Φωνές της νύχτας

Ι.
Ένα παραδοσιακό μπλούζ
(θα' λεγε κανείς)
     στη φυσαρμόνικα,
μοιάζουν οι φωνές της νύχτας,
καθώς μια σαύρα χασμουριέται
κοιτώντας την αργή εκθρόνιση της μέρας
     μεσ' απ' τις φυλλωσιές,
εκεί που
οι κόγχες της πέτρας
εικόνα στατική
     κομμάτια ασβεστόλιθος
γραμμένα σημάδια και ημερομηνίες.

'Υστερα υγρασία.
Η κάφτρα του τσιγάρου στο σκοτάδι.
Σκέψεις πλεγμένες σταυρωτά.
Νησιώτικος καμβάς.
Ενετικά χαλάσματα.
     και βάλτοι και κουνούπια.

ΙΙ.
... και μια ορχηστική jazz
(θα' λεγε κανείς)
     στο σαξόφωνο,
μοιάζουν οι φωνές της νύχτας,
καθώς ένα αστέρι πέφτει
     στο πέρας του δρόμου,
π' ελίσσεται σα' φίδι μες' τις πλαγιές,
μ' άσπρες κουκκίδες
     τα φώτα των σπιτιών,
κι αντικρινά, μαύρα μοναχικά δέντρα
     σαν πίνακας που μυρίζει χλωροφύλλη.

Ύστερα Κυριακή.
Οι νότες δεν έβγαιναν σωστά.
Χτυπούσε το τηλέφωνο, ο άνεμος τα δέντρα,
τα φτερά των πουλιών μεταξύ τους
και μια εφημερίδα που κόλλησε στο τζάμι
μού 'κρυβε τη φεγγαράδα.

Μαζεύομαι απ΄την ψύχρα
με σκέψεις λευκές
     ν' ατενίζουν την θάλασσα.
Δύο  και τέταρτο, νυσταγμένος.

ΙΙΙ.
... κι ένα συμφωνικό ροκ
(θα' λεγε κανείς)
     στη κιθάρα,
μοιάζουν οι φωνές της νύχτας,
καθώς χτυπούν οι θαμώνες
τα χέρια, στο τραπέζι
     στο κοντινό καφενείο,
με ποδοσφαιρικούς διαλόγους
     που κολυμπούν στο τσίπουρο
όταν συγχρόνως θορυβούν σαν βήχας
μεταλλικά βαρέλια
     που συστέλλονται.

Ύστερα στο σκοτάδι
καταγράφοντας τούτες τις αισθήσεις
κάτω από ένα λουστραρισμένο ουρανό,
στην ιστορία αυτού του τόπου,
λαμπιρίζουσες πανοπλίες που σκορπάνε
- στ' αυτιά μου τα υποταγμένα -
χιλιάδες ήχοι, συν τα λόγια σας
- που τόσο κουράστηκα ν' ακούω -
μέσ' στο μυαλό μου ...

Κοίτα, που φέρνω δειλά
     τη φυσαρμόνικα στα χείλη νοερά,
δεν ξέρω να παίζω
(θα' λεγε κανείς) ...
μα είναι οι ήχοι της ζωής
     που με μπερδεύουν.

8 / 5 / 82 - Κως (φυλάκιο Πόρτες)