Μιλούσαμε έτσι γενικά,
για όλα και για τίποτα ...
ανάμεσα στην εξώπορτα
με τα καγκελάκια.
Εσύ απ’ την μια, εγώ απ’ την άλλη.
Μετρούσα αμήχανος τα καγκελάκια.
Δώδεκα - Το ένα σπασμένο,
όπως κάθε φορά.
Στο ένα μέτρο τ’ αυτοκίνητα, η πόλη.
Εξ επαφής ο θόρυβος, η κάπνα, το άγχος.
Ήθελες να φύγεις - το σύνηθες σενάριο.
Χρόνος που ξοδεύεται ...
η ζωή ένα τίποτα.
Στο ένα μέτρο οι πολυκατοικίες, οι διαβάτες.
Εξ επαφής η εξέλιξη, οι νόμοι, η Ιστορία.
Ήθελες να αλλάξουν - κανένας πρόθυμος.
Όνειρα που χάνονται ...
η ζωή ένα τίποτα.
Στο ένα μέτρο να μιλάς με θλίψη.
Εξ επαφής η μοναξιά, τ’ άδικο, οι φυλακές μας.
Ήθελες να αλλάξουν - οι ακλόνητες δομές ...
μα μπήκες στην αυλή
και χάθηκες γερνώντας.
Τα καγκελάκια.
Ακόμη δώδεκα - Το ένα σπασμένο,
όπως κάθε φορά.
Στην Β. Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου