Κλεψύδρα

Το "σήμερα" αναπαύεται
     πάνω σε φέτες αρχαίες κολώνες.
Αργά σαν δέντρο, κυλάει η ζωή.
Μόνο πολύ βαθιά, η χλωροφύλλη
     είναι δραστήρια.
Αυστηρή σαν δικαστής μια γάτα,
     με περιεργάζεται.
Βυθίζομαι μελαγχολικά
     σε μια κούπα καφέ.
Σε χάρτινες σκέψεις,
     που θα ξεχάσω μετά.
Ματιές, εκφράσεις, μουσικές,
     πνιγμένες σε χαρούμενες φωνές.
Όλα τα όμορφα στη ζωή
     είναι θλιμμένα.
Φοβόμαστε τις εκδηλώσεις
     μιας Άνοιξης.
Το γενετήσιο μούδιασμα,
     στους μίσχους της ύπαρξης.
Που χάσαμε το νόημα ?
Κοιτώ και ψάχνω τριγύρω
     κι είναι στα μάτια σας κρυμμένο.
Αδιάφορο ένα περιστέρι
     "περί άλλων τυρβάζει".
Δειλά, ευγενικά, τεμπέλικα,
     ο ήλιος νυχτώνει σαν πέπλο.
Κλεψύδρα που περιστρέφεται
     σε χλωμούς φωτισμούς.
Φθείρεται, καταναλώνεται ο Έρωτας
     χωρίς ανταπόκριση.
Κι η ανθοφορία των ανθρώπων
έγινε σπάνια, εποχική 
     ή τυχαία ...