VI. (Ωριμότης της σύγχυσης)
Έπρεπε να φτάσω
στο πάτο του ξεροπήγαδου, του βίου μου,
ως να καταλάβω ... τ' αυτονόητα.
Έπρεπε να πεθάνω και ν’ αναστηθώ,
να δώ τον ήλιο τον πραγματικό,
καθώς η αντίληψη τυφλώνετ' εύκολα,
από χίλια σκοτάδια ...
Κι ήρθα εδώ, μετά από πολλούς άλλους,
επισκέπτης μέσ' σε μουσείο βανδαλισμού,
π' επιδεικνύει τα σπασμένα κομμάτια διανόησης,
του ψέματος και της ανοησίας,
των απωθημένων και του τρόμου.
Έγινα αμφίβιο που έμαθε να κολυμπά
και σε βαθιά νερά,
νεκρά, αλατισμένα,
τώρα που η ζωή απέκτησε
αυτό το "κάτι τις" της, το πικάντικο.
Ζω τις χίλιες εμπειρίες της κατάρρευσης,
της αποδόμησης, τ' ευνουχισμού,
μ' ένα dildo στο εγκέφαλο,
από το βιασμό της λογικής.
Παίζουν τα πνευστά
τη μελωδία του μάταιου,
εκεί που κρέμονται οι εκκρεμότητες,
ασθμαίνοντας,
σε περιβάλλον :
"παρακαταθηκών και δανείων".
Μηδένισε το κοντέρ κι απ' την αρχή μετράει,
έγινε δέρμα το επιφανειακό, το φλύαρο,
γίναν οστά, τ' αστήρικτα θεμελιώδη,
σε αβαθή πελάγη πνίγομαι κι αποκαρδιώνω.
Μετράει λάθη η πρόθεση,
αντιδράσεις η δράση,
πτώματα η λήθη,
σε χρόνο επίπεδο και μαθηματικό.
Τώρα σε φαρενάϊτ μετριέται η σιωπή,
σαν το λευκό χαρτί -
στους 451 καίγεται !
Τώρα με κύβους ζάχαρης,
καμπύλες στο σώμα και terabytes,
μετράμε την θλίψη.
Τώρα, όσο πιο ψηλά φτάνει η διανόηση,
τόσο και η αλήθεια χάνεται και ψοφάει
σαν την Τέχνη ...
Είναι οι δείκτες της ευημερίας
που μας κόψαν' τους μισθούς,
οι πίνακες προόδου
που αυξάνουν τους νεκρούς,
μαθαίνοντας όλα τα παραμύθια,
εμείς οι άριστοι στη θεωρία
κι από Ιστορία τίποτα ...
Θα υπάρχει πάντα το παράδοξο,
να αγαπάμε πιότερο τα ζωάκια,
απ' τα παιδιά μας ?
Να κυνηγάμε το χρήμα
σαν την ουρά του σκύλου,
το φίδι που καταπίνει τον εαυτό του ?
Σ' ένα σύμπαν βίαιο,
όπου εύκολα επιλέγουμε την επιβίωση,
η αγάπη κι η δημοκρατία
μετρούν ταφόπλακες.
Ξάφνου η εμπειρία γίνεται φαινομενική,
- γεωμετρικός υπερρεαλισμός -
κι η εξουσία κατατρώει τον χρόνο σου,
σε δαιδαλώδεις λαγότρυπες,
μιας και κατηχητές και προπαγανδιστές,
"εν πλήρη δυνάμει" ρουφάνε σαν βαμπίρ,
τον αίμα της ζωής σου.
Ασύλληπτα άλματα παράνοιας,
με υποσχόμενη ηδονή και ευτυχία,
απύθμενα ερωτοτροπούν,
μέσ' τον αστερισμό του μίσους.
Κι ο νέος Μεσαίωνας της μούχλας,
πατενταρίσθει σαν το "ροκφόρ"
που τρώμε αμάσητο ...
Ο τρόμος είναι δυνατότερος
από την λογική δαντέλα επικάλυψης,
την γάζα θεραπείας ...
μέσ' την χειμέρια νάρκη πνεύματος,
φαντάζει το καλύτερο,
όσο κι αν αντιβαίνει στην υπερθέρμανση ...
Ο νέος Μπετόβεν
δεν είναι μόνο κουφός,
αλλά και τυφλός και μουγκός,
σαν τα πιθηκάκια των κόμικς.
Στην απεργία της λογικής,
πωλούνται όλα τα stock
των συμφερόντων.
Το νέο πτώμα του Διαφωτισμού
ντύνεται πράσινο και πορτοκαλί,
όπως οικολογία κι επανάσταση.
Μια αποπνικτική δυσοσμία,
μια αναπόφευκτη παραδοχή.
"Τι κι αν πολέμησα
στο Δίστομο και στην Τριπολιτσά ...
διόλου δεν απέφυγα ετούτη την σκλαβιά" !
Όνειρα χαμένα, περιττά,
σε τόπο Ψυττάλειας χαβούζα,
πλεξούδες α-λόγων
για τα βιολιά της ενορχήστρωσης,
ενός δαιμονικού θεού που ανεστήθη
και ταιριάζει άψογα, στα προλεγόμενα,
των αιώνια σκοτεινών σχεδιαστών.
Μια υπερ-πραγματικότητα
του πραγματικού,
κολυμπά αθλούμενη,
σε πισίνες δολαρίων.
Ο πρωτόγονος και η φωτιά του.
Ο έφηβος που ανεκάλυψε τα υγρά του,
αυτό το "κάτω", που "κάτι χύνει κάτω" ...
κι ήρθαν οι δεσμοφύλακες
και τ' ονομάσαν Ψυχολογία !
Kι "άιντε θύμα, άιντε ψώνιο" (*14)
να ξεχωρίσεις απ' την αρχή,
το θύμα απ' τον θύτη ...
ισορροπώντας,
σε ηλεκτρικά καλώδια απόδρασης,
και πάνω στους λαιμητόμους δείκτες
του μεσονυκτίου.
(Συνεχίζεται ...)
(*14) Στίχος του Κώστα Βάρναλη από την "Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου" 1956.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου