Ο φίλος κι ο δρόμος

Rafal Olbinski (paint art)

     Είμαι στη μπάρα, έξω απ’ το παράθυρο του bar και πίνω μπύρα στο σκαμπό. Κλασσικά εικονογραφημένα. Σκάει μύτη ο φίλος (και συνάδελφος ποιητής), με κατεβασμένη μάσκα. Τον χαιρετάω, με χαιρετάει, ανεβάζει την μάσκα ... “Τι έγινε μεγάλε ?” τον ρωτάω (τον μικρότερο) και φέρνω ένα σκαμπό δίπλα μου. “Κάτσε” του λέω. “Δεν θα κάτσω” μου λέει, “γιατί κάνω κάθε μέρα τεστ” ! “Και τι φοβάσαι ?” τον ρωτάω ... “Μην σε κολλήσω κοροϊδία, ή μη με κολλήσεις ?” Δεν μου απάντησε. Με κοίταζε που τον κοιτούσα. Τελικά έσπασε την σιωπή, λέγοντάς μου “Πάω να χαιρετήσω και τ’ άλλα παιδιά και ξανάρχομαι” ... Δεν ξανάρθε ! Τον κατάπιε ο φόβος.
     Έβαλα μπύρα στο ποτήρι, άναψα τσιγάρο κι αγνάντεψα την προοπτική του δρόμου. Έβγαλα το μπλοκάκι και άρχισα να γράφω :

Κολώνα-δέντρο
     δέντρο-κολώνα και πάλι δέντρο.
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουνε ποτέ.
Μας μαγεύει το “πουθενά”.
Μας μαγνητίζει το “άνευ αιτίας”.
Μας έμεινε αμανάτι, ο “λόγος”.
Αυτή η προοπτική του τίποτα,
     που όλα είναι “δρόμος”.

Κολώνα-δέντρο
     δέντρο-κολώνα και πάλι δέντρο.
Κατηφορίζω με καρδιά στρογγυλή ποδηλάτου.
Ο δρόμος είν’ σοκάκι, τα κτήρια, οικίες.
Μπορεί και να μην με “βγάλει” πουθενά ...
Μπορεί και νά ‘ναι όλα κύκλος ...
Δεν θα τετραγωνίσω τον κύκλο,
     δεν θ’ αλλάξω οπτική ...
Είναι Πέμπτη σήμερα. Αδιάφορη μέρα.
    Βρέχει με διακοπές αδιάφορα ...

Κολώνα-δέντρο
     δέντρο-κολώνα και πάλι δέντρο.
Ένα ζευγαράκι που φιλιέται αγκαλιαστά,
στο τελευταίο δέντρο,
     κάνει την διαφορά !

Τώρα δέντρο-δέντρο και πάλι δέντρο.
κι όμως η πόλη,
     δεν έγινε ποτέ της δάσος.
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουνε ποτέ. 

 

(Σημ.) Η λέξη “κολώνα” μου λέει το Βικιλεξικό, πως θεωρήται εσφαλμένη γραφή, γιατί δεν είναι απλοποιημένη. Να ψάξω λοιπόν, που το έχω “γραμμένο”  ... το Βικιλεξικό ! Και κάτι άλλο ... Για τα κόκκινα και μπλε φυτά εσω-εξωτερικού χώρου, θα το αναπτύξω σε άλλο μου κείμενο.