Ζούμε σε ένα κόσμο (καλώς ή κακώς) όλοι μαζί. Σ' ένα κόσμο που στη ουσία ανεχόμεσται ο ένας τον άλλον ! Σ' ένα κόσμο που (πάλι καλώς ή κακώς) δεν τον διαλέξαμε, αλλά ζούμε σ' αυτόν, μαζί με όλους τους ηλίθιους, βιαστές της ζωής, ρατσιστές, γιάπιδες, ή τις/τους ευνουχισμένους απ΄τη μανούλα τους και όλες τις παραλλαγές ανθρώπινων χαρακτήρων, που φτάνει ως στις άκρες του σύμπαντος της σκέψης ....
Ζούμε σε ένα κόσμο που χορεύει πάνω σε κεφάλι καρφίτσας κι ύστερα πέφτει στο κενό απ΄τον περιορισμό του χώρου του "εγώ" του. Ένα παράλογο κόσμο. Αλλά και σ' ένα κόσμο ετικέτας προϊόντος. Εμμέσως πλην σαφώς, είμαστε αυτό που πουλάμε ... ή αυτό που μας επιβάλλουν να πουλάμε ...
Αλλά είναι έτσι ? θέλουμε να είναι έτσι ? και τι κάνουμε γι' αυτό ? Όλη η αγωνία των αιώνων κατέληξε στο μηδέν. Όλη η ανθρώπινη ιστορία έχει να επιδείξει μονάχα αίμα, πόνο και αποτυχημένες απόπειρες συμφιλίωσης. Όμως όλη η ιστορία της ανθρωπότητας δεν γράφτηκε από 'σένα κι εμένα και ούτε σε ρώτησαν ποτέ, για το πως ... Γιατί απλούστατα δεν είναι η δική σου ιστορία, αλλά των αρχόντων σου. Αλλά και κανείς σκοπίμως, δεν σου έδωσε μετά, την ανάλογη παιδεία να το ψάξεις. Ήταν ένα παιχνίδι σκάκι που "κάποιοι άλλοι" είχαν πάντα τα λευκά και άρα το αβαντάζ της πρώτης κίνησης και που εσύ το μόνο που έκανες, ήταν να απαντάς στα "χτυπήματα" ... με όποιο κόστος. Η ιδανική ζωή (sic) μες τους αιώνες ... Πάντα κάποιος άλλος "καθάριζε" για 'σένα. Όριζες πάντα αντιπρόσωπο του εαυτού σου, έναν πιο ηλίθιο από 'σένα ... Γιατί μέσα στη "φάρμα των ζώων" μπορεί να ήμασταν όλοι ίσοι αλλά κάποιοι εξακολουθούν να είναι πιο ίσοι απ΄τους άλλους, αλλά δεν πειράζει, αρκεί να ζούμε καλά ...
Έμαθες να ζεις με υποκατάστατα της ευτυχίας (τεχνολογία, χρήμα, κυριαρχία).
Όμως όταν ανέβηκες κάποιο βουνό και είδες τον ήλιο ... και δεν είχες όλα αυτά, παρά μονάχα τον εαυτό σου, στο χώρο και το χρόνο ... το μόνο που "είδες" ήταν την κούραση να ανέβεις κι όχι τι έμαθες ανεβαίνοντας "ανθρωπάκο" (που έλεγε ο Βίλχελμ Ράιχ) ... Τώρα φάε εσαεί, όλη την αγωνία των αιώνων, που κατέληξε στο μηδέν. Και όλα αυτά που έχτιζες και που είναι σκόνη στην απέραντη ζωή του σύμπαντος.
Τρέφεσαι καλά φίλε μου "ζώο" ακόμη, αλλά ώς πότε ? Ως να τελειώσει το κουτόχορτο ? Μα αυτό θα παράγεται πάντα. Ακόμα κι αν ήμαστε μόνο δυο κάτοικοι στη γή. Η φύση του ανθρώπου είναι: να εμπεριέχει το ζώο, τη φάρμα, το βοσκό, το κοπάδι και το λύκο (όλο το πακέτο). Το ζητούμενο είναι εσύ τι θέλεις νά 'σαι ...
Αυτός που χορεύει πάνω σε κεφάλι καρφίτσας κι ύστερα αυτοκτονεί απ΄τον περιορισμό του χώρου του "εγώ" του ?
Μαζί με το κοπάδι, με το βοσκό, μοναχικός λύκος, λεξούλα στην απεραντοσύνη του σύμπανος ?
Δεν ξέρω τι θες ρε φιλαράκι ... αλλά καλώς ή κακώς ζούμε σε ένα κόσμο όλοι μαζί. Βάλε μέτρα πραγματικά δικά σου (χωρίς να στα επιβάλουν), βάλε νόμους αληθινά δικούς σου (άνεφ αντιπροσώπου) μπας και ζήσουμε μαζί καλύτερα ... αλλιώς με κάνεις εχθρό σου !
Γιατί εγώ εν αντιθέσει με σένα έχω μάθει να ζω και ν' ανθίζω κι όχι απλά να διατηρούμαι ως να σαπίσω σαν προϊόν !!! Διάλεξε !
Αύριο θα με βρεις απέναντί σου ! ... εμένα που ήμουνα μαζί σου !
5 / 4 / 17
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου