Τώρα που το σκέφτομαι

Μέσ' στο καθρέφτισμα
ενός καλοκαιρινού μπάνιου,
σαν φωσφορίζουσα γραμμή
μιας λεωφόρου,
πάνω στη κόμμωση
αρχαίας καλλονής,
στην ουρανόφωτη θωριά της
επόπτης ήλιος που νυστάζει,
με τη διαύγεια της θάλασσας
στο στήθος μου
     οι σκιές της,
χορός ερωτικός των δελφινιών
τώρα που το σκέφτομαι
- τότε μόνο -
μ' αγγίζαν οι στιγμές μας

σα χωνευτήρι κεραυνών
     μ' εμένα αλεξικέραυνο.


Στην Β. Σ.

Καλοκαιράκι

 (φωτο Μ.Φ.)

Ένας φανοστάτης στην προβλήτα
     σαν ελαιογραφία,
ένα ποτήρι στο τραπέζι
     που μέσα του κολυμπάει ο ήλιος,
μια μορφή θεάς θαλασσινής
     απ' τη μυθική τη Θήρα,
ένα ξωκκλήσι-σπηλιά
     που μέσα του ξεσπάει το κύμα,
ευλαβικά λειτουργηθήκαμε
     εμείς, οι πιστοί του έρωτα,
ζωάκια που ψάχνουν κοχύλι-κέλυφος,
     δυο κορμιά που χορεύουν,
όταν ρυτίδες βράχων
     αναπληρώναν,
τις γραμμές των σωμάτων
κι όταν το κεφάλι της γέρνοντας 
     πάνω στο στήθος μου,
οι εικόνες σβήναν
όπως αυτή η γραμμή από αεροπλάνο
     στον ορίζοντα.

Revenge of the Red Balloon (1996)

Σε μια παλαιότερη ανάρτηση μου, είχα την υπέροχη ταινία μικρού μήκους : 

Le Ballon Rouge (The Red Balloon) του 1956. 

Δεν ήξερα όμως πως 40 χρόνια μετά υπήρξε και η συνέχειά της  ... 

που είναι η εκδίκηση του κόκκινου μπαλονιού, με ένα εντελώς απροσδόκητο και σοκαριστικό τέλος, 
που την απομυθοποιεί τελείως. Απολαύστε την !

Κλεψύδρα

Το "σήμερα" αναπαύεται
     πάνω σε φέτες αρχαίες κολώνες.
Αργά σαν δέντρο, κυλάει η ζωή.
Μόνο πολύ βαθιά, η χλωροφύλλη
     είναι δραστήρια.
Αυστηρή σαν δικαστής μια γάτα,
     με περιεργάζεται.
Βυθίζομαι μελαγχολικά
     σε μια κούπα καφέ.
Σε χάρτινες σκέψεις,
     που θα ξεχάσω μετά.
Ματιές, εκφράσεις, μουσικές,
     πνιγμένες σε χαρούμενες φωνές.
Όλα τα όμορφα στη ζωή
     είναι θλιμμένα.
Φοβόμαστε τις εκδηλώσεις
     μιας Άνοιξης.
Το γενετήσιο μούδιασμα,
     στους μίσχους της ύπαρξης.
Που χάσαμε το νόημα ?
Κοιτώ και ψάχνω τριγύρω
     κι είναι στα μάτια σας κρυμμένο.
Αδιάφορο ένα περιστέρι
     "περί άλλων τυρβάζει".
Δειλά, ευγενικά, τεμπέλικα,
     ο ήλιος νυχτώνει σαν πέπλο.
Κλεψύδρα που περιστρέφεται
     σε χλωμούς φωτισμούς.
Φθείρεται, καταναλώνεται ο Έρωτας
     χωρίς ανταπόκριση.
Κι η ανθοφορία των ανθρώπων
έγινε σπάνια, εποχική 
     ή τυχαία ...

Το πλασματάκι 4Ε

Το "πλασματάκι":
Ελπίδα - Ευτυχία - Έρωτας - Ελευθερία
(το "πλασματάκι" 4Ε), 
το "πλασματάκι" σύνθημα,
πού 'ταν τρεχάτο σε τοπίο εθνικής οδού,
     με απαγορευτικό σήμα,
που ήταν πύραυλος, 
     που θα μας πήγαινε ψηλά,
που με φροντίδα γονιού το μεγαλώναμε,
που πίσω απ' τα κάγκελα
     έδινε τις συνεντεύξεις
κι ύστερα σε κρεβάτι εξουθενωμένο,
     χωρίς σφυγμό ...
έγινε τώρα "πλασματάκι" χαμογελαστό.

Χορεύει στην πίστα
     κουνά τους λαγόνες,
- θα πετάξει ψηλά, χάρτινη σαϊτα -
κι όταν οι πόρτες συνεχώς
      του ανοίγονται εμπρός του ...
Ναι ! Στην γοητεία του : "εις υγείαν" !

Το "πλασματάκι" σύνθημα, δίνει ζωή.
Ψηλά απ' το μπαλκόνι ρητορεύει,
με εκείνη τη χορτασιά
     μιας διανοητικής υγιεινής,
καθώς ανεβαίνουν οι ιαχές :
"πάρε με, πάρε με" ... τα πλήθη,
     σαν συναυλία
με χρώματα, φώτα, μουσική,
μεθάν' οι νεολαίοι, εκστασιάζονται,
     έτσι που έγινε το σύνθημα, γιορτή.

Τώρα το "πλασματάκι"
Ελπίδα - Ευτυχία - Έρωτας - Ελευθερία,
είναι αυτοκόλλητο στα ντοσιέ σας,
φυλακτό κάτ' απ' τα μαξιλάρια
     των κοριτσιών πριν κοιμηθούν.

Το "πλασματάκι" σύνθημα,
είναι εμπόρευμα μέσα στα χέρια σας.
Μια διαφήμιση για πάνα-βρακάκι.
Δεν θέλω ν' ακούσω,
     δεν θέλω να το ξαναδώ.
ΚΛΙΚ ! .......
     (κι αλλάζω κανάλι).

 

(Σημ.) Το κείμενο είναι γραμμένο στις 17 / 11 / 84. Προς πάσα παρερμηνεία ή ταύτιση ... Απλά έτυχε και ήταν η ημέρα της επετείου, του πολυτεχνείου ...

Άλλη μια διόρθωση (αναθεώρηση)

Εν αρχή, η διαπίστωση. 
Σε όσους έχω δείξει κείμενά μου, (τώρα πια στο blog μου) στο τέλος "κολλάνε" στην ημερομηνία. "Αυτό το έγραψες τότε" ? και άλλα συναφή ... Μέχρι που η κριτική (που τόσο έχω ανάγκη) περιορίζεται όχι επί της ουσίας, αλλά στο χρονικό συνεχές, σαν κάποιο σίριαλ που βλέπουν στην τηλεόραση. Ο διάλογος, η επικοινωνία (οεο) ... γίνεται : "Α ... Είναι Vintage" ... 

Εγώ πάλι, για λόγους αρχής το ξεκίνησα (καθαρά δικούς μου, γραφιοκρατικούς, να θυμάμαι το πότε και πως ...) και σήμερα διαπιστώνω ξανά, ότι δεν φταίω εγώ για τα "κολλήματα" των άλλων. Απλά το marketing μου, είναι μάλλον κακό. 

Τέλος, συμπέρασμα και αποδοχή : γίνε πιο συμβατός ...
Όπερ, από δω και πέρα, κόβω τελείως τις ημερομηνίες, μπας και δω κι εγώ, λίγο φως στο τούνελ της συνύπαρξης, μαζί σας.

Α, ναι κι άλλη μια επισήμανση : Να έχετε υπομονή ...
Ακόμη είμαι στα χειρόγραφα του '80 - '90 που τα περνάω σε ηλεκτρονική μορφή. Που να φτάσουμε και στο σήμερα, που είναι και τα ουσιώδη ...

Κύθνος

Ξενούδης Painting

Καρτερία του πλοίου για λιμάνι.
Ένας γλάρος σημάδι στον ορίζοντα
κι ένα νησί κατάξερο
     στη μέση του πελάγου.

Ένα ταξίδι ως εδώ.
Μια γλάστρα, ένα παράθυρο.
Μια παιδική φωνή σε άδειο καλτερίμι.
Μάτια σπιρτόζικα που ψάχνουν
     του "θαύματος" μεθύσι
κάποιου αρχαίου θεού τ'αχνάρι
     κάτ' απ' την πέτρα.

Ένα ταξίδι ως εδώ.
Μια βάρκα, ένα κοχύλι.
Μια παιδική φωνή σε μυστικές σπηλιές.
Μάτια ζεστά π' αναζητούν
     στου απογεύματος το φως
κάποια νεράϊδα κατάξανθη
     μέσ' το γυαλί, όταν ψαρεύουν.

Ένα ταξίδι ως εδώ.
Μια κουρελού, ένα κοφίνι.
Μια παιδική φωνή σ' ερειπωμένα σπίτια.
Μάτια έκπληκτα π' εξερευνούν
σε σπασμένα έπιπλα και κίτρινα χαρτιά,
κάποιο μύθο π' αφήσαν στα χαλάσματα
     αυτοί που φύγανε για πάντα.

Ένα ταξίδι ως εδώ.
Ένα νησί, μια θάλασσα κι ένα παιδί.
Χείλη που ξεράθηκαν στην προσμονή,
για ένα φιλί
     χωρίς απόκριση
κι έχουν ανάγκη από ελπίδα.

Εκ του μακρόθεν

Gediminas Pranckevicius Art

Είπες θα μπορέσω νά 'ρβω,
τ' αχνάρια του φωτός,
μα δάκρυσες,
     είχες μείνει πια μόνος.

Μοίρασες όλα τα σωσίβια στους άλλους
     δεν κράτησες για σένα.

Βυθίστηκες στην αγάπη
     και βρέθηκες πνιγμένος.

Υπάρχει μια αγνότητα
     μες την άγνοια.

Υπάρχει ένα δηλητήριο
     μη διαχειρίσιμο.

Είναι εκεί που
η αγάπη σε χαιρετάει.
     εκ του μακρόθεν.

Τριλογία της Άνοιξης

Κολάζ από 3 διαφορετικά έργα, με την ίδια θεματολογία, ενωμένα (1991)

(Σημ.) Στη θεματολογία κολάζ έχω (προς το παρόν) μόνο δικά μου έργα. Είναι κομμένες (ξεγυριστά) φωτογραφίες από περιοδικά 
και κολλημένες όλες, σε κάποιο ενιαίο φόντο. Έργα που που υπάρχουν σε χαρτόνια μέχρι σήμερα και ΟΧΙ photoshop ! (Το τονίζω)
Ήταν η επιρροή μου, τότε που διάβαζα Ελύτη ... Αυτά !... και πολλά άλλα.

Ταξίδιωτική οδηγία

Όλη η ζωή ένα φινιστρίνι.

Ανοίγοντάς το
     σε καταβρέχει ...
          η θάλασσα.

Alea Jacta Est (*)

Ψυχή μου, μην διαβείς τον Ρουβικώνα.
Εκείνους που προπορεύονται,
     δεν τους γυρνάς πίσω.
Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς
όταν το χέρι του τρελού,
     κραδαίνει βάναυσα στο στήθος.
Ήταν το δικό σου χέρι ?
Εσύ ο ίδιος που το κατεβάζει ?

Εγώ ανοίκω εδώ, σου λέει ο εχθρός σου,
ακριβώς το ίδιο, που του είχες πρωτοπεί ...
Η χώρα μου, η ανάσα μου είναι εδώ !

Αλλά που είναι το "εδώ" στην κόκκινη γραμμή ?
Με τον Πομπήιο ή με τον Καίσαρα ?

Ο κύβος "ρίπτεται" συνεχώς και συνεχώς ...
     Καζίνο η ζωή.

(*) Η φράση «διέβη το Ρουβίκωνα» χρησιμοποιείται συχνά στο λόγο μας. Προέρχεται από ένα γεγονός της ρωμαϊκής εποχής. Ο Ρουβίκωνας ή Ρουβικώνας ήταν ένας μικρός ποταμός στη βόρεια Ιταλία που κατέληγε στην Αδριατική θάλασσα. Ο νόμος κατά τη Ρωμαϊκή εποχή ωστόσο δεν επέτρεπε στους στρατηγούς και τις λεγεώνες τους να διαβούν ποταμούς. Σκοπός της απαγόρευσης ήταν να εμποδιστεί η είσοδος στρατευμάτων στην Ιταλία για να αποτραπεί το ενδεχόμενο πραξικοπήματος ή εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο, στις 10 Ιανουαρίου 49 π Χ ο Ιούλιος Καίσαρ αποφάσισε να τον περάσει, πριν συγκρουστεί με τον Πομπήιο. Τότε αναφώνησε την περίφημη ιστορική φράση «Ο κύβος ερρίφθη» (alea jacta est). 

Μια μέρα στο Πέραμα ...

Πέραμα 2011 (φωτο Μ.Φ.)

Μας πλαισίωναν οι βρυχηθμοί των αυτοκινήτων
     κι οι κινήσεις γίνονταν γυαλιά σπασμένα στην άσφαλτο.
Μας συνόδευαν τα γαβγίσματα των σκύλων,
οι μηχανές των διπλανών εργοστασίων
     κι φωνές μας ήταν κραυγές για ν' ακουστούμε.

Πως τέτοιες ώρες ν' αγγίξω ένα ηλιοβασίλεμα ?

"Ο έρωτας παντού μπορεί" ... μου είπες.

Ο λίθος ... της γνώσης

Από τα πρώτα μου κολάζ. Κάπου στο μακρινό 1987. 
 Δυστυχώς τις "τσαλάκες" δεν τις απέφυγα. Άλλωστε (στην τέχνη) νομίζω πως η πρόθεση μετράει κι όχι η αρτιότητα.
(Σημ.) Ο τίτλος παραπέμπει στο "2001 - Η Οδύσσεια του διαστήματος"  του 'Αρθουρ Κλάρκ, στην αρχή του βιβλίου ή του φιλμ.
Όταν οι πίθηκοι βρίσκουν αυτό το "ορθογώνιο μαύρο πράγμα" ...

Α-ταξικό

Michael Cheval (artwork)

Φαναράκια κρεμαστά.
Ματιές, ποτά κι οχλαγωγία.
Μια θάλασσα σκισμένη
απ' το φεγγάρι, το καθρέφτισμα ...
και κάτω απ' τα φτηνά ή ακριβά σας ρούχα
     ο έρωτας "πουλιέται" το ίδιο.

Βλέπεις ...
η τιμή δεν καθορίζεται 
από το είδος του προϊόντος ...
     Έχει "κοινωνικό πλαφόν".

Στο σινεμά

Edward Hopper (artwork)

Glory - Glory - Hallelujah
Προχωρώντας χωρίς ενδοιασμούς.
Να τους κουφαίνουν οι βόμβες,  
να τους τυφλώνει το αίμα,
     να τους τρελαίνει ο πόνος.

Glory - Glory - Hallelujah
Επιδεικνύοντας έναν τρόπο
ήρωες αγαπημένοι των μαχών
κι όνειρο αμερικάνικο του φιλμ,
όταν κατενθουσιασμένο το κοινό
κι ώρα ν' αλλάξει σερβιέτα
     η δεσποινίδα ... στο σινεμά. 

Hotel Maritina 2

Kinga Britschgi (artwork)

Ευχόμουν νά 'σουν εδώ
συγκεκριμένο πρόσωπο
χωμένη στα χέρια μου
κουλουριασμένοι στην κουβέρτα
σ' αυτόν το χώρο
την δεδομένη στιγμή
ευχόμουν τον ερωτά σου
     να γευόμουν.
Μα δεν σ' είχααα ...
     - Αυνανισμός.

10+1 Cats ... (photo by me)

"Ήρθε στο καφενείο του χωριού.

Κάθισε δίπλα μου δυο ώρες.

Με συντρόφεψε όπως μόνο μια γάτα μπορεί." ...

Από το "Βιβλίο των γάτων" του Νίκου Δήμου.

Κάτ' απ' τ' αστέρια

Στα χείλη σου
     ξυπνά η άνοιξη κι ανθίζει.
Όταν σε φιλώ,
σαν τριαντάφυλλο εγώ,
φοβάμαι μη σε ματώσει
     ο έρωτάς μου.

Ένα "σ' αγαπώ"
     θέρμη στ' αυτί
λέξεις κι αγγίγματα
με μάτια που κλείνουν,
στον οργασμό της θάλασσας
στην πλήρωση των σωμάτων
στην άπνοια της ολότητας
     κάτ' απ' τ' αστέρια.

Ας ονειρευτούμε ...
Εγώ θα σε κρατώ,
να μην σε κλέψουν,
     οι εφιάλτες.


Στην Μαρία-Ραλού

Εν είδει μανιφέστου (No 2)

     Η Αγάπη δεν είναι προνόμιο των θρησκειών.
     Η Ειρήνη δεν ανήκει ιδιοκτησιακά στους έχοντες.
     Η Ελευθερία δεν είναι δεξιο-αριστερό καφενείο, να παίζουν κομπολόϊ οι τυχάσπαρτοι.
     Με δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, "παρτάκι" δεν γίνεται.

     Όλα αυτά σου τα σερβίρανε, σε "σκουριασμένο δίσκο" και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, γι' αυτό και δεν τα είδες. Δεν τα εμπέδωσες. Στο μάθημα της Ιστορίας είχες πάντα "σκονάκι". Είμαστε (όλοι) στις τελευταίες σελίδες, χωρίς να έχουμε βιώσει το υπόλοιπο βιβλίο. Από περιλήψεις και μασημένη τροφή χορτάσαμε, ώσπου να γίνουμε βραδύποδα μαλάκια, μ' αμφιβόλου ποιότητας εγκέφαλο. Εκφυλισμένα δίποδα απ' το υπερφίαλο "εγώ".
     Όμως η Αντινόηση των αιώνων που συντελείται, φτάνει στο τέλος της. Κάποια στιγμή η σαπίλα των αιώνων θα καταλήξει στην χωματερή. Είναι "Εβραίος" (1) παραδεκτό. Είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί της, που το νιώθουν πρώτοι, γιατί καίγεται η γούνα τους. Ο κόσμος αρχίζει και ξυπνά σ' έναν άλλο κόσμο. Βλέπει - Διαβάζει - Αισθάνεται. Αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από τη θολούρα. Το νέφος που ταράζει τα νερά και δεν βλέπεις τον πάτο. Στα ρηχά πορευόμαστε, αλλά φοβάσε κι αμφιβάλεις και δεν κολυμπάς. Σαν το παιδί στο άγνωστο, εσύ, ο υποτιθέμενος ώριμος. Εσύ ο αποδέκτης όλων των "παραμυθιών", με τ' αχυρένιο σπίτι.
     Όμως ο δράκος του παραμυθιού ή το φίδι αν προτιμάς, βρυχάται γιατί είναι στο τέλος του. Αύριο ξημερώνει μια νέα αυγή, για του επερχόμενους. Οι αληθινές αξίες που κρύβαμε μέσα μας, σαν σε "κρυφό σχολειό" (2) μέσ 'τους αιώνες, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια και κλονίζουν, το σαθρό οικοδόμημα του Δυτικού "απολίτιστου" πολιτισμού. Αξίες όπως Αγάπη, Ειρήνη, Ελευθερία (που τις "μαγάρισε" ο Ευρωπαϊκός τυχοδιωκτισμός κι ο Εβραϊκός μισανθρωπισμός), ξαναπαίρνουν τη θέση που τους πρέπει, στο πάνθεον των αθανάτων αξιών, του ανθρωπίνου βίου. Ο σπόρος που γέννησαν οι Έλληνες φιλόσοφοι, έχει πια ξανανθίσει. Οι χθεσινοί οικειοποιητές του Πνεύματος, έχουν αρχίσει και ξεβρακώνονται. Οι σημερινοί προνομιούχοι, επιστρατεύουν το τελευταίο τους όπλο (παλιά μας τέχνη κόσκινο) τον πόλεμο. Μια κι ο πόλεμος (κατά Ηράκλειτο) είναι ο πατέρας τους. Ο πατήρ πάντων και τελευταίο χαρτί στην τράπουλα. Ο πόλεμος που πάντα ήταν η αιτία και η δικαιολογία, για να μοιράζουν (τεμαχίζουν) τον κόσμο, όπως γουστάρουν.
     Το θέμα είναι, θα τους βγει αυτή την 3η φορά ή όχι ? Γιατί υπάρχει και το "μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρις και κακή του μέρα". Ευελπιστώ, πως αυτή την φορά μπορεί να κάψουν όλο τον πλανήτη, αλλά μαζί θα καεί κι η τράπουλα και η γούνα τους. Το παίγνιον είναι εκ των προτέρων "σικέ" κι οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά, "τα μαύρα τα κοράκια με τα νύχια τα γαμψά" και γι΄αυτό το καθυστερούν (τον πόλεμο) και ρεφάρουν όσο μπορούν.
     Πολλά και θαυμαστά "μέλλει να γενούν". Ίσως να μην ζω, για να τα δω, όμως ο σπόρος που άνθισε δειλά και πάλι, θα γίνει δέντρο, θα γίνει δάσος, που θα σαρώσει το οικοδόμημα των αιωνίων αυτοκρατόρων.
     Το παραμύθι είναι πια στην τελευταία σελίδα. Εκεί που πεθαίνει ο δράκος. Μένει να κλείσουμε το βιβλίο και να ανοίξουμε κάποιο άλλο. Το έχουμε χρέος στην ανθρωπότητα.

(1) Επίτηδες η ανορθογραφία - λογοπαίγνιο
(2) Δεν με νοιάζει αν υπήρχε ιστορικά ή όχι, τον όρο δανείζομαι

Η λάβα

Πως να μην θελήσω κάτι τόσο αναγκαίο
     όπως το κορίτσι, απέναντί μου ?
Δεν έχω λέξεις ...

Έχω γίνει μπρούτζινο άγαλμα
     που μέσα του κυλάει η λάβα.
Θεέ μου, δεν έχω γνωρίσει
άλλην ομορφότερη, σκέπτομαι ...
     κι η λάβα λιώνει το άγαλμα.

 Πάλι θα σφουγγαρίζω 
     πατώματα !

Οικιακές Φωτο-Γραφικές Νυχτερινές Αναζητήσεις

Home 2017 (Φωτο Μ.Φ.)

Home 2018 (Φωτο Μ.Φ.)

Home 2009 (Φωτο Μ.Φ.)

Με καθυστέρηση

Ilene Meyer (artwork)

Τώρα πια,
     τό' χω εμπεδώσει ...
Αν έρθει ο Έρωτας
     στα ξαφνικά
θα πρέπει,
     να το ξέρουμε κι δυό !

(Υσ.) όχι τίποτ' άλλο,
αλλά μέχρι τώρα, το ήξερα μόνο εγώ.

Ετερο-χωρο-χρονικό

Igor Morski (artwork)

Ο χρόνος "ρέει" σαν τον Πρεβέρ
με το πουλί στο κεφάλι αντί για δίκοχο,
στοιχειώδης και ανυπόταχτος
κι όταν λιωμένο ένα ρολόϊ στο πάτωμα
     ένας Νταλί δεν φτάνει ...

Ο χώρος που απλώς "είναι",
κυματισμός μέσ' τις αψίδες
της Cappella Sistina,
λεπτομερής και ανεξάρτητος,
κι όταν παράδοξα φλέγονται
τα μαύρα πλήκτρα ενός πιάνου
μέσα σε άσπρες λίμνες έκστασης
     ένας Μπετόβεν δεν σώζει ...

Μπορεί η ζωή να είναι τέχνη,
αλλά και η τέχνη
     είναι μια "άλλη" ζωή.
Είναι το "σωματίδιο του θεού" !

Βούλα, Καίτη ή Ρηνιώ

Roberto Ferri (artwork)

Όταν σε κοιτώ,
     πάντα χάνω κάτι,
- απ΄την όλη σου εικόνα -
λόγω της κακής ακτινοβολίας
     του Έρωτα.
Γι' αυτό μη με ρωτήσεις
αν πρόσεξα την αλλαγή
     στο χτένισμά σου.
Απλά ...
αν ξαναφιληθούμε,
     θέλω να πονέσουμε γι΄αυτό !

Θέμα απόστασης

Είχε ένα οπτικό πεδίο
λες και είχε μονίμως κυάλια
     καρφωμένα στα μάτια του.
Μιλούσε συνεχώς σε ανθρώπους
που βρίσκονταν τόσο μακριά του
και που φυσικά εκείνοι,
     δεν τον άκουγαν ποτέ.

Εκείνο το δροσερό καλοκαιρινό απόγευμα,
     πού 'μοιαζε σαν φέτα από καρπούζι,
χάθηκε κάνοντας μπάνιο στη θάλασσα,
γιατί (λογικό) δεν υπολόγισε σωστά,
     την απόστασή απ' την ακτή.

Το βράδυ της ίδια μέρας,
βρήκαμε κάποια μαύρα κυάλια
     στην παραλία.

Έκτοτε μάθαμε στην παρέα
να μην κοροϊδεύουμε τους καπετάνιους,
που τρακάρουν τα καράβια τους
     στα βράχια.
Ήταν άλλη η αιτία ...

Χωρίς φωνή και ρόλο

Τι είναι φεγγάρι ?
Ρωτάει το κοχύλι.
"Ένα τοπίο που κόβεται σε φέτες"
     απαντάει ο τυρέμπορας.

Τι είναι αίσθημα ?
Ρωτάει το βότσαλο.
"Η πρώτη τάση ψήφου"
     απαντάει ο πολιτικός.

Τι είναι ασήμαντο ?
Ρωτάει το σπουργίτι.
"Η ζωή σου στην αξία και τον τόκο"
     απαντάει ο βιομήχανος.

Τι είναι τραγικό ?
Ρωτάει η ακρίδα.
"Ο θόρυβος που κάνεις όταν συνουσιάζεσαι"
     απαντάει η σταρ-παρουσιάστρια.

Κι εκεί κάπου στην τελευταία σελίδα,
     στην πλοκή της υπαρκτής ζωής,
ο ποιητής αυτοκτονεί
     μη έχοντας φωνή και ρόλο.

Τίποτα δεν είναι αληθινό

Εν αρχή είσαι η ασάφεια.
Ένας δέκτης πληροφοριών
     χωρίς ταξινόμηση.

Μετά ...
     τα πολλά χρόνια
της τραγικής ατμόσφαιρας,
των βεβιασμένων συμπερασμάτων.

Ύστερα απλά γερνάς, πεθαίνεις.
Εν τέλει,
     είσαι πάλι η ασάφεια.

Τίποτα (στη ζωή)
     δεν είναι αληθινό.

Μαρία-Ραλλού

Μου είπες :
"με λέν' Μαρία, αλλά μπορείς
     να με φωνάζεις Ραλλού."

Σου ψιθύρισα :
"ας ταξιδέψουμε μαζί
     ο ένας στο κορμί του άλλου,
μέσ' το λαβύρινθο του έρωτα.
Αν χαθούμε ,
     θα' ναι εντός μας.
Μια λευτεριά για δύο."

Όμως κανείς
     δεν λευτερώθηκε !

Κόμικ

Πρωινό ρυτιδιασμένο,
με το κασετόφωνο να παίζει σιγανά Λοΐζο,
     "στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι ..."

Ένας λαμέ ουρανός με σύννεφα
κι ένα καράβι
γκραβούρα μεσαιωνική,
ανοίγοντας τις σελίδες
- επηρεασμός -
μέσα στο όνειρο κουρσάροι,
κλέβαμε τις γυναίκες
     της φαντασίας μας.

Και εκεί
στην καλύτερη της έκστασης στιγμή,
ακούστηκε :
     Ξύπνα ψάρακα, έχεις σκοπιά !


Φαντάρος στην Κω

Εραστής ...

Υπέγραψε τ' άδολο συμβόλαιο
του έρωτα, μαζί της,
     με μελάνι που εξατμίζεται μετά,
δια τον φόβον ίσως,
μιας δικαστικής πλάνης
     πιο ισχυρής απ' το πάθος.

Στεγνός

 

(φώτο Μ.Φ.)

Νά 'ξερες ρε φιλενάδα,
κάθε που κατεβάζω το ποτήρι,
όλο και πιο άδειο ...
     μακρινά μέσα μου,
δύουν συνεχώς αστέρια
     οι ανθρώπινες υπάρξεις,
επαναλαμβανόμενες κομμένες κόπιες
     σε αδιέξοδα σοκάκια.
Στηριγμένος πλανιέμαι
     στα ήδη σπασμένα μου κομμάτια.
Με αφέλεια, ευλάβεια και μίσος,
πιέζω το σωληνάριο του "είναι" μου,
     - παιδοψυχολογία -
κι ύστερα περιμένω τ' αποτελέσματα,
     στο χημείο της λογικής ...

Το μαύρο δεν είναι χρώμα.
Ο χρόνος δεν έχει νόημα.
Ένα σφυρί θρυμματίζει τη ζωή,
     σε συναισθήματα.
Ξεδιαλέγω
     και είμαι ήδη στη φυλακή.

Η αγνότητα βιάζεται "παρά φύσιν".
Ο εχθρός αγαπάει ...
     και εγώ απλά υπάρχω : στεγνός.
Ένας που διψάει,
για κάτι που δεν ξέρει ...
     - πανάκι απορροφητικό -
και μια λέξη : Αγάπη ...
που πριν ειπωθεί απ' τα δικά σου χείλη,
     εθεωρείτο αστείο.


Στη "συντρόφισσα"  Άντζελα την barwoman.