Γενεαί πάσαι

Γενιές που χάθηκαν
     στην έκφραση,
γιατί μισούσαν την μετάφραση ...

και γενιές πού 'χουν ανάγκη
     από μετάφραση,
γιατί ανέκφραστες γεννιούνται ...
 
ξεθωριάζουν άπνοες,
σαν φωτογραφίες αναμνηστικές
     κι αμετάφραστες,
σε τούτο τον "επιτάφιο"
     της εναλλαγής.

Χαβάη

Έργο του Γιάννη Ψυχοπαίδη (Πόρος)

Χούφτες άγουρα λεμόνια,
οι παρέες των κοριτσιών
     χασκογελούν,
κόντρα στην μουσική σκορπούν, 

     τα άνθη-λέξεις,
με πλησμονή στο στόμα
     και σώμα που προσμένει,
μια γλυκιά μυρωδιά
     με ξινή γεύση,
σαν τα ποτά που πίνουν
σε 'τούτη,
     την κατ' επίφαση "Χαβάη",
σε 'τούτο δω, το λεμονοδάσος,
     του γένους θηλυκού.


(Σημ.) Το "Χαβάη" είναι καφέ-μπαρ στον Κορυδαλλό

Μια εποχή που χάθηκε

     Ήταν φθινόπωρο του '79, χειμώνας του '80. Είχαμε φτιάξει μια παρέα, σχολώντας από την απογευματινή σχολή (ΑΚΤΟ), πηγαίναμε τότε σε διάφορα στέκια-καφενεδάκια, εκεί γύρω, στα σοκάκια των Εξαρχείων. Ήταν θυμάμαι, ένα γωνιακό καφενεδάκι με πατάρι (που συχνάζαμε) και με ένα αληθινό τζουκ-μποξ, που έπαιζε διάφορα τραγούδια (λαϊκά, ελαφρολαϊκά, νέο κύμα, κάτι λίγο απ' όλα) ... Μόλις τα είχα "πρωτοφτιάξει" με την (Β). Το πρώτο μου μεγάλο αμόρε. Ανεβαίναμε πάντα στο πατάρι (όπως όλα τα ερωτευμένα ζευγαράκια) κι η παρέα ακολουθούσε με τα δικά της αμόρε. Εκείνη (η δικιά μου), θυμάμαι κάθε λίγο, με κέρματα στο χέρι, κατέβαινε την σκάλα, να βάλει ξανά και ξανά Πουλόπουλο. Κάτι σαν παραγγελιά για πάρτη της ! Κάποιες φορές έστελνε εμένα ή κάποιον άλλον ... Μετά τις τρεις πρώτες φορές, που πήγαμε στο συγκεκριμένο καφενεδάκι, ο καταστηματάρχης, "μας πήρε γραμμή". Το τζουκ-μποξ είχε λίστες. Έβαζε λοιπόν αυτήν, που είχε περισσότερο Πουλόπουλο κι έτσι κόψαμε το ανέβα-κατέβα (του παταριού) και "χανόμασταν" περισσότερο στα φιλιά, την κουβέντα και τις μπύρες ...

     Τα χρόνια πέρασαν, εγώ πήγα φαντάρος, οι παρέες χάθηκαν, η ζωή πήρε τον ¨δρόμο" της. Έκτοτε τον Πουλόπουλο (και μέχρι σήμερα) τον έχω συνδέσει με μια εποχή γεμάτη ρομαντισμό και ευαισθησίες, πάνω στο τελείωμα της εφηβείας.
     Τιμώντας την απώλεια του καλλιτέχνη, αλλά και μιας εποχής ολάκερης που χάθηκε, βάζω ολόκληρο, τον καθοριστικό τότε δίσκο και τον αφιερώνω στην (Β). Ξέρει αυτή ! Αλλά και στον φίλο μου Σταύρο που κάνει παρέα τώρα ... στους αγγέλους !

     Είναι μακρύς ο δρόμος, από κείνη την καλή εποχή που χάθηκε, αλλά και μακρύς για μια νέα καλή εποχή, που θά 'ρθει ...

 

Καλή ακρόαση, γεμάτη μνήμες κι αισιοδοξία ! ... κι όπως λέει ένας νέος φίλος : Εβίβες !!!

πα Ραφήν' αλλιώς (*)

Ραφήνα (φώτο Μ.Φ.)

Ραφήνα (φώτο Μ.Φ.)

Κάτι από Baja California US, μου "βγήκε" τελευταία, η βόλτα στη Ραφήνα ... Που είναι οι παλιοί καιροί ...

(*) Από το (παρά θίν' αλός) = παραλιακά

Αλαμπουρνέζικα (ή η γλώσσα των κουλτουριάρηδων)

Εξ αφορμής της απώλειας ενός απ' τους τελευταίους μεγάλους μας ποιητές, του Ντίνου Χριστιανόπουλου, αφήνω εδώ ένα εξαιρετικό κείμενο από συνέντευξη που έδωσε κάποτε (κι ύστερα βιβλίο) ... σαν απλό φόρο τιμής ...

Εδώ σε μορφή - pdf ...
https://kupdf.net/download/-_59c676b908bbc5f823687222_pdf