Πανσέληνος

Όσο γράφω,
ένα φεγγάρι προσφιλές, σαν κόσμημα στο χέρι,
χείλη σκασμένα πετρώματα, αλλόκοτα σχήματα
κι ύστερα να τα κοιτάς, σαν δάκρυα ζώου,
τα σύννεφα, 'μπρός στο φεγγάρι
κι ο θόλος κύκλοι, που "γιατί" δεν είχαν,
υπήρχαν
     σαν στήθος κοριτσιού
ανάλογα αισθήματα με τον οργασμό,
γρανάζι που κίνησε την φαντασία
όσο γράφω, όσο αγγίζω,
     τα όσα ζω.

Όσο γράφω,
η νύχτα να τρέχει πίσω μου,
άλογο, μαύρο σύννεφο,
πάνω από κορφές βουνών
     με μια βιασύνη,
που κάνει δράκους του "γελοίου" τις σκιές,
σαν πουλιά που στάθηκαν
πάνω στο χώμα το υγρό
     (απ την χθεσινή μπόρα),
έτσι που λέω να μην τραγουδήσω,
η μια σιωπή να βρεί την άλλη,
την νύχτα την αιώνια,
τώρα που είναι υπόγειες οι φωνές,
θεατρικά ανδρείκελα
     μέσα στα μάτια μου,
όσο γράφω,
     μελάνι που ... σύμβολα,
ορθώνονται να με κρίνουν.

30 / 9 / 82