Απολογισμός παράνοιας

 

 Μαρτ. 2020 - Μαρτ. 2021. Ένας χρόνος παράνοιας, που συνεχίζεται ... (πατήστε στις εικόνες για μεγέθυνση).

Εξ επαφής ο χωρισμός

Μιλούσαμε έτσι γενικά,
     για όλα και για τίποτα ...
ανάμεσα στην εξώπορτα
     με τα καγκελάκια.

Εσύ απ’ την μια, εγώ απ’ την άλλη.
Μετρούσα αμήχανος τα καγκελάκια.
Δώδεκα - Το ένα σπασμένο,
     όπως κάθε φορά.

Στο ένα μέτρο τ’ αυτοκίνητα, η πόλη.
Εξ επαφής ο θόρυβος, η κάπνα, το άγχος.

Ήθελες να φύγεις - το σύνηθες σενάριο.
Χρόνος που ξοδεύεται ...
     η ζωή ένα τίποτα.

Στο ένα μέτρο οι πολυκατοικίες, οι διαβάτες.
Εξ επαφής η εξέλιξη, οι νόμοι, η Ιστορία.

Ήθελες να αλλάξουν - κανένας πρόθυμος.
Όνειρα που χάνονται ...
     η ζωή ένα τίποτα.

Στο ένα μέτρο να μιλάς με θλίψη.
Εξ επαφής η μοναξιά, τ’ άδικο, οι φυλακές μας.

Ήθελες να αλλάξουν - οι ακλόνητες δομές ...
μα μπήκες στην αυλή
     και χάθηκες γερνώντας.

Τα καγκελάκια.
Ακόμη δώδεκα - Το ένα σπασμένο,
     όπως κάθε φορά.

 

Στην Β. Σ.

Imagine

Κύθηρα (φώτο Μ.Φ.)

Φαντάστηκα ένα περβόλι
     χωρίς παράσιτα κι αρπαχτικά
όπως μιαν Ελλάδα
     χωρίς σωτήρες ...

 

Δημόσιος υπάλληλος

Τα όνειρα που χτίζονται
     τη νύχτα τ’ αναλογισμού,
τη μέρα,
     την κάθε μέρα,
κοστολογούνται
κατατάσσονται
συμπληρώνονται
τροποποιούνται
περιμένουν στην “ουρά”
στα ντοσιέ
στα κομπιούτερ,
κόβονται αποδείξεις
πιστωτικά σημειώματα
πρωτόκολλα
εισηγήσεις
υπογραφές
εισερχόμενα - εξερχόμενα
αντίγραφα
ανεκπλήρωτα
επιστροφές
κι ύστερα ... Ναι !
Θα σταλεί με telex
     η απάντηση,
λίγο πριν έρθει
η νύχτα,
     η κάθε νύχτα.

Δι’ ασήμαντον αφορμήν

Η κόρη τ’ αφεντικού
δεν πάντα καλή και όμορφη,
όπως στις ασπρόμαυρες
     Ελληνικές ταινίες ...
κάποια στιγμή,
επειδή και μόνο
     δεν προσκύνησες,
στην "ανωτερότητά" της,
     χάνεις την δουλειά σου.

Μάρτης

 

Όλο το πρωί φτερούγιζε
αναζητώντας συντροφιά
μια σαΐτα η θλίψη,
     πάν’ απ’ τα τολ (*).
Μια φωνή που αντιλαλεί
σ’ άδειο δωμάτιο,
πότε βραχνή ή τραγουδιστά,
     είν’ η δική μου.

Η πόρτα, τα σκαλοπάτια,
     το παράθυρο ...
Τ’ ανοίγω και μπαίνουν ξαφνικά :
φύλλα-σπουργίτια, ο άνεμος ανάκατα,
οι χίλιες σιωπές του νερού, στο συντριβάνι,
οι χίλιες λύπες των δέντρων στο δάσος,
οι χίλιες τροχιές στη μοναξιά του σύμπαντος.

Όλο το πρωί ένας τυφλός ήλιος
     πάνω στις λαμαρίνες.
Μια ύπαρξη ξεθωριασμένη
σε μια καρέκλα
     είν’ η δική μου.

Όνειρα υπό ανέγερση
και μια οργή υποβόσκουσα,
γι’ αυτό τ’ απέραντο του θόλου τ’ ουρανού
     που θά’ θελα να σκίσω.
Μια έκφραση αινιγματική
από χαμόγελα που λειτουργούν εκτός εαυτού,
     είν’ η δική μου.

Λέει :
ξοδεύονται οι ζωές μας
     σαν χαρτονομίσματα.

 

1981 Χαϊδάρι - Κ.Ε.Δ.Β.

 (*) Συγκεκριμένες κατασκευές, ή ''τολ'' όπως είθισται να λέγονται, ήταν πρόχειρες μεταλλικές κατασκευές, για την διαμονή (αρχικά) των στρατιωτών. Οι “παράγκες” αυτές όμως χρησιμοποιήθηκαν πολλές φορές στην ιστορία, σαν αποθήκες υλικού, για να στεγάσουν προσωρινά πολίτες, πρόσφυγες, σαν αγροτικές εγκαταστάσεις, αλλά και πολλές άλλες χρήσεις, σε καταστάσεις προσωρινής ή μόνιμης ανάγκης.

Ας πάρουμε μια μπύρα ...

Τον συμπάθησα μόνο και μόνο, για μια φράση του : 
"Ας πάρουμε μια μπύρα" ...
Δείτε το βίντεο κι ας είναι και μεγάλο, γιατί είναι πολύ σημαντικό να σκέπτεσαι την σήμερον ημέρα, της ανελευθερίας !
Είναι από αυτά που δεν επιτρέπει το youtube , το facebook και η σημερινή δημοκρατία τους !
Έστω κι αν κρατώ εγώ, τις επιφυλάξεις μου (ως προς το κίνημα), πρέπει οπωσδήποτε να οριοθετήσουμε ξανά, τι είναι Δημοκρατία και τι Ελευθερία !
Το βίντεο εδώ :

https://lbry.tv/@%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B1:b/The-Great-Resist:5

Μια θλημένη πληγή

Είμαστε άρρωστοι φίλε μου,
     ψυχικά άδειοι.
Κι αν συνεχίζουμε να ζούμε,
είναι γιατί φοβόμαστε
κι αυτήν ακόμα,
     τη λύτρωση της αυτοκτονίας.

Είμαστε άρρωστοι φίλε μου,
     κοινωνικώς "παρά φύσιν".
Κι είναι η γενιά μας ολάκερη
που ξέφυγε με το παράλογο στις φλέβες,
     να φτιάξει νέα λογική.
Κι αν συνεχίζουμε να ζούμε,
είναι γιατί ζωοδέστατα πια,
     ελπίζουμε στην θεραπεία.

Είμαστε άρρωστοι φίλε μου,
     κλινικά νεκροί.
Κι είναι γιατί τίποτα, δεν μας γεμίζει πια.
Κι αυτά που χτίζαμε, κρίθηκαν κατεδαφιστέα.
Κι αυτά που μαζεύαμε, τα φάγαμε προ πολλού,
     έτσι μωροί, τυφλοί
κι από τη φύση ξέχωρα ...

Είμαστε άρρωστοι φίλε μου,
     κύριοι απ’ έξω, τρελλοί από μέσα.
Έν’ άσκοπο παιχνίδι,
     "μια θλιμμένη πληγή" (*).
Ένα καράβι που ταξιδεύει στην ομίχλη ...
η ζωή μας πέφτει σαν αστέρι
κι όμως κανείς μας,
     δεν κάνει μιαν ευχή.

(*) Στίχος από ποίημα του Charles Baudelaire.

Ένα από τα ρεμπέτικα του Blues ...

"διαβιώνεις εν συνθήκη, ευρισκόμενος εις έναν άλλο κόσμο" μας λέγαν οι παλιοί ...
κι ήταν το "πέτα την μπάλα στην εξέδρα" με άλλα λόγια ... (Φ.Μ,)

Στον πατέρα μου ...

Ένα ποίημα από την κόρη μου Ελπίδα Φ. για μένα, τον ηθελημένα δημιουργό της και πατέρα της ... (εγώ φταίω για όλα) ...

Μόνιμα γυαλισμένα μάτια.
Το βλέμμα του τρελού, του έξυπνου,
     του πονεμένου,
τ’ ανθρώπου που έχει ένα ολόκληρο σύμπαν
     να σου πει ...

Μυρίζεις πάντα αλκοόλ και τσιγάρο.
Ντύνεις τα βράδια πάντα με ένα μπλε φως
     και γδύνεις συνειδήσεις.
Θυμάμαι να ψάχνεις πάντα την αλήθεια
     σε κάθε κόκκο άμμου,
το συναίσθημα,
     σε κάθε πατημασιά περαστικού.

Ένας αιώνιος παρατηρητής,
     ένας σημερινός σοφός,
που καβαλά ασπίδες και σπαθιά βιβλία,
     μην και ποτέ χρειαστούν ...
Έχεις δύο χούφτες γεμάτες πόνο,
αφού δεν κράτησες ποτέ στα χέρια για πολύ,
     την αλήθεια πού ‘ψαχνες.

Την αλήθεια σου την πίνεις γουλιά - γουλιά
     μέσ' σε μπουκάλια μπύρας.
Ύστερα δεν έχεις να την μοιραστείς,

     στερεύει, ξηραίνεται.
Άλλωστε πως αλλιώς φαντάζει η αλήθεια
     αν δεν φαντάζει,
μ' ένα βότσαλο στην θάλασσα,
     ένα από τα πολλά θαύματα της φύσης ...
Έτσι και εσύ :
Σε χαϊδεύει το κύμα,
άλλοτε νιώθεις την οργή του,
     άλλοτε καίγεσαι μόνος σου στον ήλιο.
 
Αλλά είσαι πάντα τόσο ατόφιο
     κομμάτι φύσης ακατέργαστο ...
Ποτέ σου, δεν σου άρεσε η φυγή,
     καθόσουν να γιορτάσεις τον κάθε πόνο.
Μεροκάματα κάνεις στο παρελθόν,
     βλέπεις, δεν σε χωράει το παρόν
και το μέλλον για εσένα δεν έχει σημασία.
(Έχει για τις δημιουργίες σου όμως) ...
 
Γελάς κάτω από τα μουστάκια σου
κάθε φορά που με βλέπεις,
     να μάχομαι για εκείνα που μου φύτεψες

κι ο στόχος να σε ξεπεράσω ...
Αλλά πώς να ξεπεράσω την αλήθεια
     του σύμπαντος πατέρα ?  

 

16 /02/ 2021

 

(Σημ.) Ύστερα από αυτό, εγώ δεν έχω λόγο πια να γράφω. Επιφυλάσσομαι να γράψω απλά μιαν απάντηση, που θ' αργήσει ... Το μόνο που έχω  να πω, είναι ότι ΔΕΝ είμαι εγώ ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου, αλλά εκείνη που μεσ' τα χέρια της, έχει όλα τα νιάτα και την δική της τη ζωή, να χτίσει, το δικό της σύμπαν  !

Δυό αποσπάσματα από ποιήματα του Jose Marti (*)

 [...]  Υπάρχουν δύο επιλογές, ο ζυγός και το αστέρι.
Όποιος αποδέχεται τον ζυγό και µοιάζει µε το βόδι :
καταλήγει να γίνει βόδι
και µες τη νύχτα της αποκτήνωσης,
αρχίζει από την αρχή και ανεβαίνει ξανά τα
σκαλοπάτια της οικουµένης.
Αντίθετα, όποιος ζώνεται χωρίς φόβο το άστρο,
γεµίζει φως και ανεβαίνει στην κλίµακα της φύσης :
κι ο ζωντανός δεν φοβάται να ζήσει,
ακούγεται να σκαρφαλώνει µες το σκοτάδι
άλλο ένα σκαλοπάτι. [...]

[...] Η αγάπη, µάνα, για την πατρίδα
δεν είναι η γελοία αγάπη για τη γη
ούτε για το χορτάρι που πατάνε τα πόδια µας
είναι το άσβεστο µίσος γι’ αυτόν που την καταπιέζει
είναι η αιώνια έχθρα γι’ αυτόν που της επιτίθεται. [...]

Ο Jose Marti είχε πει επίσης κάποτε :
«Ποίηση δεν υπάρχει εάν δεν βάλουµε τα χέρια µας στα σπλάχνα µας και εάν δεν την αναζητήσουµε στα συνεργεία και τους δρόµους. Κάθε µέρα είναι ένα ποίηµα».

(*) Ο Χοσέ Μαρτί (ισπ. Jose Julian Marti y Perez, 1853 - 1895), ήταν Κουβανός ποιητής και συγγραφέας. Ήταν εθνικός ήρωας και σύμβολο του αγώνα για την ανεξαρτησία της πατρίδας του. (Από Wikipedia)