Μια θλημένη πληγή

Είμαστε άρρωστοι φίλε μου,
     ψυχικά άδειοι.
Κι αν συνεχίζουμε να ζούμε,
είναι γιατί φοβόμαστε
κι αυτήν ακόμα,
     τη λύτρωση της αυτοκτονίας.

Είμαστε άρρωστοι φίλε μου,
     κοινωνικώς "παρά φύσιν".
Κι είναι η γενιά μας ολάκερη
που ξέφυγε με το παράλογο στις φλέβες,
     να φτιάξει νέα λογική.
Κι αν συνεχίζουμε να ζούμε,
είναι γιατί ζωοδέστατα πια,
     ελπίζουμε στην θεραπεία.

Είμαστε άρρωστοι φίλε μου,
     κλινικά νεκροί.
Κι είναι γιατί τίποτα, δεν μας γεμίζει πια.
Κι αυτά που χτίζαμε, κρίθηκαν κατεδαφιστέα.
Κι αυτά που μαζεύαμε, τα φάγαμε προ πολλού,
     έτσι μωροί, τυφλοί
κι από τη φύση ξέχωρα ...

Είμαστε άρρωστοι φίλε μου,
     κύριοι απ’ έξω, τρελλοί από μέσα.
Έν’ άσκοπο παιχνίδι,
     "μια θλιμμένη πληγή" (*).
Ένα καράβι που ταξιδεύει στην ομίχλη ...
η ζωή μας πέφτει σαν αστέρι
κι όμως κανείς μας,
     δεν κάνει μιαν ευχή.

(*) Στίχος από ποίημα του Charles Baudelaire.