Σκόνη

Σπασμένο ανάκλιντρο
     η ζωή δεν μας βολεύει,
συρμάτινα χαμόγελα
χωρίζουν αλόγιστα τις λέξεις,
σελίδων αποκόμματα,
     ρούχα κομματιασμένα ανεμίζουν,
δεν ξέρεις αν το πάει για βροχή
και ποιά ομπρέλα θα ταιριάξει
     στη νέα φυλακή ...
αναμασώντας την χθεσινή τροφή
     με νέα σκόνη
- αλάτι για την νοστιμιά -
ατενίζοντας πίσ' απ' τα κάγκελα
έναν ουρανό αφίσσας
     που ξεθωριάζει ...
όταν πάντα ξημερώνει
     η νέα άπληστη μέρα,
και σε θρυμματισμένο καθρέπτη,
ανατέλλει ο βίος μας
     σε παραμόρφωση,
σε μουχλιασμένο στρώμα
κοιμάται η λογική
     με παραισθήσεις ...
διαλύεται, εξαϋλώνεται, η ζωή
     και γίνεται πάλι σκόνη,
μέσ' τις ριπές θανάτου των λέξεων
     χωρίς ανάσα ...