Η Αγάπη δεν είναι προνόμιο των θρησκειών.
Η Ειρήνη δεν ανήκει ιδιοκτησιακά στους έχοντες.
Η Ελευθερία δεν είναι δεξιο-αριστερό καφενείο, να παίζουν κομπολόϊ οι τυχάσπαρτοι.
Με δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, "παρτάκι" δεν γίνεται.
Όλα αυτά σου τα σερβίρανε, σε "σκουριασμένο δίσκο" και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, γι' αυτό και δεν τα είδες. Δεν τα εμπέδωσες. Στο μάθημα της Ιστορίας είχες πάντα "σκονάκι". Είμαστε (όλοι) στις τελευταίες σελίδες, χωρίς να έχουμε βιώσει το υπόλοιπο βιβλίο. Από περιλήψεις και μασημένη τροφή χορτάσαμε, ώσπου να γίνουμε βραδύποδα μαλάκια, μ' αμφιβόλου ποιότητας εγκέφαλο. Εκφυλισμένα δίποδα απ' το υπερφίαλο "εγώ".
Όμως η Αντινόηση των αιώνων που συντελείται, φτάνει στο τέλος της. Κάποια στιγμή η σαπίλα των αιώνων θα καταλήξει στην χωματερή. Είναι "Εβραίος" (1) παραδεκτό. Είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί της, που το νιώθουν πρώτοι, γιατί καίγεται η γούνα τους. Ο κόσμος αρχίζει και ξυπνά σ' έναν άλλο κόσμο. Βλέπει - Διαβάζει - Αισθάνεται. Αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από τη θολούρα. Το νέφος που ταράζει τα νερά και δεν βλέπεις τον πάτο. Στα ρηχά πορευόμαστε, αλλά φοβάσε κι αμφιβάλεις και δεν κολυμπάς. Σαν το παιδί στο άγνωστο, εσύ, ο υποτιθέμενος ώριμος. Εσύ ο αποδέκτης όλων των "παραμυθιών", με τ' αχυρένιο σπίτι.
Όμως ο δράκος του παραμυθιού ή το φίδι αν προτιμάς, βρυχάται γιατί είναι στο τέλος του. Αύριο ξημερώνει μια νέα αυγή, για του επερχόμενους. Οι αληθινές αξίες που κρύβαμε μέσα μας, σαν σε "κρυφό σχολειό" (2) μέσ 'τους αιώνες, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια και κλονίζουν, το σαθρό οικοδόμημα του Δυτικού "απολίτιστου" πολιτισμού. Αξίες όπως Αγάπη, Ειρήνη, Ελευθερία (που τις "μαγάρισε" ο Ευρωπαϊκός τυχοδιωκτισμός κι ο Εβραϊκός μισανθρωπισμός), ξαναπαίρνουν τη θέση που τους πρέπει, στο πάνθεον των αθανάτων αξιών, του ανθρωπίνου βίου. Ο σπόρος που γέννησαν οι Έλληνες φιλόσοφοι, έχει πια ξανανθίσει. Οι χθεσινοί οικειοποιητές του Πνεύματος, έχουν αρχίσει και ξεβρακώνονται. Οι σημερινοί προνομιούχοι, επιστρατεύουν το τελευταίο τους όπλο (παλιά μας τέχνη κόσκινο) τον πόλεμο. Μια κι ο πόλεμος (κατά Ηράκλειτο) είναι ο πατέρας τους. Ο πατήρ πάντων και τελευταίο χαρτί στην τράπουλα. Ο πόλεμος που πάντα ήταν η αιτία και η δικαιολογία, για να μοιράζουν (τεμαχίζουν) τον κόσμο, όπως γουστάρουν.
Το θέμα είναι, θα τους βγει αυτή την 3η φορά ή όχι ? Γιατί υπάρχει και το "μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρις και κακή του μέρα". Ευελπιστώ, πως αυτή την φορά μπορεί να κάψουν όλο τον πλανήτη, αλλά μαζί θα καεί κι η τράπουλα και η γούνα τους. Το παίγνιον είναι εκ των προτέρων "σικέ" κι οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά, "τα μαύρα τα κοράκια με τα νύχια τα γαμψά" και γι΄αυτό το καθυστερούν (τον πόλεμο) και ρεφάρουν όσο μπορούν.
Πολλά και θαυμαστά "μέλλει να γενούν". Ίσως να μην ζω, για να τα δω, όμως ο σπόρος που άνθισε δειλά και πάλι, θα γίνει δέντρο, θα γίνει δάσος, που θα σαρώσει το οικοδόμημα των αιωνίων αυτοκρατόρων.
Το παραμύθι είναι πια στην τελευταία σελίδα. Εκεί που πεθαίνει ο δράκος. Μένει να κλείσουμε το βιβλίο και να ανοίξουμε κάποιο άλλο. Το έχουμε χρέος στην ανθρωπότητα.
(1) Επίτηδες η ανορθογραφία - λογοπαίγνιο
(2) Δεν με νοιάζει αν υπήρχε ιστορικά ή όχι, τον όρο δανείζομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου