Ο Τζίμης Πανούσης ήταν και είναι (στην μνήμη μας πια), ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνος του. Όσα σχόλια και να κάνω δεν πρόκειται να καλύψω την τεράστια προσφορά του στην σάτιρα και το Ελληνικό τραγούδι. Θα πω μόνο πως ήταν ένας μεγάλος αμφισβητίας (κι όχι ένας μεγάλος χίπις όπως είπανε τα κανάλια της χώρας μας), ένας ντροπαλός επαναστάτης, ένας που "έκαιγε" όλες τις ακρότητες της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα (μέχρι το τέλος) είχε τις αρχές και τα όρια του ΑΝΘΡΩΠΟΥ (με κεφαλαία). Δεν "κώλωσε", δεν "μάσαγε", δεν μοιρολατρούσε. Ένας σύγχρονος Αριστοφάνης και όχι μόνο. Θα τολμήσω να πω, πως κάποιοι άλλοι το "παίζανε" επαναστάτες (βλ. Σαββόπουλο), μα άλλοι θα μείνουν στην Ιστορία, ακριβώς γιατί "πατήσανε επί των τύπων των ήλων". Και εδώ ανοίγω ένα μεγάλο θέμα, για την τέχνη ... Ο Τζιμάκος πατούσε πάνω σε ΞΕΝΑ κομμάτια για να κάνει την σάτιρά του (χωρίς να το κρύβει), ο Διονύσης (εξ αποδείξεως πια) κατάκλεψε τα πάντα. Αυτά για μας που μεγαλώσαμε, με την περίφημη γενιά του πολυτεχνείου (και βγήκανε διαμάντια και σκατά ταυτόχρονα) και που γράφουμε ακόμα την δική μας ιστορία ... Τζιμάκος για πάντα (Σύντοφοι καταναλωτές) ! Διαχρονική αξία !! Τέλος. !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου