Μόνο η μουσική ...

Πάρνηθα (φώτο Μ.Φ.)

Όσο περνούν τα χρόνια,
λουστραρισμένα έπιπλα
και παρκέ διαρκείας,
φαντεζί φωτιστικά
     και ηχεία στις γωνιές, στη δόνηση.

Σκέψεις που στροβιλίζονται
     μ’ ένα ποτό στη μπάρα.
Μια κριτική του τελευταίου φιλμ
κι οι επαγγελματικές μας αναποδιές,
φυσώντας τον καπνό
(του τσιγάρου) περίτεχνα,
     μην ενοχλεί τις δεσποινίδες ...

Όσο περνούν τα χρόνια
περνούν τα όνειρα μπροστά
     και τροποποιούνται,
λανσάρονται στην αίθουσα για νέα,
βγαλμένα απ’ το ραβδί μιας νεράϊδας
που ξέπεσε,
     δεν πιάνουν πια τα μαγικά της.

Όσο περνούν τα χρόνια,
είν’ όλα βρώμικα και δύστροπα,
     είν’ όλα ένα “γαμώτο”.
Μια μίζερη ζαριά,
     ο φόβος, το "γινάτι", η επιβίωση ...
Φέρνει βόλτες η άτυχη μοίρα
περιστροφικά στο σκαμπό,
     και παραγγέλνεις κι άλλο ...

Μόνο η μουσική - νά 'ναι καλά -
     δεν μας φθείρει.

Στον Μπάμπη Β. - Πάρνηθα, Νοέμβρης 1980, από "Τα Χρόνια του Χαρταετού".