Μάρτης

 

Όλο το πρωί φτερούγιζε
αναζητώντας συντροφιά
μια σαΐτα η θλίψη,
     πάν’ απ’ τα τολ (*).
Μια φωνή που αντιλαλεί
σ’ άδειο δωμάτιο,
πότε βραχνή ή τραγουδιστά,
     είν’ η δική μου.

Η πόρτα, τα σκαλοπάτια,
     το παράθυρο ...
Τ’ ανοίγω και μπαίνουν ξαφνικά :
φύλλα-σπουργίτια, ο άνεμος ανάκατα,
οι χίλιες σιωπές του νερού, στο συντριβάνι,
οι χίλιες λύπες των δέντρων στο δάσος,
οι χίλιες τροχιές στη μοναξιά του σύμπαντος.

Όλο το πρωί ένας τυφλός ήλιος
     πάνω στις λαμαρίνες.
Μια ύπαρξη ξεθωριασμένη
σε μια καρέκλα
     είν’ η δική μου.

Όνειρα υπό ανέγερση
και μια οργή υποβόσκουσα,
γι’ αυτό τ’ απέραντο του θόλου τ’ ουρανού
     που θά’ θελα να σκίσω.
Μια έκφραση αινιγματική
από χαμόγελα που λειτουργούν εκτός εαυτού,
     είν’ η δική μου.

Λέει :
ξοδεύονται οι ζωές μας
     σαν χαρτονομίσματα.

 

1981 Χαϊδάρι - Κ.Ε.Δ.Β.

 (*) Συγκεκριμένες κατασκευές, ή ''τολ'' όπως είθισται να λέγονται, ήταν πρόχειρες μεταλλικές κατασκευές, για την διαμονή (αρχικά) των στρατιωτών. Οι “παράγκες” αυτές όμως χρησιμοποιήθηκαν πολλές φορές στην ιστορία, σαν αποθήκες υλικού, για να στεγάσουν προσωρινά πολίτες, πρόσφυγες, σαν αγροτικές εγκαταστάσεις, αλλά και πολλές άλλες χρήσεις, σε καταστάσεις προσωρινής ή μόνιμης ανάγκης.