Ζωοποιό νερό

Αχαΐα (φωτο Μ.Φ.)

Ξετυλίγω το χαλί και βρίσκεσαι μέσα.
Έκπληξη κι ολόγυμνη πεμπτουσία.

Σκορπά η ζωή τ' άνθη της,
επάνω στο κορμί σου
     κι ευωδιάζεις.
Ευδοκιμεί εκεί
η έκφραση, η γραφή, η αστρονομία.
Διαγράφοντ' οι κινήσεις σου φωτεινές, 
περπάτημα του φεγγαριού 
     μέσ' το σκοτάδι.

Ω, πόσο τα μάτια σου μιλάνε,
     ξέρουν να μιλάνε ...
σε κοιτώ και χάνομαι.
Έτσι που λέω καμμιά φορά,
     να σε γευόμουν,
πάνω σ' αρχαία μάρμαρα,
στην καυτή την άμμο του καλοκαιριού
ή σ' ένα τεράστιο λευκό σεντόνι,
     που κρέμεται από τον ουρανό
κι ύστερα καθώς χρωματίζεται η φωνή σου,
εγώ να βουτώ τα πινέλα μου
και να ζωγραφίζω στο στήθος σου
     ψεύτικες σταγόνες αίμα
- πληγές του έρωτα -
που κάποτε κυλάει ζεστός 
κι εξατμίζεται κρύος,
στεγνώνει κι απολιθώνεται 
     σαν διαμάντι.

Τώρα φίλησέ με,
     να τα ζήσω όλα τούτα.
Επισφράγιση πως
     είσαι ακόμα δίπλα μου.

Ύστερα σκέφτομαι,
     όλα τούτα τα χαμόγελα, 
και από που πηγάζει η χαρά,
πως είσαι διπλά ζωντανή
     όταν εγώ εξασθενώ,
και που πάνε οι οργασμοί όταν σβήνουν,
πως θα ξεπληρώσω ποτέ,
     ετούτη δω την προσφορά,
που γλυκά και μάχιμα με συνεπαίρνει
κι αφήνω απλά τον άνεμό μου,
     να φουντώνει την φωτιά σου
και να υστερολογείς μετά 
     το "έργον" ...

Μέσα στα κύμματα των χειλιών σου
- κινούμενη άμμος -
     πάλι ας χαθώ.
Μικρό καΐκι πλέοντας
     σε φλέβες που κοχλάζουν
ταξίδι ατέλειωτο,
σαν φτάσω στην καρδιά σου,
- ζωοποιό νερό -
     το ξέρω, θα μ' αναστήσεις,
ακουμπώντας με εκεί,
στην πηγή των ονείρων
     να ξαναγεννηθώ.

Κι εγώ δεν θα μιλώ.
Θα γράφω μετά, μονάχα αυτό,
     π΄ευγνωμοσύνη εκφράζει :
"Σ' ευχαριστώ ...
     ω πόσο σ' ευχαριστώ, αγαπημένη" !

Στην Ανθή Ξ.