπτώσεις έχει στα περαιτέρω (μέλλον) ?


(Υσ.) Άντε γιατί πολύ μου τα ζαλίσατε,
με την λογική του παραλόγου !

Παιγνιόλογο

Tο "παιγνιόλογο" είναι άραγε
το αντίθετο του λογοπαίγνιου ?

Αναρωτήσου πριν απαντήσεις
κι απάντα πριν ρωτήσεις !

Μέχρι ν' απαντήσεις στο πρώτο ερώτημα,
σκέψου την δεύτερη απάντηση.
Κάπως έτσι, ο κύκλος ΔΕΝ τελειώνει.

Εδώ μας έχουν καταντήσει ...

Βρέχει θλίψη

Αυτό που "είμαι",
     περπατάει αδιάφορο στο πλήθος.
Παίρνει το Metro
     και κατεβαίνει σ' άγνωστα μέρη.
Αγγίζει τα χρώματα,
συμφιλιώνεται με τους ήχους,
     χορταίνει αισθήματα, ερωτεύεται
κι ύστερα χαμηλώνει το βλέμμα
     και κλαίει βουβά.
Απόμερα στη μοναξιά,
     αυτο-γελοιοποιείται.

Αυτό που "είμαι",
     περπατάει αδιάφορο στο πλήθος.
Παίρνει το τρένο της επιστροφής
     και γυρνά στη "φωλιά" διαλυμένος.
Κομμάτια, αυτό που "είμαι".
 
Δεν είναι καιρός για εξόδους.
     Βρέχει θλίψη.

Α & Ω

Φωτο (Μ.Φ.)

Ένα "Α" (άλφα) γκρεμοτσακίζεται
     απ' τα βράχια.
Διαλυμένο πια, κυλά στη θάλασσα.
Δεν έχει κύμα, ήρεμο ηλιοβασίλεμα.
Τοπίο που δείχνει την δυναμική του
     μέσα στον χρόνο.
Κάτι πεύκα λικνίζονται,
     επηρεάζομαι και χορεύω,
όσο η ζωή χτυπά άκαιρα το ρολόϊ της,
χορεύω στους θάμνους, στις πέτρες,
στα ματωμένα μονοπάτια,
     τα χαραγμένα στη φλέβα, στη σκέψη
κι ένα "Ω" (ωμέγα) γεννώ
     που σβήνει στη θάλασσα,
κι ήσυχα σαν κύβος ζάχαρης στο καφέ,
     κοιμούνται τώρα και διαλύονται,
το Α και το Ω μου,
     μέσα στη νύχτα της ζωής μου.

Πρώτες δειλές αποδράσεις

Σαρωνικός - Λομβάρδα - Αγ. Μαρίνα (φώτο Μ.Φ.)

Σαρωνικός - Βουλιαγμένη - Καβούρι (φώτο Μ.Φ.)

Σαρωνικός - Σαρονίδα (φώτο Μ.Φ.)

Μια 'νείπωτη στιγμή

Της άρεσε από παλιά ο Καβάφης,
     της άρεσαν κι οι "φίλοι" απ' τα παλιά ...
τώρα δύσκολα μαζεύει την σκέψη,
     σ' αυτόν τον χειμώνα χωρίς καλοριφέρ.
Έστρωσε στο κρεβάτι ότι κουβέρτες είχε,
έβγαλε όλα της τα ρούχα
     και χώθηκε γυμνή στη θαλπωρή.
Επικεντρώθηκε σε σκέψεις θετικές,
μηχανικά το χέρι κύλησε, ανάμεσα στα πόδια
     κι άρχισε να απαγγέλει, μ' ηδονή :
"Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες" (*) ...

Κι ύστερα με σιωπηλά κλάματα και με λυγμούς,
     την βρήκε το πρωί.


 (*) Απόσπασμα από το ποίημα "Θυμήσου, σώμα" του Κωνσταντίνου Καβάφη. 

Στην φίλη Μαρία (που μου το εκμυστηρεύτηκε) ...

Σε τρείς πράξεις

Τη μια στιγμή,
τα πουλιά
     πίνοντας νερό,
στο συντριβάνι του πάρκου.

Την άλλη τρομαγμένα,
φτερουγίζοντας πάλι
     στα δέντρα,
καθώς ένα παιδί
πετάει πετραδάκια,
     στο τρεμάμενο νερό.

Έτσι απλά,
δυο σκηνές επιβίωσης
     κι ένα παιχνίδι.

Ένας χωρισμός

Τη φιλούσε στα μάτια.
Εκείνη έκλαιγε.
Εκείνος κάπνιζε κι έβηχε.
Φεύγοντας εκείνος, 
έφτυνε ...
     τα δάκρυα της.


Από "Τα χρόνια του χαρταετού".

Προστάτις πατρίς

Της "Ιστορίας" ομπρέλα
     Ελλάδα,
δέχτηκες τη βροχή,
μα σκέπασες μόνο
     τους νεκρούς σου.
  

Από "Τα χρόνια του χαρταετού".

Μελτέμι άδηλον

Αλήτης άνεμος
το 'ματοβαμμένο χέρι της συγνώμης
     κι ένα τροπαιοφόρο μήνυμα.
Στιγμές που τσάκισαν το χελιδόνι στην πόρτα
     και στο κουφάρι του, φώλιασαν τ' άστρα βιαστικά.

Γυρνώντας απ' τους δρόμους τρομαγμένοι
στις φέτες του περίσσιου φεγγαριού
της σκέψεις τα περπατήματα φωνάζουν
βλέμμα ωχρό, σκιαγραφίες
     τα βήματα στις λάσπες
καύτρα ασβεστωμένης πέτρας ανάποδα
     η σκιά ενός λεκέ
- λυρική συσκότιση -
φορτισμένες λύπες με χαλάζι
μόλις που δηλώνουν την παρουσία τους
     λίγες έννοιες.

Η σιωπή κυρίαρχος της άβουλης βιασύνης
των γερασμένων δέντρων πέπλο αφόρετο
     λόγια από χαμένο βιβλίο
ανάταση και υμνωδία προσιτή
στις σόλες τρύπιων υποδημάτων
του πόνου τα μαχαιρώματα
     όταν σκιρτούν και τρίζουν.

Μελτέμι άδηλον το χνώτο του αγέρα
ξεκουρδισμένα όργανα των μουσικών,
σπασμένα κάδρα
     στην αγκράφα κάθε κίνησης.

Τσαλακωμένο πουκάμισο σπαθίζει
     των όλων νέα
αρίζωτη δύναμη του όχλου π' αναδύει
     πνιγμένα σύννεφα και μαύρες ομπρέλες.

Το χέρι στο χρόνο, χορός των δακτύλων
     ο κόκκινος εξοπλισμός της πάλης
μειλίχια μουσική υπόκρουση, που υποκρίνεται,
τριήρεις που ταξιδεύουν για μακριά
     και πάνε εκεί ... όπου κανείς θεός, δεν ξέρει.

Σκιά του κάθε ήλιου στις πέτρες
     ο ίδιος βρόγχος
ισχνό, τραχύ το μήνυμα του φθινοπώρου
- τ' απόγευμα έχει αντίθετη σκιά -
     καράβι που ξεβράστηκε ξανά,
διαλυμένες μηχανές και φύκια
ιαχές ανέμου σ' αριστερά, στη κουπαστή,
     ριπές στο πρόσωπο,
των χωματένιων κεραυνών τα ξεσπάσματα
     φτιαγμένα από άμμο.

Όνειρα στο πανέρι
και λέλουδα στο μπουγαδοκόφινο
μύθοι-στοιχειά, πίσω από κλειστές πόρτες
εξειδικευμένοι εργολάβοι ιδεών
σαλτιμπάγκοι - δηλητηριαστές
     χορεύουν στα καλντερίμια,
ζόμπι ανάμεσα στους ζωντανούς
- όλα παντού τα πάντα νύχτα -
κερματοδέκτες εγκέφαλοι
καβαλάρηδες της εξουσίας
περνούν και χάνονται
     στο τέλος κάθε δρόμου
- εικόνα επαναλαμβανόμενη -
βρωμίζουν μονάχα,
το νερό της βροχής
     που καταλήγει στη θάλασσα.

Πυρηνική ενατένιση
στο "δια ταύτα" μονοκύτταρων ονείρων,
πέφτει σαν πούσι, πάχνη, αστρόσκονη,
     το πτώμα της φιλοσοφίας.
Γίνεται ψίχουλα σε περιστέρια
     αλλάζει το "γίγνεσθαι"
περνά στη διαλογή και συσκευάζεται,
     είναι καλό το προϊόν : ελευθερία.

Μεσίστιες σημαίες,
     χαμόγελα ζωγραφιστά σε παραμύθια.
Κι άραγε ποιοί είναι αυτοί
π' ακατανόητα ομιλούν,
     νομίζοντας ότι, εγώ δεν δύναμαι ?

Μια "κάθαρση" που ζέχνει : η Τέχνη,
σκορπά τ' άρωμά της
     στους αιώνες.

Σε γκισέδες τραπεζών
     πεθαίνει η ποιότητα,
σ' ακροθαλάσσια συμβιβασμού
     σβήνουνε οι κεραυνοί.

Κι έτσι χορτασμένος
από σκέψεις πού' λιωσαν
     σαν αφημένο παγωτό,
"διάγω τον βίον" χαμένος
στις δύνες που φέρνει η κάθε αυγή
     και με τρομάζει.

 

Από "Τα χρόνια του χαρταετού".

Πειραματόζωο πολιτικής αθλιότητας

   Η μόνη μέριμνα των τσαρλατάνων της εγχώριας πολιτικής είναι η μετάθεση των ελπίδων στο μέλλον. Είναι η διαιώνιση της μεταβατικότητας, η οριστικοποίηση του προσωρινού, η μόνιμη εναλλαγή των θυσιών του λαού, χωρίς αντίκρυσμα.
   Είναι η βαθμιαία αποκρυστάλλωση μιας φιλοσοφίας παραίτησης και εγκαρτέρησης με την αόριστη υπόσχεση μιας μελλοντικής ανταμοιβής, που δεν ήταν ποτέ ληξιπρόθεσμη. Ο Έλληνας έγινε "πειραματόζωο" της πολιτικής αθλιότητας. Έδωσε τα πάντα. Του ζήτησαν την πίστη του και τους έδωσε την ψυχή του. Του πήραν την ψυχή και του έδωσαν σε αντάλλαγμα τον κοινωνικό θάνατο.
   Και τώρα, με τα ασυνάρτητα μέτρα για τον αμφιλεγόμενο πια διεθνώς κορωνοϊό, όσο κι αν συντηρείται ο φόβος, ο απατημένος Έλληνας στην παρυφή του γκρεμού ατενίζει το χάος, χωρίς να μετρά το γεωμετρικό του σχήμα. Είμαστε ανίκανοι να ισορροπήσουμε μεταξύ πλάνης και αλήθειας και εθιζόμενοι στο πολιτικό ψέμα, οδηγούμαστε στο
σταυρό της οδύνης. Χειροκροτούμε όσους δεν διστάζουν να πλαγιάσουν με το διάολο και με τον δόκτορα Φάουστο σ' όλες τις κλίνες των ωραίων εμπαιγμάτων.
   Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι, ύψιστη ζώσα αξία είναι ο άνθρωπος. Και καμία υπέρτατη αξία δεν μπορεί να γίνεται πολιτικό παίγνιο. Μας στέλνουν ως Δον Κιχώτες στα πεδία των ανεμόμυλων και οι πολιτικοί των παχυλών λόγων μπαίνουν στα κελάρια και τα ρημάζουν ...

Του Στέλιου Συρμόγλου (από το freepen.gr)
http://www.freepen.gr/2020/05/blog-post_757.html 

(Σχόλιο του blog)
Ένα κείμενο μεστό, που λειτουργεί σαν βάση, για να γίνουν κι άλλες επιμέρους αναλύσεις. 
Από το πως φτάσαμε να είμαστε μαζοχιστές, έως το να κυνηγάμε ανεμόμυλους και ποιοί ρημάζουν τα κελάρια ... και άλλα πολλά ...

Μια πέτρα

Κύθηρα - Διακόφτι (φώτο Μ.Φ.)

Ακροθαλάσσι.
Ο διαρκής ήχος του παφλασμού
και το χρυσό χρώμα απ' τα φώτα του μόλου
- στην ευθεία των ματιών μου -
     αντικρινά στη θάλασσα το φέγγος.
Νοτιάς στ' αλμυρίκια, στα σκίνα,
     κρεσέντο στη γεύση της αλμύρας.

Είναι μια νοσταλγία χωρίς λόγο,
     να σκέφτομαι την χώρα μου ?
Γέλια, πειράγματα, παρέες νεανικές,
     κατηφορίζουν τα πλακόστρωτα.
Ένας τόπος π' αλλάζει επισκέπτες,
     π' αγνοούν την ψυχή της πέτρας.
Το ναυάγιο στη ξέρα,  μαύρη θωριά,
     φοβιστική, στη μαύρη νύχτα.
Ένας τόπος που προσπαθεί
να χτίσει στ' αποκαϊδια
και του περισσεύει η πολιτική,
     η διασκέδαση και το θεαθήναι.
Η δίψα με παρακινεί να παραγγείλω.
Θέλω ν' αποβάλλω το άγχος -
κάθομαι και χορταίνω εικόνες,
     γράφοντας ...

Ακροθαλάσσι.
Μια πέτρα που παριστάνει το κοχύλι
     η χώρα μου.

Στο φεγγαρόφωτο

Μπάνιο στη θάλασσα
     στην άλμη φεγγαράδα
κι οι ασημένιοι κύκλοι του νερού
χορεύουν νωχελικά
     στη ζέστη.

Τα δυο μας σώματα
πάνω στην άμμο
     και μέσ' την θάλασσα,
έχουνε δραπετεύσει
     σε άλλη διάσταση.
Φιλιά κινούμενες εικόνες.
Χάδια που γλιστρούν,
     σε μαύρο ουρανό.

Μέσα στο θόρυβο των αστεριών
κρύβετ' ο έρωτας
     και εκπνέει,
αισθήματα δυνατά, καθάρια,
     στο φεγγαρόφωτο.

Πτητική απορία

(φώτο Μ.Φ.)

Σχίζω τον άνεμο
βουτώ στο κύμα
καλή η ψαριά
γυρνώ στο βράχο
δεν πεινώ πλέον
μονάχα αγναντεύω ...

είν' το τραγούδι της
που φτάνει ως εδώ
και φέρνει απορία
να ρίξω μια ματιά
μια νέα εποπτεία ...

πετώ από πάνω της
και φέρνω βόλτες
γυμνή σαν αναδύεται
σε ήρεμο νερό
χαρούμενη χορεύει
και σκορπά
σε βότσαλα ξεδιπλώνει
     τα θέλγητρα της ...

μα πως να την ερωτευτώ
εγώ,
     ο γλάρος ?


Αίγηνα

Jazz ...

Jazz ...
κι όλες αυτές οι ασπρόμαυρες φιγούρες,
     π' απαλά χορεύουν στον ρυθμό ...
κι όλες αυτές οι ιστορίες που ξετυλίγονται,
     σαν φιλμ σε παλιό σινεμά ...
κι οι εικόνες της μοναξιάς, της θλίψης,
     του έρωτα, της νοσταλγίας, του μυστηρίου,
χωρίς χρώμα, χωρίς υπότιτλους,
     χωρίς ποπ-κορν, μια νύχτα με ψιλόβροχο ...
με 'κείνη την πικρή γεύση στο τέλος
     και τα τόσα ερωτηματικά ...

Που πήγε ο έρωτας ?  Που πήγε η αγάπη ?
     Κομμάτια ! Αποκόμματα !

Σκόρπιες φωτογραφίες, νυχτερινά πλάνα,
     σκιές και φώτα, άνθρωποι και πολιτείες
χωρίς ταυτότητα, χωρίς κερασάκι στο γλυκό,
     χωρίς προοπτικές.

Φαντάσματα χωρίς ίχνη ...
Ένα τσιγάρο που καίει, οι ζωές χάνονται,
     στον άνεμο, στη θάλασσα, στο χώμα, στη λήθη
κι ας παίζει το σαξόφωνο με ουρλιαχτά,
κι ας συνεχίζει τη φούρια της η πόλη,
     μέσα στα τόσα της προσωπικά δράματα ...

Jazz ...
Εικόνες ασπρόμαυρες και ήχοι ...
Κομμάτια σαββατόβραδου
     ξεθωριάζοντας τη ζωή μου, στο μπαλκόνι.

Πέτρινα φτερά

Κουρελιασμένος απ' τα παχιά λόγια
     που κράτησα λάβαρο
καταρρακωμένος που πρόσφερα τίποτα,
ανεβαίνω τη σκαλωσία της σελήνης
     για μια φορά ακόμα,
μέχρι να με κρίνει και πάλι
ο αδερφός της : ήλιος,
     στο λυκαυγές.

Κι ήρθε η κραταιά η συννεφιά
     χωμένη μέσ' στο έρεβος του μηδενός.

Μα τούτη η σκοτεινιά είναι ολονών μας.
     Είν' τα φτερά που πέτρωσαν.

Σύνθετα μαθηματικά

( φωτο Μ.Φ.)

Αγάπη σημαίνει κερδίζω.
Κερδίζω σημαίνει είμαι γεμάτος.
Γεμίζω το μέσα μου με φως.
Φωτίζω τον πόνο που μού 'δειξε
     τη ζωή,
          να συνεχίζω ...

 

(Σημ.) 17χρονο μαλακισμένο ήμουνα, όταν το έγραψα ...
αλλά μήπως δεν ήμουν ?
(Κάθε πρόταση είναι μια εξίσωση που οδηγεί στην επόμενη και στο τέλος στο άπειρο) ... Μήπως ?

Καλοκαιριάζει

(φωτο Μ.Φ.)

Καλοκαιριάζει.
Κάποια βότσαλα στη γυάλα,
- στο τραπεζάκι του μπαλκονιού -
     μου το θυμίζουν.

Καλοκαιριάζει.
Κάποιες φωτογραφίες στο "κινητό"
     φέρνουν τα νησιά στη σκέψη.

Είναι οι παραλίες που έχω πάει
κι ακόμη εκείνες
     που θα 'θελα να εξερευνήσω ...
Αναμνήσεις κι επιδιώξεις.

Καλοκαιριάζει.
Κι είναι ο ήχος της θάλασσας
     τα κύματα της μουσικής,
τα χρώματα και οι φωτοσκιάσεις,
οι γεύσεις και οι μυρωδιές ...
     Όλα εκεί !
Εκεί που βασιλεύει ο έρωτας.

Τώρα κοινότυπες εικόνες ηλεκτρονικές,

     χωρίς ψυχή.

 

Καλοκαιριάζει.
Σπιτικό, νυχτερινό, μπαλκονάτο

     ... με μπύρα.

Μια θάλασσα

Κάλυμνος (φώτο Μ.Φ.)

Μια θάλασσα γλύφει και σκεπάζει τα βράχια
αφρίζει με δύναμη το κύμα, αθλείται εις ύψος,
απλώνει και χάνεται και πάλι απ 'την αρχή,
     στο χρώμα του μεσημεριού, στο χρώμα της πλήρωσης ...

Μια θάλασσα, η χώρα μου, ήχος, μυρωδιές και φως
που τύφλωσε τους πάντες από ζήλια,
και  δεν μπορούν να κατανοήσουν,
     όλη ετούτη, την μια παλάμη ομορφιά ...

Μια θάλασσα γεννάει την ζωή,
      μα και τη πέρνει,
μ' όλη την τραγικότητα φωτολουσμένη,
η χώρα που αγάπησα και αγαπώ,
     είναι και πάλι εμπρός μου ...
βράχια, ξωκλήσια, χαλάσματα,
κρινάκια της άμμου, 
ξερά χόρτα κι αγκάθια,
μικροί πρωταγωνιστές σε τούτη τη θέα
κι ένα μυρμήγκι που κάνει βόλτες στο φακό μου επάνω,
     θέλει να μπεί κι αυτό στο "κάδρο" ...

Μια θάλασσα με παιδικές φωνές,
ψαρόβαρκες, μπουκαμβίλιες, 
μια γλάστρα βασιλικό
     κι ένας γλάρος που ταξιδεύει για την Αγ. Κυριακή.
Σερφάρει ο ήλιος στο ουζάκι, 
σπάει στον ήχο απ' το τάβλι
     και μια γέρικη ελιά, 
που θέλει να μου πει ιστορίες αιώνων.

Μια θάλασσα σκληρή πραγματικότητα,
γίνεται λογοτεχνία, 
άμμος που πέφτει απ΄το χέρι,
     μια αγκαλιά, ένα παράθυρο,
ένα βιβλίο που ξεφυλλίζεται αργά στον νοτιά,
- είναι η ομορφιά κι οι μύθοι της -
χορός ζωής και έρωτα, όπου κι αν κοιτάξεις,
σκέψεις χαρούμενες, σ' εικόνες αξεπέραστες.

Μια θάλασσα,
     μια θάλασσα, είν' όλα ...


Κάλυμνος

Living In A Ghost Town ...

Κυκλοφόρησε μόλις στις 23 / 4 / 20 εν μέσω καραντίνας ... και το λάτρεψα αμέσως !

Rolling Stones  ... σταθερή αξία ! Απολαύστε το !