Ζωή ανάπλοος και άλγος ... (μέρος δεύτερο)

ΙΙ. (Νεότης της αφέλειας)

Όμως ας πάρω μιαν ανάσα ...
     Πως βρέθηκα εδώ ?

Στην πέτρα και στο φύλλο
     οι απαρχές μου.
Με θάλασσα μεγάλωσα
κι γένηκα άλας και πηλός και δέντρο,
κομμάτια ζωντανής ζωής
     απ’ άνθρακα και νερό.

Μετά τι έγινε ?
Κι ο πίθηκος που κολλάει ?
Πως μετεξελίχθηκα ?
Πότε παρεμβλήθη το μικρόβιο της γνώσης ?
Και που πήγε μετά τους πολιτισμούς ?

Παρακμή και ημιμάθεια.
Εμπόριο και αριθμολατρεία.
Και στην κορφή η μηχανή
     παράγει “ανθρώπους”.

Δεν ανήκω εδώ, θα πεις μετά ...
     μα ο Καμύ (*1) σε πρόλαβε !
Εν γνώση η θλίψη και η ερημιά,
σαν ήλιος με φεγγάρι εναλλάσσεται
     το κάτι και το τίποτα,
κι αυτό που φαίνεται στον καθρέφτη
     είναι μονάχα η φθορά.

Μιλήσαν κάμποσοι μετά
για τον θάνατο,
     - χωρίς να τον γνωρίζουν -
’κεί κάπου στην τελευταία σελίδα
     κρυβόταν η ανατροπή !

Υπέθεσα πως γνώρισα το θεό
όταν ευλόγησε τις ακρότητες,
     τις αντιθέσεις.
Και χρονοτρίβησα αρκετά,
     αφουγκράζοντας,
το πως η παγκόσμια μέρα,
     διαδέχεται την άλλη,
πως η παγκόσμια αγάπη διαδέχεται,
     το παγκόσμιο έγκλημα ...
και συμπέρασμα δεν έβγαλα.

Κάργα ανόητος, ψηλαφώ τώρα,
     χρώματα και νότες,
ταΐζοντας το μέσα μου,
     με φωτεινές ψευδαισθήσεις.
Αλλά που θα πάει,
     θα μάθω, λέω ...
κι ο χρόνος με λιώνει
σαν ρομαντικά ρεσώ
     στο τραπεζάκι.

Ξωμάχος τριγυρίζω
     χρεωμένος ευτυχία,
σε λίμνες χορτασμένο ψέμα
     απ’ την Ιστορία,
ανθρακωρύχος
της όποιας σας αλήθειας,
     εδώ στα μισοσκόταδα
χρόνια πολλά χαμένος,
γιατί κάθε εικόνα
     κάθε αίσθημα,
την καρδιά μου γελοιοποιεί
     σε επιτάχυνση,
με κάτι άλλο ...
     πρόσκαιρο.

Τώρα μοναχά μάζες και πλήθη,
     με μια TV αντί για κεφάλι.
Το μέλλον το ευοίωνο..

Θρίλερ και σεξ
     και αδηφάγα στόματα.
Διαφημιστικός αισθησιασμός και χρήμα.
Πανούκλα η συγκινησιακή.

(Τώρα που όλοι ξέρουμε γράμματα
     κανείς δεν διαβάζει, δεν εμβαθύνει).
Τώρα μονάχα όψεις και απόψεις
     μιας μεταμεσονύχτιας νύστας.
Ύπνος, ο άγιος ο θεός,
“περιπατώντας εις τα άλση”
     ανέμελες πεταλουδίτσες.

Βλασταίνει το συμφέρον
     ευδοκιμεί η πουστιά,
βασιλεύουν οι “άλλοι”,
οι μετά “Χριστόν” θεοί
     και το computer styling.

“Μα είναι κάτι πιο βαθύ
     που με λερώνει” (*2)
διαλαλούν κομπάζοντας ...
και το ζήτημα δεν είναι
     να ξαναγεννηθείς απ’ άλλη μήτρα,
αλλά να σταθείς αγέρωχος στο κατώφλι
     και να βροντοφωνάξεις :
Δεν ξαναμπαίνω μέσα !

Το ζήτημα είναι ...
πως βρέθηκα εδώ,
σ’ αυτήν την προκατασκευασμένη
     φυσικότητα,
σ’ αυτή τη σαπουνόπερα ζωή ...

(Συνεχίζεται ...)

(*1) Αναφορά-παραπομπή σε κείμενο του Αλμέρ Καμύ, που έχω στην εισαγωγή του βιβλίου.
(*2) Στίχος από ποίημα του Νίκου Καββαδία, “Οι εφτά νάνοι στο s/s Cyrenia”, αλλά και τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου.