Κάνω κάτι ... γράφω κάτι ...
ζω την άχρωμη ζωή μου ...
κι όμως δεν λέω
ούτε ένα ευχαριστώ,
στο διαβόητο "μέχρις εδώ",
που μ' έφτασες,
μούσα μου και θεέ μου ...
κι είναι αυτή ακριβώς
η περηφάνεια,
που δεν θα με χωράει μετά
από την πόρτα,
του όποιου παραδείσου
(της τέχνης, της ζωής) ...
μέσ' το σαθρό το οικοδόμημα
του πολιτισμού.
Μέσα στο "Α" της αρχής (των γεγονότων),
μέσα στην οπτική τους ...
δεν υπάρχει χειρότερο,
από το να θες να καταγράψεις (ή να ζωγραφίσεις)
και να μην έχεις καν μολύβι ...
κι αν υποθέσω πως, ένα πολιτικό κείμενο ξεκινάει έστω,
από μιαν ελάχιστη παραδοχή ...
ε, ρε φίλε ...
σαν τους φυλακισμένους χαράζω στους τοίχους, στην πέτρα,
συμπυκνωμένα μηνύματα ...
ένας έρωτας αναπόφευκτος κι ανεκπλήρωτος,
σε μια ζωή βραδύνουσα, σκοταδισμού ...
δεν είναι που θέλω ψυχασθενικά να με θυμούνται ...
είναι που όλη η Ιστορία πρέπει, να ξαναβρεί την μνήμη της ...
κι ένα Α (άλφα) χαράζω πάλι, δυσνόητο,
σε τετράγωνο (της λογικής) όπως Ευκλείδειος γεωμετρία,
σε τρίγωνο (της επιβίωσης) όπως φωλιά και σπίτι,
σε κύκλο (των αισθημάτων), όπως αγκαλιά και θαλπωρή ...
οικοδομήματα των εποχών σπουδαία σε αναμονή ...
γιατί αύριο, κάποιος άλλος θα είναι στο κελί μου,
κι όπως : ένα βήμα τη φορά ... όλο και κάποιος κατοπινός,
θα μεταδώσει το μήνυμα της ολότητας, της απαρχής των πάντων ...
Το σωστά, χαραγμένο "Α" της αρχής, στου Σίσυφου τα μονοπάτια,
σ' αυτό το ατέρμονο το τέλος, που έχουμε φτάσει ...
Στον φίλο Θανάση
Είν' όλα τόσο προσεγμένα ...
πρόσωπα και περιβάλλον,
αισθήματα κι αισθητική,
ούτε ένας ραγισμένος καθρέπτης,
ούτε ένα λερωμένο παπούτσι,
μια αδιάφορη προσέγγιση
ανεβαίνει την σκάλα,
ένας βάρβαρος καθοσπρεπισμός
με τυφλώνει,
σε λουστραρισμένο σκηνικό
σκάει το ρόδι της αντίδρασης,
μια αψεγάδιαστη ομορφιά,
με κάνει να ασχημονώ ...
Είν' όλα τόσο προσεγμένα ...
Βράδυ.
Μια καταιγίδα "εν αναμονή"
κι εγώ που συνεχίζω ...
Μια καταθλιπτική διαταραχή.
Σκοτεινές εκφράσεις του προσώπου,
σχήματα στο γκρι.
Αργά ο άνεμος
διαμορφώνει τη διάθεση.
Αντικριστά στη συννεφιά,
τα βήματα στο χρόνο
επιταχύνουν.
Μπερδεύεται ο καιρός :
μολυβί υγρά
που ανακατεύονται.
Βράδυ.
Ρυτίδιασε ο ουρανός
σαν ξαφνικά,
να γέρασε ο κόσμος.
Και πόσο πιο νύχτα
θα κάνει την ζωή μου ?
Άρθρο από "Φανταστικές Καταστάσεις". Το δανείστηκα από δώ : http://fantastikeskatastaseis.blogspot.com/2022/02/blog-post_15.html
Επιλεκτική αντίληψη - Οι συνένοχοι στο Έγκλημα.
Η εκπαίδευση στην ανοχή, ξεκινάει από πολύ νωρίς, η σιωπηλή αποδοχή των εγκλημάτων που διαπράττει ο άνθρωπος, πάνω σ' αυτό το πλανήτη, είναι η μήτρα που θρέφει συνεχώς τέρατα όλο και πιο αδίστακτα. Πάνω στο πλανήτη, την ώρα που πίνουμε κάπου ήσυχοι το καφέ μας, που απολαμβάνουμε ένα πιάτο φαΐ, ή που περνάμε το χρόνο σε κάποια δουλειά, σε κάθε γωνιά που δεν βρίσκεται στο οπτικό μας πεδίο, συντελείται κάποιο έγκλημα. Τα προϊόντα του εγκλήματος τις περισσότερες φορές βρίσκονται επάνω μας.
Είναι η κρέμα που φοράει στη μούρη της η κυρία, για να μαζέψει τις ρυτίδες, για την κατασκευή της οποίας, μπορεί να έχουν υποφέρει αβάσταχτο πόνο διάφορα ζωάκια.
Είναι το κινητό που κρατάει ξέγνοιαστος ο έφηβος για να παίζει παιχνίδια, φτιαγμένο από χεράκια που μάτωσαν στα μεροκάματα του τρόμου.
Είναι η σοκολάτα που απολαμβάνει το γελαστό παιδάκι που κάπου έχει μερικές σταγονίτσες από αίμα αναμεμειγμένο με το κακάο από κάποιο παιδάκι που δεν θα γευτεί ποτέ το προϊόν, στο οποίο οφείλει τη σκλαβιά του.
Είναι η μπριζόλα που γεύεται εκείνο το ζευγάρι στο σικάτο εστιατόριο που μυρίζει κάτι από το τρόμο της αθώας θυσίας.
Είναι οι κοπελίτσες που δείχνουν τα όμορφα σωματάκια τους , οι λεγόμενες γλάστρες, στις οθόνες της αποχαύνωσης και που ίσως αργότερα ανακαλύψουμε πως ήταν θύματα ξυλοδαρμών ή βιασμών, οι εξαφανίσεις παιδιών που ποτέ κανείς δεν θα μάθει τι απέγιναν, ίσως κάποιος σκηνοθέτης δημιουργήσει μια ταινία όπου θα αναφέρει το δράμα του εμπορίου σάρκας και θα το κοιτούν οι θεατές τρώγοντας ποπκορν και σχολιάζοντας πόσο θλιβερό είναι.
Είναι ο άνεργος της διπλανής πόρτας, ο άστεγος στην είσοδο του μετρό ή κάτω από τη γέφυρα, είναι εκείνη η μορφή που ψαχουλεύει τα σκουπίδια, η φασαρία που γίνεται στο διπλανό διαμέρισμα και μια γυναίκα ή ένα παιδί που φωνάζουν βοήθεια, χωρίς κανείς να ακούει, είναι οι ειδήσεις φρίκης που κάθε μέρα στολίζουν την ενημέρωση του φιλήσυχου πολίτη, με εγκλήματα αφάνταστης φρίκης, αναφορές σε ξεπουλημένες κυβερνήσεις που διοικούνται από μαφιόζικα κυκλώματα, ιερές εκκλησίες που κρύβουν ανωμαλία και διαστροφή, καλλιτέχνες παιδεραστές, μητέρες που βασανίζουν τα παιδιά τους, παιδάκια που ξυλοφορτώνουν τον συμμαθητή, γόνοι πλουσίων οικογενειών που σπάνε πλάκα να ασελγούν πάνω στις ζωές των άλλων, φανατισμένοι τρελαμένοι κάθε είδους που εκπαιδεύονται να είναι τραμπούκοι, εκτελεστές, πόλεμοι που αφήνουν ερείπια και θάνατο και εκατομμύρια ξεσπιτωμένους, κράτη που υπομένουν εμφυλίους, αποκλεισμούς, λιμούς, γενοκτονίες…..
Όλα αυτά είναι δίπλα μας. Γύρω μας. Έχουμε μια επιλογή, να τα γνωρίζουμε ή και να μην τα γνωρίζουμε, αρκεί να αποφασίσουμε πως είναι «παράπλευρες απώλειες» ενός απατηλού κατασκευάσματος που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός, και που πλέον οι εναπομείναντες με ελάχιστη αιδώ, άνθρωποι, δεν έχουν άλλη ελπίδα, παρά να περιμένουν η ίδια η φύση να αποβάλλει αυτό το έκτρωμα από πάνω της…
Γιατί ο μέσος απλός άνθρωπος, έχει δημιουργήσει την ιδέα πως «εκείνος δεν φταίει». Είναι ο αθώος κάτοικος σε μια γειτονιά εγκληματιών. Ο ανήμπορος, το φτωχό προβατάκι που μπορεί να βοσκάει το χορταράκι του, ευχόμενο να περάσει αόρατο το υπόλοιπο του βίου του, και να μην το ‘’ανακατέψουν’’ κάπου που θα πονέσει. Αυτό που είναι ευτυχισμένο γιατί το δικό του παιδί τρώει, παίζει, και δεν βρίσκεται σε αφίσα ανακοίνωση εξαφάνισης.
Όλη μου τη ζωή μού ‘βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν’ αρχίσω.
Να ‘ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν’ αρχίσω.
(Τραγούδι του Γιάννη Κότσιρα σε σύνθεση του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και στίχους του Ισαάκ Σούση)
Υπάρχει ένα σημείο που ονομάζεται «πάτος»… Εκεί βρισκόμαστε.
Κάποιοι θα πατήσουν δυνατά και θα κάνουν κάθε προσπάθεια να βγουν «έξω», να ζήσουν ‘’αλλιώς’’, εκείνοι που θα σπάσουν τις αλυσίδες της ντροπής, της ανούσιας ύπαρξης με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν θα πρέπει να σπάσουν κάθε δικλείδα ασφαλείας, οι υπόλοιποι θα πνιγούν στη λάσπη, τη βρώμα, τη σαπίλα που θα τους ρίξουν με φτυαριές πάνω τους εκείνοι, που τους θεωρούν απλές κατσαρίδες…. Θα περάσουν από την ασήμαντη ύπαρξη στην σιωπηλή ανυπαρξία.
Εσύ πάλι συνέχισε να ασχολείσαι με κόμματα, ομάδες, φίλους και αντιπάλους, δεξιούς, αριστερούς ή ότι άλλο…
Στο κάτω κάτω αν είσαι κωλόφαρδος, μπορεί και να φτάσεις μέχρι την ώρα που θα κάνεις το μεγάλο ταξίδι, χωρίς να έχει συμβεί τίποτα τραγικό στην ήσυχη ζωούλα σου, και χωρίς να έχεις κάνει γενικότερα τίποτα για να ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙΣ τα αγαθά που απόλαυσες, ΑΓΝΩΟΝΤΑΣ το αληθινό κόστος μέχρι να φτάσουν στη κοιλιά σου ή στην αυλή της μικρής φωλίτσας σου.
Επίσης από τη στιγμή που είσαι μικρός και με ημερομηνία λήξης, χέστηκες τι θα γίνει με τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου στη κόλαση που τα αμόλησες… Εύχεσαι να είναι κι αυτά κωλόφαρδα και να κάνουν επίσης ΤΙΠΟΤΑ !
Ο πλανήτης σπαράζει, με όλα τα ζωντανά που κατοικούν πάνω του. Οι τύραννοι παρελαύνουν ανενόχλητοι, πάνω στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας. Η δική μας πατρίδα οδεύει με ταχύτητα μέσα από μια γενικευμένη πνευματική εξαθλίωση, στο τελικό ξεπούλημα. Αύριο τα παιδιά που θα γεννηθούν δεν θα κατοικούν στην Ελλάδα, αλλά στην αποικία των καταραμένων. Εργάτες της μιας δεκάρας, στη δούλεψη ξενόφερτων "επενδυτών'', υπό την ηγεσία κυβερνήσεων, ομοίων με τους αφρικανούς φυλάρχους, που ξεπουλάγανε σκλάβους τους λαούς τους. Ότι κατορθώσουμε να κάνουμε είναι ΤΩΡΑ. Σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΥΓΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΤΩΡΑ !!!
Θεωρώ χρέος μου (από παλιά) ... να αποδώσω έστω και τις ελάχιστες τιμές (με μιαν ανάρτηση),
για τον θαυμασμό μου, σε κάποιους μεγάλους ποιητές, που βαθύτατα με επηρέασαν ως σήμερα ...
Ένας απ' αυτούς, είναι κι ο δικός μας : Κώστας Καρυωτάκης.
Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη φωνές που σπάνε το matrix ... (ασχέτως αν συμφωνώ ή όχι σε όλα) ...
και δίνουν ακόμη, τροφή για σκέψη, μέσ' στην "ερήμωση" του παρόντος !
(*) Ψ.Ε.Π. - Ψυχολογικές Επιχειρήσεις Πολέμου.
Περισσότερα στο site : Απεροπία. Πατήστε εδώ : https://aperopia.fr/
... κάπου στο μακρινό 2050, μετά "Το Τέλος της Ιστορίας",
(όπως λέει κι ένας ηλίθιος γιαπωνέζος φιλόσοφος, ονόματα δεν λέμε ... Φουκουγιάμα),
μέσα στα τότε σαλόνια των αρχόντων, πίνοντας μαρτίνι με δύο ελιές
κι απολαμβάνοντας τα κύματα της μουσικής ...
... θα χειροκροτούν συγκλονισμένοι, έκθαμβοι, αλλά και αγνοώντας ...
τι σπουδαίος καλλιτέχνης, ήταν ο μέγας ... Λέντης Ζεπενελίδης !!!
 |
| Περσεφόνη - Jay DeFeo 1957 - (το ότι νά 'ναι) |
Κανένα είδωλο δεν μένει απερίφραστο
στην άνοδο και κάθοδο,
μέσ' το τρενάκι της Περσεφόνης.
Μύθοι ανασηκώνουν το ανάστημα
και γίνονται αλήθειες,
σου μένει στην θύμηση
μόνο ο θόρυβος στα μάτια,
μεταβαλλόμενες εικόνες,
ανεβαίνοντας την κυλιόμενη σκάλα
του ευδαιμονισμού,
όταν οι διαφημίσεις σε συντροφεύουν
ως το κρεβάτι του ύπνου.
Είναι του χάους δρομολόγια
νεκρών κινήσεις άσκοπες,
π' ανθίζουνε σε βάλτο ψυχοτρόπων,
ως να ξεχάσεις πως τίποτα,
δεν είναι αυτό που νόμιζες.
Τώρα η χώρα μου
έχει ονόματα εταιρειών,
καρφιτσωμένα στο πέτο.
Παρελαύνει η λάσπη,
η λαίλαπα πληροφοριών,
εις το διηνεκές.
Έτσι, που έχοντας υπερβεί το θάνατο
είναι μπανάλ πια η Περσεφόνη ...
Τώρα δεν μας βρωμάν' τα πλαστικά,
είν' οι ψυχές που καίγονται
στην αντινόηση !
 |
| (φωτο Μ.Φ.) |
Υπάρχει μια αράχνη
στις (τρεις) γωνιές επιφανείας,
στο ταβάνι ...
είναι ο μόνος
ζωντανός οργανισμός
(εκτός από εμένα)
μέσ' το δωμάτιο ...
κι όμως αντί να χαίρομαι
(μέσα στη μοναξιά μου)
εγώ, τόσο πολύ θέλω
... να την σκοτώσω !
και να μην έχω σκάλα ...
(Σημ.) Σημείωση-Ανάλυση : Κοινώς "τι θέλει να πει ο ποιητής" ? Έτοιμη τροφή λέγεται ! Αλλά το κάνω γιατί κάποιοι / κάποιες που το διαβάσαν, χάσανε "τα αυγά και τα πασχάλια" ... Ας ξεκινήσω λοιπόν από τον τίτλο. Ποιό είναι το κακό και μάλιστα αναγκαίο ? Το "κακό" ότι υπάρχει μια αράχνη που όλοι σιχαίνονται, φοβούνται, γιατί είναι κάτι μη νορμάλ, σε μια ζωή κονσέρβα ? (Δεν θα επεκταθώ για τα οφέλη της αράχνης που μας γλυτώνει από όλα τα άλλα έντομα) ... Το "κακό" ότι δεν ανεχόμαστε κανέναν άλλον, πέρα από το "εγώ" μας, αλλά ούτε κι αυτό ? (Μιας και μόνο στην απόλυτη. βίαιη μοναξιά, συνειδητοποιείς την αξία των άλλων) ? ... Το "κακό" και "αναγκαίο" του φόνου ? "Μόνο αν σκοτώσω την πηγή του προβλήματός μου θα γλιτώσω" ? (Βλέπε και Αλμπέρ Καμύ : "Ο επαναστατημένος άνθρωπος") ? ... Ή το ότι δεν έχω μια σκάλα (μέσον) να φτάσω στην λύση του όποιου "ψυχασθενούς" προβλήματος μου ? Τα ερωτήματα μπορούν να είναι τρία - τέσσερα ή δεκάδες ... Από το πόσα μπορείς να απαντήσεις από μόνος σου, εξαρτάται και η "στάση ζωής" σου ! Και τελικά εγώ που το έγραψα, κάνω χιούμορ, ειρωνεύομαι ή τα λέω σοβαρά ? Το αφήνω λοιπόν, απλά τροφή για σκέψη, μια και εγώ δεν είμαι ούτε σοφός, ούτε προφήτης, ούτε καν σπουδαίος, αλλά ένας απλός καταγραφέας της όποιας "στρεβλής" πραγματικότητας που πηγάζει μόνο από την δική μου (λάθος ή όχι) οπτική γωνιά και τα σημεία "στίξης" μου ... "Άλλοι" το λένε : "Τέχνη", εγώ ΟΧΙ, ακόμα ... (Αυτή η σημείωση θα μπορούσε και να μην υπάρχει, αλλά "είθισται" να υπάρχει, για τους επερχόμενους) ! Να ένα ακόμη, αναγκαίο !
