Στον πατέρα μου ...

Ένα ποίημα από την κόρη μου Ελπίδα Φ. για μένα, τον ηθελημένα δημιουργό της και πατέρα της ... (εγώ φταίω για όλα) ...

Μόνιμα γυαλισμένα μάτια.
Το βλέμμα του τρελού, του έξυπνου,
     του πονεμένου,
τ’ ανθρώπου που έχει ένα ολόκληρο σύμπαν
     να σου πει ...

Μυρίζεις πάντα αλκοόλ και τσιγάρο.
Ντύνεις τα βράδια πάντα με ένα μπλε φως
     και γδύνεις συνειδήσεις.
Θυμάμαι να ψάχνεις πάντα την αλήθεια
     σε κάθε κόκκο άμμου,
το συναίσθημα,
     σε κάθε πατημασιά περαστικού.

Ένας αιώνιος παρατηρητής,
     ένας σημερινός σοφός,
που καβαλά ασπίδες και σπαθιά βιβλία,
     μην και ποτέ χρειαστούν ...
Έχεις δύο χούφτες γεμάτες πόνο,
αφού δεν κράτησες ποτέ στα χέρια για πολύ,
     την αλήθεια πού ‘ψαχνες.

Την αλήθεια σου την πίνεις γουλιά - γουλιά
     μέσ' σε μπουκάλια μπύρας.
Ύστερα δεν έχεις να την μοιραστείς,

     στερεύει, ξηραίνεται.
Άλλωστε πως αλλιώς φαντάζει η αλήθεια
     αν δεν φαντάζει,
μ' ένα βότσαλο στην θάλασσα,
     ένα από τα πολλά θαύματα της φύσης ...
Έτσι και εσύ :
Σε χαϊδεύει το κύμα,
άλλοτε νιώθεις την οργή του,
     άλλοτε καίγεσαι μόνος σου στον ήλιο.
 
Αλλά είσαι πάντα τόσο ατόφιο
     κομμάτι φύσης ακατέργαστο ...
Ποτέ σου, δεν σου άρεσε η φυγή,
     καθόσουν να γιορτάσεις τον κάθε πόνο.
Μεροκάματα κάνεις στο παρελθόν,
     βλέπεις, δεν σε χωράει το παρόν
και το μέλλον για εσένα δεν έχει σημασία.
(Έχει για τις δημιουργίες σου όμως) ...
 
Γελάς κάτω από τα μουστάκια σου
κάθε φορά που με βλέπεις,
     να μάχομαι για εκείνα που μου φύτεψες

κι ο στόχος να σε ξεπεράσω ...
Αλλά πώς να ξεπεράσω την αλήθεια
     του σύμπαντος πατέρα ?  

 

16 /02/ 2021

 

(Σημ.) Ύστερα από αυτό, εγώ δεν έχω λόγο πια να γράφω. Επιφυλάσσομαι να γράψω απλά μιαν απάντηση, που θ' αργήσει ... Το μόνο που έχω  να πω, είναι ότι ΔΕΝ είμαι εγώ ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου, αλλά εκείνη που μεσ' τα χέρια της, έχει όλα τα νιάτα και την δική της τη ζωή, να χτίσει, το δικό της σύμπαν  !