Στεγνός

 

(φώτο Μ.Φ.)

Νά 'ξερες ρε φιλενάδα,
κάθε που κατεβάζω το ποτήρι,
όλο και πιο άδειο ...
     μακρινά μέσα μου,
δύουν συνεχώς αστέρια
     οι ανθρώπινες υπάρξεις,
επαναλαμβανόμενες κομμένες κόπιες
     σε αδιέξοδα σοκάκια.
Στηριγμένος πλανιέμαι
     στα ήδη σπασμένα μου κομμάτια.
Με αφέλεια, ευλάβεια και μίσος,
πιέζω το σωληνάριο του "είναι" μου,
     - παιδοψυχολογία -
κι ύστερα περιμένω τ' αποτελέσματα,
     στο χημείο της λογικής ...

Το μαύρο δεν είναι χρώμα.
Ο χρόνος δεν έχει νόημα.
Ένα σφυρί θρυμματίζει τη ζωή,
     σε συναισθήματα.
Ξεδιαλέγω
     και είμαι ήδη στη φυλακή.

Η αγνότητα βιάζεται "παρά φύσιν".
Ο εχθρός αγαπάει ...
     και εγώ απλά υπάρχω : στεγνός.
Ένας που διψάει,
για κάτι που δεν ξέρει ...
     - πανάκι απορροφητικό -
και μια λέξη : Αγάπη ...
που πριν ειπωθεί απ' τα δικά σου χείλη,
     εθεωρείτο αστείο.


Στη "συντρόφισσα"  Άντζελα την barwoman.