 |
| Aykut Aydogdu (artwork) |
Η φρίκη έχει πρόσωπο γλυκό
γυναίκας "εν εκστάσει" ...
Σε μαγνητίζει ξαφνικά
και δεν διακρίνεις,
το αίτιο - αιτιατό,
μέσ' την αέναη ρωγμή
της ύπαρξης ...
 |
| Michael Whelan (artwork) |
Που πάνε τα ποιήματα
όταν ονειρεύονται ?
Που ξενυχτά η επωδός ?
Χορεύουν τα χαϊκού
σε πλατείες γεμάτες παιδιά
και τα χέρια
γεμίζουν πεταλούδες ?
Μα τα χωράφια-στάχυα αισθήματα
σε πόλεις μίζερες λιμνάζουν,
πριν στη λήθη χαθούν
τα επιγράμματα,
πριν τα ερωτήματα
αναπάντητα κλειστούν
σε σαρκοφάγους ονείρων.
Είναι οι λέξεις του χαμού ?
Πετρώνει ο λυρισμός τα χάδια του
κι αναζητά αρχαιολόγους ?
Ανάμεσα στο λυκαυγές
κρύβεται το σονέτο της ζωής,
πριν ξεκινήσει.
Ότι φοβάμαι αποδιώχνω,
ότι αγαπώ ανθίζει !
 |
| Marc Chagall (painting) |
Ο ανθρώπινος σεβασμός
δεν επέρχεται,
με την καθολική παραδοχή
της διαφορετικότητας ...
παρά μάλλον,
με την ορθόδοξη λογική
της κατανόησης τ' αμοιβαίου,
πρώτ' απ' όλα !
Το βλέπω να πλησιάζει,
απλώνεται τριγύρω,
μέσ' τα σκοτάδια
πολλαπλασιάζεται,
με τα μακριά του πλοκάμια
τ' άγνωστο με παραλύει
κι ο φόβος γίνεται τρόμος,
μέσ' την ακινησία της λογικής ...
ώσπου δειλά, αργά,
- σαν ύστατη κίνηση -
ανάβω το φως
και τι διάολο ?
... εξαφανίστηκε !
Κι είναι πια πασιφανές !
Αν κάποιοι συνεχίζουμε
να ζούμε στα σκοτάδια,
είναι γιατί απλά
δεν ανοίγουμε το φως !
Με εξέπληξαν ευχάριστα οι διασκευές των Brass Against που βρήκα ...
και μάλιστα με την φωνή της Sophia Urista. Φοβερή μπάντα πνευστών !
