Η παλιά μου γειτονιά ...

Κορυδαλλός 1960

Κορυδαλλός, διασταύρωση (Ταξιαρχών & Αθηνών, τώρα Γρ. Λαμπράκη). Η παλιά μου γειτονιά. Μια σπάνια φωτογραφία ! 1960 ακριβώς, μόλις είχα γεννηθεί. Ελάχιστα αυτοκίνητα, δίκυκλα, τρίκυκλα, άμαξες με ζώα και τα παλιά λεωφορεία με τις στρογγυλές γωνίες ... Στη γωνία δεξιά η Εθνική τράπεζα δεν υπήρχε καν και πίσω της τίποτα. Διακρίνω όμως το βιβλιοπωλείο του γέρου Κόκκαλη δεξιά και τα 3 περίπτερα που υπάρχουν ακόμα. Η Αθηνών (Γρ. Λαμπράκη), θυμάμαι σαν παιδί, ήταν το όριο. Απαγορεύονταν να την διασχίσουμε, γιατί ... θα μας πατούσαν τα αυτοκίνητα. Έτσι περιοριζόμασταν στην Ρόδου (νυν Στ. Καζατζίδη) ένα στενό πρίν. Ανάμεσα στο βιβλιοπωλείο του Κόκκαλη (δίπλα του δεν είχε τίποτα, ήταν μάντρα με πέτρες) και στο μανάβικο του Σαλίχου (μετά που τελειώνει η φωτο δεξιά). Ωραία χρόνια ... αναμνήσεις απ' την δική μας Αλάμπρα ... έτσι που λέω να συνεχιστεί κι αργότερα ... το "όλον" κείμενο ...

Μίλα μου ...

Μίλα μου για τη σελήνη,
τις μπουκαμβίλιες, τον αφρό των κυμάτων
     και τις κληματαριές του καλοκαιριού,
όσο εγώ θα γίνομαι ορειβάτης
     στη ρόγα του στήθους σου.

Άσε τον άνεμο να σε παρασύρει
     σαν γύρη από κυκλάμινο
την ώρα που μέλισσα εγώ,
χαράζω πάνω στο σώμα σου
     τα δικά μου αυλάκια τρυφερότητας.

Πες μου μια ιστορία
     για την ανακάλυψη της φωτιάς,
τον έρωτα δυο αγνώστων
     στις φυλακές της ύπαρξης,
ή για τον τρόπο που κυλάει ένα ποτάμι
και φέρνει ζωή σ' ένα χωριό
     που πεθαίνει από ξηρασία.

Μη με πιέζεις να μιλήσω.
     Θέλω μονάχα να σ' ακούω.
Τώρα που ξεχειλίζω από εσένα
και το ημίφως φτιάχνει πτυχές
ανεξερεύνητες, πάνω στο κορμί σου,
     μίλα μου.
Μίλα μου εσύ ...

Πες μου το μυστικό σου όνομα,
αυτό που έχεις καταχωρηθεί στους αστερισμούς,
ίσως και νά 'μαστε γειτόνοι
     σ' αυτόν τον ουρανό της νύχτας.

Σφάλισε τα χείλη
     πάνω στα δικά μου,
έτσι όπως κλείνουν
οι πύλες οι βαριές των κάστρων
και προφυλάσουν μέσα
     θησαυρούς και όνειρα
και νά 'ναι σε μάκρος το φιλί
     όπως η λέξη: σιδηρόδρομος.

Όταν χαμογελάς,
     χαράζει ο ουρανός καινούργια μέρα.

Μίλα μου για τους ανθρώπους
όσο μεθώ μέσ' στ' άρωμά σου,
και γίνεσαι Πυθία και Αθηνά μου
και μου μαθαίνεις ιεροτελεστία
κι ωριμότητα στα χάδια,
     έτσι συνέχισε, συνέχισε ...
 
Πες μου και γι' αυτές
     τις "άλλες" ιστορίες, που βλέπω,
μέσα στα γελαστά σου μάτια,
έτσι όπως με δαγκώνεις σαν γατάκι
και θέλω να σου κάνω παρέα
     στα κεραμίδια,
έτσι που παλεύουμε μαζί
γύρω απ' το ψαροκόκκαλο,
ποιανού θα γίνει κτήμα
     αυτός ο έρωτας ...

Μίλα μου για τη σελήνη,
     εγώ εξαντλήθηκα.

28 / 9 / 88
Στη Μανίνα Π.

Ευχές

Νησί το φθινόπωρο

Έρημη πόλη, σκοτεινή,
     φυσάει και βρέχει.
Έτσι όπως αρχίζει πάντα,
ένα φίλμ-νουάρ,
     μια νύχτα φθινοπώρου.

Ένα μεγάλο πάρτι που τέλειωσε,
     τα καλοκαίρι,
μαζεύονται τα σκουπίδια,
σκουπίζονται οι δρόμοι,
σβήνουν τα φώτα,
σφαλίζοντ' οι πόρτες
κι ακούγεται μόνο η βροχή,
     στα ρείθρα και τα λούκια.

Μόνο που λείπει ο τύπος,
που χωμένος στην καμπαρντίνα του,
ανασηκώνει το "καβουράκι",
χαϊδεύει το "κολτ" στην τσέπη,
και με βλέμμα κενό,
     κοιτάει την κάμερα.

Εδώ η βροχή
     απλά ξεπλένει τις αναμνήσεις.
Φθινόπωρο.

30 / 10 / 82

Χαμάμ (*)

Επιβλητικότητα του μυστηρίου.
Μουσική ανάμεσα σε καπνούς.
Μαγεία της ανατολής,
στα φθαρμένα καθίσματα,
     στους τοίχους, στα ψηφιδωτά ...
Κάποια φαναράκια κρεμαστά
κι ένας φόβος - έκπληξη :
κάτι θα πεταχτεί στα ξαφνικά
     μεσ' απ' τις καμάρες.
Χανούμισσες ή άντρες με σπαθιά ?

Ζεστασιά του φορεμένου,
χαμόγελα κι οχλοβοή,
     ζω κι εγώ στο φίλμ,
ρόλοι και σκηνικά,
τα βλέμματα ψάχνονται,
     κιλίμια και μπερντέδες.
Μια αργή μουσική, π' ερεθίζει
κι ο θόλος στο ταβάνι, 

     με γυάλινες τρύπες.
Χύνεται μέσα, ένα χρυσό φεγγάρι.
     Ανέλπιδο.

Αισθητική που με ζαλίζει,
     λαμποκοπούν τα μπακίρια.
Χορεύω άπληστα,
καθώς δυναμώνει ο ρυθμός
κι όταν σωριάζομαι στα πλακάκια ...
     πόσο βαρύ, τελικά,
το χρυσάφι του φεγγαριού.

30 / 10 / 82

(*) ήταν κάποτε καφέ-μπαρ στην Κω

Σεληνιακό-Ινιακό της Κω

Δεν υπάρχω - χω - ω,  δεν.
Για την προέκταση της ζωής σας.
Πλαστοποιώ τη γνωριμία.
     - Καλημέρα !
Τοπίο δεν, δεντρόφυτο.
     Ένα κρακ των δακτύλων.
Στην ευθεία του τοίχου καθισμένος,
     ή σχεδιάζοντας μισό καράβι στην άμμο,
μισή ζωή σαν φλύδα από πεπόνι,
όταν η υπόλοιπη αφήνεται να εννοηθεί,
     ή μέλλει να προεκταθεί ...

Δεν ζω - εγώ - ω, δεν.
Για τις ανόητες σκιές της νύχτας.
     Χρωματισμούς ανάλογους, έχω.
Τώρα που σημαδεύω με το τσιγάρο
τη σκιά μου (στόχο) χρατς !
     και σχίζω το περιτύλιγμα μου,
μια και διατηρούμαι και σε μη σκιερό μέρος ...
έτσι που όταν μισώ, μισό φεγγάρι,
συμπληρώνω νοερά μισό ήλιο
     με χθεσινή ημερομηνία λήξεως.

Δεν εννοώ - νοώ - ω, δεν.
Να σας χρωστώ ακόμη χάρη,
για carte-postale πλαισιωμένα όνειρα,
     που διαφέντευε ή ανάγκη.
Κλεισμένος φωνάζω. Αντήχηση. Εγώ.
Σε μια φέτα από πολιτεία.
Τις μέρες που ...
     Moto-mind - Τρακάρισμα.

Δεν θέλω - λω - ω, δεν.
Να έχω νήμα απ' την ζωή σας.
Μου φτάνει μιά χορδή, μια μολυβιά
     και χαρακώνομαι - Γεωμετρία.
Όταν μισώ, μισό το χέρι σας,

σας δίνω το δικό μου - Χειραψία.
     Ή φως από ηλεκτροκόλληση.
Αν ζούμε, είμαι ναι - Συμφωνία.
Νησί που δεν, καθοριστικότητα.
Φύση που πάλλεται - Ναυτία ...
     και δεν είναι εν, ναι, το ναδίρ.

9 / 8 / 82  Κως

Πριν και μετά (No 2)

Τέλενδος 2006 (φώτο Μ.Φ.)

Τέλενδος 2014 (φώτο Μ.Φ.)

Πριν και μετά ! Ή αλλιώς ... πως ένας μόνος του, Τελενδινός (με τα χεράκια του),
έδωσε ζωή σε ένα ετοιμόρροπο απ΄την φθορά, ξωκλήσσι.
Του αξίζουν χίλια συγχαρητήρια !!!

Στο Τέξας της Τελένδου ...

Κάλυμνος - Τέλενδος  Αυγ. 2016 (φώτο Μ.Φ.)

Gemini (*)

Καμώνετ' έτσι ο θεός Αντίθετος
τα φέρνει βόλτα, έχει πειθώ
     μου λέει το άσπρο, μαύρο
μου μπερδεύει το σχετικό και το απόλυτο
μου κρύβει το ψέμα με αλήθεια
μου δείχνει μέσ' την αγνότητα την εξάρτηση
μέσ΄την χυδαιότητα, την ελευθερία
- ένα παιχνίδι ζωτικό και επικίνδυνο -
την μια έχει δίκιο, την άλλη όχι
με συνεπαίρνει, του ξεφεύγω, παίζουμε ...
Την άλλη γίνομαι ο Αντίθετος εγώ.
Έτσι που περνά η ζωή μου,
     διπρόσωπα κι αντιμεταθετικά.

 

20 / 6 / 83
(*) Δίδυμος (στο ζώδιο).  Γραμμένο στα γενέθλια μου.

Θα υπάρχω ως μακρινή ανάμνηση ...

Τεράστιος ηθοποιός, άνθρωπος με σπάνιο ήθος και ταλέντο. Ταπεινός και αυτοσαρκαστικός ταυτόχρονα.
Ανυπέρβλητος, λαμπερός, με ευαισθησία, γοητεία και πηγαίο ταλέντο.
Ο Χορν δεν είχε πατρίδα, δεν είχε ηλικία, ανήκε στα αερικά της ποίησης ...
Μια βαθιά υπόκλιση ... απλά και ταπεινά ... !

Πριν και μετά (No 1)

Πλάκα, Αθήνα 2005 (φώτο Μ.Φ.)

Πλάκα, Αθήνα 2013 (φώτο Μ.Φ.)

Στην πάνω φωτογραφία, όλα τα παράθυρα ανοιχτά. Το Μοναστηράκι και η Πλάκα, όλο ζωή.

Στην κάτω φωτογραφία, 8 χρόνια μετά, η πολυπολιτισμικότητα χέρι-χέρι με την ερημιά.
Μόνο χρώματα (φρου-φρου κι αρώματα) και ζωή μηδέν.
(Για να μην πάμε χρόνια πίσω, τι ήταν κάποτε στο συγκεκριμένο τοπίο ...) 
Μνημία κληρονομιάς θα λέγονται σε λίγο, το κάθε τι που έχει αξία.
Ενας καρκίνος οι σκέψεις σας και οι επιλογές σας.

Η μέρα και ο ουρανός της

Κύθηρα (φώτο Μ.Φ.)

Η μέρα πεινασμένη
     για έναν άλλο ουρανό,
ως δέρμα αγγλίδας για καυτό ήλιο,
όταν εκείνη σε άλλη στιγμή,
- στο δωμάτιο της -
γίνεται η μπετούγια της πόρτας της
που την ιππεύει ένας σκληρός πολεμιστής,
κάνοντας την να πηγαίνει πάνω-κάτω,
συγχρόνως που η κλειδαριά
     ανοιγοκλείνει,
σαν μάτι, σαν στόμα, σαν μύδι,
μ' όλες τις φωνές της ηδονής της
περασμένες σε χαλκά μεσαιωνικών υπογείων,
έτσι που, ένα παράθυρο κάποτε
     να την καλέσει,
να περάσει από μέσα του - διαφυγή,
με την φωλιασμένη προσπάθεια στο στήθος
και την λαχτάρα
     στα ακροδάκτυλα του χεριού,
μέχρι εκείνη να βγει στο πουθενά,
για να μεταμορφωθεί σε επανάσταση
     με όλες της, τις υποσχέσεις.

Η μέρα διψασμένη
     για έναν άλλο ουρανό,
όπως χώμα, για την ορμή ενός ποταμού
που κατεβαίνει κουβαλώντας
     όλες μας τις φιλοσοφίες,
όταν αυτές δεν είναι πηγαδάκια
που πλατσουρίζουν οι ομότεχνοι,
κωπηλατώντας μ' ένα σήμα οδικής σήμανσης
     σε ώρες αιχμής.

Η μέρα φορτισμένη
     για έναν άλλο ουρανό,
ως άρνηση της Ιστορίας για γεγονότα,
καθώς παιδί, που ανατρέφει τη μάνα του
     όπως αρέσκεται,
αποκλείοντας την ύπαρξη
κυτίου παραπόνων και επιστροφών,
την ύπαρξη τροφών για γάτες
     και άλλα συναφή.

Η μέρα οργισμένη
     για έναν άλλο ουρανό,
όπως βεβαίως, (βεβαίως),
οδηγός που τον "πιάνει λάστιχο",
κι αναλογίζεται τ' οδυνηρόν
του νά 'σαι έφηβος-θρεφτάρι σε λίθινες εποχές,
ή το να ερωτοτροπείς με την Αλίκη στη χώρα της,
σ' ένα ανελκυστήρα που τρελλάθηκε,
που κατεβαίνει σαν μεθυσμένος
     με τον λόξυγγα του,
όταν κάποτε αδιάφορος ένας διαβάτης
     και το καπέλο του.

Η μέρα ανικανοποίητη
     για έναν άλλο ουρανό,
ως παιδιά αδηφάγα
- καταπιώνες πληροφορικής -
     σε τρισδιάστατο χώρο
που διαδραματίζεται ένας έρωτας
του τύπου: "me Tarzan, you Jean",
με καλώδια στο σώμα,
     όταν η περίσταση το απαιτεί.

Η μέρα δραπέτης
     για έναν άλλο ουρανό,
όπως ποντίκι
μ' όλη την πονηριά ενός καρτούν,
που ζωγραφίζει
παραπλανητικές ποντικότρυπες,
να "τρώει" τα μούτρα του, ο γάτος
     όταν το κυνηγάει.

Η μέρα φευγάτη
     για έναν άλλο ουρανό,
όπως ποδηλάτης
στα χείλη ενός ποτηριού κονιάκ
που γυρνά και σφυρίζει εκνευριστικά,
και χαιρετάει τον εαυτό του στον πάτο
     κοροϊδευτικά,
ώσπου η φυγόκεντρος τον πετάει ...
     στο διπλανό τραπέζι.

Η μέρα δεν θέλει πια
     τον ουρανό της,
γίνεται υπέρβαρο
σε ζυγαριά τελωνειακού,
- σούπα ιδεολογική και δύσπεπτη -
κι έτσι καθώς δεν έχει λόγο ύπαρξης,
πρέπει να εκτελεστεί επαναλαμβανόμενα,
μέχρι παράδειγμα να γίνει,
     στις άλλες που θα έρθουν.

Η μέρα γυμνή
     απ' τον ουρανό της,
είναι ένα νόμισμα που κυλάει
     κι αξία του.
Ένα αεροπλάνο που γυροφέρνει και πέφτει.
Όταν μια πόρτα ανοίγει
και η σκούπα σπρώχνει έξω τα συντρίμια του.
Κάποτε που τα δωμάτια μας ήταν,
     ο κόσμος όλος.

Η μέρα προσπάθεια
     για νέο ρούχο,
όπως σημείο φυγής και σκαλινό
εν αντιθέσει της πλατείας Ομονοίας,
που' ναι αεροδιάδρομος της κάθε επαρχίας,
     του κάθε ηλιθίου που θέλει,
να τραβήξει πίσω του (με αλυσίδες)
     μια φάλαινα για τροφή του.

Η μέρα σκορπίζεται
     στον ουρανό της,
ως βαρελότα που παίζει ένα κοριτσάκι,
- συγχρόνως που το δάκτυλο στο στόμα, εμβρυοτρόπως -
και καίει τα καλσόν το βράδυ της Ανάστασης ...
και βασανίζεται γι' αυτό,
     ως σταλινικός ποιητής
που μαστιγώνει τη θάλασσα μ' ένα κλαδί,
γιατί τον έστησε η έμπνευση
     στο ραντεβού της.

Η μέρα βυθίζεται
     στον ουρανό της,
σαν νόμισμα-ευχή στο πηγάδι της λήθης,
κι ανόητα όσο ο Τιτανικός
π' αμέλησε να κάνει ασκήσεις φελλού
     πριν ξεκινήσει.

Η μέρα πεθαίνει
     μεσ' τη νύχτα,
με μια ευκολία κένωσης.
Με τη μαγεία που μεταβάλλονται
οι νοητές ευθείες σε μαχαίρια,
το σχοινί της βάρκας σε θηλιά,
η μικρή μας καρδιά, σε στόμα δράκου,
ο άνεμος σε ουρλιαχτό φυλακισμένου από λάθος,
     κι η λύτρωση
κομμάτι γρανιτένιου αγάλματος
     που δεν μπορούμε να μασήσουμε.

Η μέρα πού' χει χάσει πια
     τον ουρανό της,
η μέρα αυτή,
γίνεται σαρδόνια νύχτα που γελάει,
μέσ΄το παιχνίδι της
     όταν μας παρασύρει.

Η μέρα αυτή
     μ' αρρώστησε πολύ,
σαν στρίμωγμα με όλους τους επιβάτες ενός τραίνου.
Μέσα στο κάρμα του καθενός απορροφήθηκα,
χωρίς νά 'χω τίποτα απ' την νύχτα
     να περιμένω.

21 / 6 / 83

Barfly

Ας έκανα έτσι ...
μια φορά, το ποτήρι
και να μην ξαναδώ
     μέσα του,
την αγωνία μου.

Οθόνη που παίζει
     σε σήριαλ τη ζωή μου.

Ας έκανα έτσι ...
μια φορά, το ποτήρι
κι ας ξεπηδούσε η ψυχή μου
     αγνή, λευκή,
απαλλαγμένη από μένα.

3 / 2 / 86

Χρώματα κι αρώματα ...

Θάσος Αυγ. 2016 (φώτο Μ.Φ.)

Τι κι αν σε λέγαν Αρετή ?

Μυθολογία της Αφροδίτης
τα δυο σου μάτια
ανοίγουν σαν στρείδι,
παιδιά της σελήνης
άσπρα και τυφλά.

Γραμμή επάργυρου αγάλματος
τα δυο σου στήθη
σκουριάζουν όταν εγείρονται
σύνεργα ηδονής
και ανταλλακτικά.

Δωμάτια ξενοδοχείων
τα δυο σου ήθη
"γουστάρω" - "περνάω καλά"
απειλούν και φωνάζουν
σαν του Χίτσκοκ πουλιά.

9 / 5 / 88

Λευκό

Υπάρχει μια καρφίτσα στο πάτωμα.

Ένα κυρίαρχο λευκό
     περιρρέει στο δάπεδο,
λευκά ντουβάρια,
λευκή μπαλκονόπορτα,
     κι ένα λευκό σοβαντιστό ο ουρανός.

Ξημέρωμα, που παλεύει ακόμη
     το σκοτάδι με το φως,
πονώ ξανά αισθητικά,
σαν πυροβολισμός
     σ' άδειο κρανίο σιδερένιο.

Κρύβομαι στις γωνιές του δωματίου,
     ποντίκι η μοίρα μου,
σχίζω τις πτυχές της κουρτίνας
     με τα νύχια,
αναμασώ τα ξύλα των επίπλων,
ονειρεύομαι να' μουν μια ζωντανή βόμβα,
στην έκρηξη να βάφω τα πάντα κόκκινα
     στο αίμα,
σαν μπει η γραμματέας
     να μπήξει τις στριγγλιές ...

Υπάρχει μια καρφίτσα στο πάτωμα.

21 / 2 / 83

Οι σιωπές των αγνώστων

Οι σιωπές των αγνώστων
επαναλαμβανόμενες εικόνες στο τρένο,
σκιές που πλανιούνται στη στάση
και ζωγραφιές στους δημόσιους χώρους.
Κολλάει ο χρόνος στα δάκτυλά τους.
Ηχώ παράξενη πάνω στις σκέψεις.
Κοιτώντας τα παπούτσια,
χαϊδεύοντας το μαλλί,
μουρμουρίζουν βηματίζοντας ...
Όχι, δεν την αντέχουν την σιωπή.
Κι όχι, όχι η σιωπή ...
Φθινόπωρο.

Οι σιωπές των αγνώστων
σπάνε με φράσεις καθημερινές.
Σαν κοιταχτούν στα μάτια
ανάβουν τσιγάρο, μορφάζουν ...
Υπεκφυγές εκφράζοντας το τίποτα.
Κρυφοί μέσα στο σύνολο. Άγνωστοι.
Όχι, δεν την αντέχουν την σιωπή.
     Διερωτώνται ...
και εκείνη δεν θέλει να τους πει.
Σιωπή απλώς.

8 / 11 / 82

Το πάρτυ - (Οδός Ονείρων) Δημήτρης Χορν

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα΄ θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή
και όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...

Γι' αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.

Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.

Από τη μουσική παράσταση "Οδός Ονείρων" σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι
Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις  - Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις  - Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Χορν

Συνεχίζω ...

Digital Collage (Μ.Φ.)

Εγώ, η γραφή μου,
     το πέλαγο, τ' αδράχτι,
ο γλάρος, η ανέμη,
     σ' εργόχειρο θεριεύει ...
και το φτερούγισμά μου συνεχίζει
όσο οι λέξεις διαφεντεύονται
     απ' την ανάγκη.

4 / 4 / 80

Επιδίωξη

Κτυπώντας τα χέρια
     σ ένα ρυθμό
χτυπώντας τα χέρια
     στην αρχή μεταξύ τους
ύστερα στο τραπέζι
σε μεταλλικά κουτάκια
     με δυο ξυλάκια,
συνοδεύοντας με τη φωνή
     ήχους αρμονικούς,
προσπαθώντας να φτιάξω μουσική,
ζωγράφισες επιτέλους
     ένα χαμόγελο αγαπημένη,
- υπέροχο αλήθεια -
ένα ασπροκόκκινο λουλούδι
     στο πρόσωπό σου.
Η καλύτερη συγχορδία ...
     Δώρο στα γενέθλια μου.

20 / 6 / 82

Separe (*) Blues Bar

Ραφή των μετάλλων
σε κουτάκι της μπύρας
χρατς ! με το χέρι
     και πατικώνεται.

Όλη τη νύχτα
φεγγάρι από γυαλί,
εκεί που συντροφεύουν
     η νύστα και η δίψα.

Σκάσιμο στα χείλη
τα σκέτα τσιγάρα
τσαφ ! με το χέρι
     και πάει απέναντι.

Χωμένα στ' αλκοόλ
τα  μάτια κομμένα,
πλάθετ' η σκέψη
     προζύμι το σώμα.

Αρμοί του ξύλου
στο σκαρί της κιθάρας,
ντραν ! με το χέρι,
     μελωδία δεν βγαίνει.

Ρούχα στα άμμο
κι ο έρωτας απών
σαν σχισμένη σημαία
     σε σκουριασμένο καράβι.

Η θάλασσα ακίνητη
διπλώνει και σπάει
πλάτς ! με το χέρι,
     και ξεπαγιάζω.

Μπάνιο στα τυφλά
στο μαύρο της θάλασσας
κι η γύμνια να κλέβει
     τον αφρό των ονείρων.

2 / 5 / 82
(*) Γαλλικά-Πορτογαλικά : Ο ξέχωρος, ξεχωριστός. (Παλαιό Blues Bar στην Κω)

Σε τούτα 'δω τα μάρμαρα ...

Ηραίο - Περαχώρα Αυγ. 2015 (φώτο Μ.Φ.)

Ηραίο - Περαχώρα Αυγ. 2015 (φώτο Μ.Φ.)

Στη θάλασσα δεν έχει, του φθινοπώρου φύλλα ...

Κύθηρα - Αγ. Πελαγία Οκτ. 2017 (φωτο Μ.Φ.)

Ποθούμενο απωθημένο

Είσαι δίπλα μου,
     γυμνόστηθη ...
Είσαι κοντά μου
     και χαϊδεύεσαι με κρέμες ...
Σε θέλω !
Κορμί ηλιοκαμμένο
     φτιαγμένο για έρωτα.

Κι ορθώνονται οι φανοστάτες,
τεντώνονται οι ομπρέλες,
κορδώνονται οι ξαπλώστρες,
σκληραίνουνε τα ξύλα,
     φυσάει ο άνεμος, φυσά ...

Κι άρε φαντασία
τι μου κάνεις ...
     Ρεζίλι έγινα.

Κως

Hotel Maritina

Edward Hopper

Μετά το μπάνιο, καθαρός
στα καθαρά σεντόνια,
     είχα δεκάδες βρώμικες σκέψεις.

 

 

 25 / 4 / 82

Στα λευκά ... της Χώρας

Κύθηρα - Χώρα Οκτ. 2017 (φωτο Μ.Φ.)

Here & Νow

Μια πληγή που αιμορραγεί
ξέρει μονάχα δύο λέξεις :
     Νυστέρι και γρήγορα.

 

1 / 1 / 82

Νόθο οινοπνευματώδες

Pablo Picasso

... τα φώτα κόκκινα, πράσινα και λοιπά
     το ποτό είναι λίγο, δεν φτάνει
η τσέπη μου δεν φτάνει
     - τρύπα της φτώχειας -
μουσική που με δένει πισθάγκωνα
     επειδή τη γουστάρω ...

... στα χέρια ο ρυθμός, τα χρώματα
     σαν αυτοκίνητα πάνω-κάτω σε λεωφόρο
το τσιγάρο στο στόμα
καπνός αρχαίων θυσιών,
     αλέτρι που οργώνει τα δάκτυλα μου,
το ποτό στο χέρι, στα χείλη το ποτήρι
     η μορφή σου ζαρώνει, δε σε θέλω
ένα φίδι στο χέρι σου το δακτυλίδι
τα χείλη ενώνουν,
     φιλώ μια γριά ...

... τα φώτα κόκκινα, πράσινα και λοιπά
μικρές φλόγες στο τραπέζι, στα μάτια σου,
     στις χορδές της κιθάρας επάνω
ο τοίχος δακρύζει τα χρώματα του,
δε θέλω να συνέλθω
     δεν θέλω κανένα ...

... τη νύχτα που κάναμε έρωτα,
σχισμένο "γούφερ" στο υπόγειο,
τώρα πλανιέσαι σαν στάχτη
     ο κόσμος μια στάχτη ...
ένα άδειο ποτήρι
     που σπάω στα χέρια μου ...

14 / 12 / 81

Johnny Cash

     Ο Τζόνι Κας (John R. Cash, 26 Φεβρουαρίου 1932 - 12 Σεπτεμβρίου 2003) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, ηθοποιός και συγγραφέας. Θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς του 20ού αιώνα. Έμεινε στην ιστορία σαν λαϊκός τραγουδιστής της κάντρι παρ' όλη την ενασχόληση του και με άλλα είδη μουσικής, ιδίως στα πρότερα χρόνια της καριέρας του, συμπεριλαμβανομένων των ροκαμπίλι, ροκ εν ρολ, μπλουζ, φολκ και γκόσπελ. Το διασταυρούμενο αυτό μουσικό προφίλ σε σχέση πάντα με τα διάφορα είδη μουσικής τον εγκαθιστά σχεδόν απόλυτα στο Country, στο Rock & Roll  και στο Gospel Music Hall of Fame. Στα μετέπειτα χρόνια της καριέρας του ερμήνευσε τραγούδια διαφόρων ροκ καλλιτεχνών και συγκροτημάτων μεταξύ των οποίων οι Nine Inch Nails από τον χώρο του industrial rock και του synthpop συγκροτήματος Depeche Mode με συμμετοχή του στον δίσκο με τίτλο Personal Jesus τον Αύγουστο του 1989.
      Το πρώτο του συγκρότημα ήταν οι The Tennessee Three. Ο Κας έμεινε γνωστός για την βαθιά και διακριτική μπάσα / βαρύτονη φωνή του, όπως για παράδειγμα στον δίσκο του Boom Chicka Boom σε μια επαναστατικά μελαγχολική και ταυτόχρονα ταπεινή ερμηνεία από μια σειρά συναυλιών σε φυλακές. Aπό τα σκούρα ρούχα της εμφάνισης του, έλαβε το ψευδώνυμο "The Man in Black". Ο Κας παραδοσιακά ξεκινούσε τις συναυλίες του λέγοντας «Γεια σας, είμαι ο Τζόνι Κας» και ακολουθούσε σχεδόν πάντα το τραγούδι Folsom Prison Blues που ουσιαστικά θα έλεγε κανείς ότι ήταν η χαρακτηριστική μουσική υπογραφή του. Ο Κας δήλωνε ως ένας ευσεβής άλλα ανήσυχος Χριστιανός. Χαρακτηρίστηκε επίσης από την ιδιαίτερη οπτική του σε σχέση με τις αντιφάσεις και τις προκλήσεις της Αμερικής.
      Ο Κας ήταν ένας από του πιο παραγωγικούς μουσικούς όλων των εποχών. Η μεγάλης διάρκειας καριέρα του κράτησε από το 1954 έως το 2003 βγάζοντας 96 άλμπουμ και 153 σινγκλ σε διάφορες δισκογραφικές εταιρείες.
     (Από τη Βικιπαίδεια)

Πόλεμος :

Ισοπέδωση.
Μία και μόνη τάξη πραγμάτων.
Η κάθε θεωρία στην πράξη.
Ο θάνατος μια χρήση.

Λύση οικονομοτεχνική.

13 / 10 / 78

Ηλιάνα

Icarus

Αυτός ο έρωτας,
σεντόνια που χτυπιούνται
     σε κάποια ταράτσα ...
Θυμάσαι το θόρυβο ?

Εκείνο το θλιμμένο πρωινό
με τα λιωμένα σώματά μας
     απ' τον ηλεκτρισμό του πάθους,
όπως καμμένα ελαστικά
     αυτοκινήτου ...
Θυμάσαι τη μυρωδιά ?

Είχαμε τραβήξει
το χαμόγελο ως τ' άκρα,
     ώσπου μάτωσε ...
Θυμάσαι τη γεύση ?

Δυο δέντρα
που τσάκισε ο κεραυνός,
     σε καταιγίδα ...
Θυμάσαι την εικόνα ?

Κι ύστερα πού 'φυγε
     η φωτιά,
αγάλματα βουλιάξαμε
στου κρεβατιού την άμμο,
     τόσο κοντά στο θάνατο ...
Θυμάσαι την αφή ?

Με τέτοιους έρωτες
γίναν' αθάνατοι,
     οι θεοί !

9 / 1 / 88

Σχεδίασμα

Θάσος (φώτο Μ.Φ.)

Αυτό το ποίημα
     ας ξεκινήσει απ' τη ρίζα του.
Ποιώ:
     όπως χορδή που πάλλεται,
     πνευστά που εκπνέουν,
     ορχήστρα που γεννά,
     νότες που μετουσιώνονται,
     σε γλάρο έν πτήση ...

25 / 1 / 88

Θερμόμετρο

Ψυχραιμία ! Ψυχραιμία !
Φωνάζουν οι σώφρονες αστοί.
Κι εγώ το νιώθω αμέσως,
το ψυχρό τους ...
     το αίμα.

9 / 3 / 87

Henri Texier

Είναι ένα από τα πιο υπέροχα μουσικά δρώμενα, που έχω ακούσει ποτέ. Το CD το έχω "λιώσει".

Η χαρά και η θλίψη ταυτόχρονα ... σαν την ζωή μας.
Henri Texier Azur Quartet - An Indian's Week (1993)

 

Henri Texier - Double Bass, Percussion
Glenn Ferris - Trombone
Bojan Zulfikarpašić - Piano, Electric Piano
Tony Rabeson - Drums
Michel Portal - Bandoneon
Louis Sclavis - Clarinet, Soprano Saxophone 

Γιατί τελικά, καλή μουσική είναι αυτή που σου βγάζει συναισθήματα, που νόμιζες πως δεν είχες ...

Πορφυρούσα (*)

Κύθηρα - Διακόφτι (φώτο Μ.Φ.)

Ο χρόνος σπάει την πέτρα
και μετουσιώνεται
     αλλάζοντας την ιστορία του τόπου.

Το "εκεί που μεγάλωσες"
     υπάρχει μόνο στις αναμνήσεις.
Οι νέες γενιές εμπόρων και καταναλωτών
     έχουν αποψιλώσει τα πάντα.
Εκεί που πήγαινε η αγάπη,
χέρι-χέρι με τη φύση,
     κι έπλαθε ιδανικά και όνειρα ...
στα χώματα που κύλαγε η ψυχή
παρέα με το γλέντι,
τώρα υπάρχει "ανάπτυξη"
     και "υποαπασχόληση".

Κι ο χρόνος ο μεγάλος μας κριτής
συνεχίζει να παραμορφώνει
την ιστορία του τόπου
     τόσο ...
που για άλλα Κύθηρα
μίλαγα εγώ, από παλιά
     και άλλα 'νοούνε σήμερα.

24 / 10 / 17
 (*) Πορφυρούσα ή Πορφυρίς: Η αρχαία ονομασία του νησιού Κύθηρα.

Αβλέμονας (εκ του ευ-λιμένος)

Κύθηρα - Αβλέμονας Οκτ. 2017 (φώτο Μ.Φ.)

Υπαρξιακό

Ραφήνα (φώτο Μ.Φ.)

Ένα λουλούδι στο παρτέρι
στέκεται εκεί στον ήλιο,
μ' όλες του τις χάρες ...
     και 'γώ ζηλεύω.

2 / 5 / 96

Κύθηρα

Κύθηρα - Διακόφτι (φωτο Μ.Φ.)

Πουνέντες.
Στιγμή που η θάλασσα
     ασήμωσε στον ήλιο.
Στιγμή που ρόδο
     έσκασε ο χρόνος.
Φανέρωσε η μέρα
     τον πλούτο του τοπίου.
Κι ήταν τα βότσαλα,
     εδώ,
η απαρίθμηση των μύθων.

9 / 8 / 92

Η Σοφία στη φύση ...

Κάλυμνος - Πλατύς Γιαλός Αυγ. 2011 (φώτο Μ.Φ.)

Στη θάλασσα

Στη θάλασσα - Θεοδοσία Τσάτσου  

 ... στη θάλασσα, στη θάλασσα ... πέσαν όλα στη θάλασσα ...

γι' αυτό δεν μπορώ να ζω, χωρίς τη θάλασσα !

Με τον τρόπο του πολεμικού ανταποκριτή

Palestine 2017

Είναι ένα πιτσιρίκι γυμνό
     πίσω απ' την εξώπορτα.
Με τό 'να χέρι κρατιέται
     απ' τα κάγκελα,
με τ' άλλο τρίβει χαριτωμένα
     το δεξί του μάτι.

Κι είναι ένα γατάκι
     μικρό, όσο κι αυτό,
που στέκεται εκεί έξω
και κοιτάζονται κατάματα
     και περιεργάζονται ...

Κι αρχίζουν
     να μιλάνε μεταξύ τους.
Ήχοι παιδικοί και νιαουρίσματα.
Μια διάλεκτος απ' άναρθρες φωνές.
     Μια χαρά απερίγραπτη.

Κι είναι ένα αυτοκίνητο,
που χτυπά το γατάκι
και μια γυναίκα που σέρνει το παιδί
     ξανά μέσα στο σπίτι
- μαλώνοντάς το -
     καθώς σφαδάζει μέσ' το κλάμα.

Κι ήταν έτσι ακριβώς,
το γέννημα της βίας στο παρόν
     απ' την προϊστορία.

9 / 8 / 89

Σταύρος Κασάπογλου (1957 - 2016)

   Ο Σταύρος ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος όσον αφορά την τέχνη. Δούλευε από τα 13 του, σε διάφορα επαγγέλματα, για τα προς το ζειν. Το 1980 γράφτηκε στη σχολή Α.Κ.Τ.Ο. στο τμήμα διακοσμητών, όπως κι εγώ. Συμμαθητής μου λοιπόν ... Εκεί γνωριστήκαμε και γίναμε αμέσως αχώριστοι φίλοι. Εκεί ήταν και η γνωριμία μας με τον "ραπιτογράφο", αυτό το ιδιότροπο και δύσκολο εργαλείο των σχεδιαστών.
   Στα χρόνια που πέρασαν δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά με την τέχνη, πέρα από 2 - 3 εκθέσεις σε κάποιους δημοτικούς εκθεσιακούς χώρους. Πρακτικός άνθρωπος, συνέχισε αυτό που γνώριζε ... αγάπη για τα δίκυκλα αλλά και παρεμφερές επάγγελμα. Χωρίς να έχει ποτέ σοβαρή σχέση με την τέχνη, το εργαλείο αυτό (ο ραπιτογράφος), σιγά - σιγά έγινε στα χέρια του, ένα μέσον εξωτερίκευσης, του κάθε ψυχισμού του, μια και δεν ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός. Ποτέ δεν κατάλαβα αν συμφωνούσε ή όχι με τις δικές μου παρλαπίπες, "μέχρι που έφυγε" ... Απλά με κοιτούσε στα μάτια κι αυτά μου "μίλαγαν" όσο κανένας άλλος.
   Η "γραφή" του στο χαρτί γινόταν τόσο γρήγορα και με τέτοια ακρίβεια που μας εξέπλητε όλους. Κάποιες φορές που προσπάθησα να ερμηνεύσω την "τέχνη" του, να βρώ "ταυτότητα" των σχεδιασμάτων του, δεν βρήκα σε κάποιους αναγνωρισμένους ζωγράφους, κάτι αντίστοιχο. Σε κάποιες πιο προσεχτικές ματιές, αργότερα, (που όπως πάντα, ψαχνόμουν με την ποίηση), βρήκα κάποια ταύτιση ίσως, με την "Ρώσικη πρωτοπορία", αλλά και σε κάποια σκίτσα του μεγάλου Αντρέ Μπρετόν.
   Για τον Σταύρο όλα αυτά (η ιστορία της τέχνης), ήταν λίγο σαν "υψηλά μαθηματικά", παρ' 'ολο που άκουγε πάντα με μεγάλη προσοχή τους πάντες ... Θυμάμαι πως έψαχνε συνεχώς, νέους τρόπους έκφρασης. Του άρεσε πολύ η ζωγραφική, η φωτογραφία, το βιτρό και παρακολουθούσε κάποια σεμινάρια του δήμου, πάνω σ' αυτά. Στα τελευταία χρόνια έκανε ζωγραφική πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια (ακρυλικά, τέμπερες, λάδια) αλλά και πραγματικό βιτρό, όχι μόνο σε γυαλί, αλλά και πάνω σε αντικείμενα.
    Όσον αφορά τον ραπιτογράφο, ποτέ δεν τον έφτασα, όσο κι αν το πάλευα εγώ (ο επαγγελματίας γραφίστας) γιατί δεν "τό 'χα" όπως εκείνος. Σχεδίαζε τόσο φυσικά που κάποιες φορές με νευρίαζε από ζήλια. Μα δεν του τό' πα ποτέ. Ο θαυμασμός μου με υπερέβαινε ... Σε κάποια του έκθεση μάλιστα, έκανα τον ερμηνευτή της τέχνης του, στους καλεσμένους, σε τέτοιο βαθμό που όλοι με κοίταγαν με απορία και προσήλωση, ακόμη και εκείνος ... "Εκείνη τη μέρα, πήγαν καλύτερα οι πωλήσεις" ...
   Ο Σταύρος είχε αυτό το "κάτι" και στη ζωή του και στα έργα του, που δεν έψαχνε για απαντήσεις. Πιο πολύ ήταν σαν νά 'λεγε "υπάρχω και εγώ εδώ" και το έβγαζε με τις γραμμές του σχεδίου του να ρέουν, να συμπικνώνονται και όταν πια είχε πνιγεί το ίδιο το χαρτί, από τα πολύπλοκα σχεδιασματά του, γύρναγε και έλεγε : "αυτό δεν έχει τελιώσει ακόμα", "έχει κι άλλη δουλεία για αργότερα" ... και μέναμε μαλάκες ... Τι λέει τώρα ? Πιο πικνό δεν γίνεται ... 
   Κι όμως τελικά, τώρα το κατάλαβα. Αργά πια. Ο Σταύρος γέμιζε στην τέχνη του, όλα τα κενά. Αυτό που πάλευε και στη ζωή του !

(Μ.Φ.) 

Μερικά από τα "μάλλον" ημιτελή έργα του. (Πατήστε στις εικόνες για μεγέθυνση).