Θόρυβος από βήματα
κάποιου που περπατά,
πάνω στα μικροβότσαλα
μιας παραλίας ...
ακούω τον εαυτό μου.
Σκύβω, μαζεύω,
αυτά τα σπάνια βότσαλα μικρά,
π' αστράφτουνε χορεύοντας
στο φως του φεγγαριού ...
κι ακούω τον εαυτό μου.
Όταν η παλάμη έχει γεμίσει
φεγγαρακτίδες - βότσαλα,
κάθομαι στην υγρή ακτή
αναίτια θλιμμένος ...
κι ακούω τον εαυτό μου.
Είν' η στιγμή
της απαρίθμησης των φόβων,
μια απολογία 'μπρός
στο φεγγάρι - δικαστή ...
Ν' ακούω τον εαυτό μου !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου