Μηδένισε το κοντέρ
κι απαντοχές δεν έχω,
από ψηλά μου κράζουν τα “στοιχειά”
της νόησης πετροβολήματα-τραγούδια
σ’ ένα χορό παράλογο με στρέφουν
στην ακανόνιστη κανονικότητα του χρόνου
να υποταχθώ,
μα δεν της κάνω τη χάρη.
Ο χρόνος είν' ροή
π’ εγώ τον στρέφω
πάνω στο σκάκι το δικό μου,
επιτραπέζια να σκάει το κύμα,
κινήσεις αλόγου, στη θάλασσα ζωή
καλπάζει, στέκεται, ξεπεζεύει
και πάλι στον άνεμο τολμά,
να πει τα λόγια.
Μια ανατολή, άσμα θρησκευτικό,
οι λέξεις ξυπνούν
και βάφουν μ’ αισθήματα,
τον ουρανό-σελίδα
στη γραφομηχανή.
Μα μια ελεγεία, δεν αρκεί,
δεν σώζομαι.
Στην προσεχή την προσευχή, η προσοχή,
(μην τύχει και λαθέψω) ...
στα μετρημένα λόγια τα λανθάνοντα,
(μα και στα αμέτρητα που λειτουργούν
σαν ρυτίδες στο πρόσωπο),
είναι τα ίχνη που αφήνει η ψυχή
πάνω στο βότσαλο.
Το βότσαλο που κουβαλώ
σαν φυλαχτό. (*11)
Τώρα εδώ, στη χώρα των σανοφάγων
που μοίρα ανάπλοος μου έγνεψε,
σημαία τις αξίες να ζωστώ,
σαν άλλος καμικάζι-βομβιστής
στην κάθε νύχτα θυσιάζομαι,
τη μέρα, ζωντανό με βρίσκω
κι από τ’ αρχαίο δράμα δεν ξεφεύγω,
μια και αγάπησα πολύ,
τη χώρα μου την λατρευτή,
το σώμα της γυναίκας
και το ιμάμ-μπαϊλντί.
Άνευ σχεδίου η ζωή,
στα όνειρα θυροκολλά τις λέξεις.
Αναγκαιότης του ενστίκτου δρώμενα,
τα της ψυχής δημώδη, θυμοσοφικά,
από τον Κραταιό επέρασα
και δεν ακούμπησα,
στο Ύστερο προσμένω,
του θάματος χλαπαταγή
και χάνω χρόνο.
Στου άλγους τα λάθη
του βίου τα διαδικαστικά,
κόβω απόδειξη,
μου δίνω συγχωροχάρτι,
ανάσες σε τούτο τον πνιγμό
μιας "καθ’ όλα" θαλερής ζωής.
Έτσι που γέμισ’ ικέτες η ιερή χώρα,
σε γκρεμισμένους ναούς
σαν τυμβωρύχος ψάχνω,
τον πάπυρο με τις γραφές,
στους νόμους του κάθε Εφιάλτη,
η αιτία,
πως γένικε ο τόπος μου
μια σκέτη πέτρα
κι απέμεινε μοναχά
η “όποια” Ιστορία ...
Τώρα εδώ, με φεγγάρι τυλιγμένο
στις νότες του Μήτσου του Σελίδα, (*12)
φωσφορούχα αερόστατα
πάνω απ’ τ’ αφρισμένο το νερό,
ο έρωτας κι η πάλη αντάμα,
σ’ αμμουδερή συχνότητα
τα κύματα του κόσμου
κι είναι αυτό που μένει και σου μένει,
να περιγράψεις,
της θάλασσας το θάμα,
στα προσεληνιακά τα Κύθηρα, (*13)
όπου αφρός του Δία εγέννησε
κι έγινε δρόμος.
Βλέπεις, δεν έκρυψα τίποτα - ποτέ -
κι από κανέναν.
Είδα τα σύνορα
και τά ’σβησα απ’ το χάρτη.
Δικό μου χάρτη χάραξα,
με την απλότητα της ομορφιάς.
Έβαλα τις πινέζες μου
στα ηλιοβασιλέματα.
Στα ολάνθιστα τα περιβόλια.
Στην ψιθυριστή βροχή,
στη θαλπωρή μιας αγκαλιάς.
Είπα : “η απεραντοσύνη τ’ ανθρώπου
είναι μεγαλύτερη του σύμπαντος”.
Είν’ η καρδιά που χωράει τα πάντα ...
Όμως δεν έχω δύναμη ν’ αντιπαλέψω
την όποια αρνητικότητα.
Απλά δεν μετέχω.
Άφησα τις μετοχές, τα ουσιαστικά,
μα κι όλα τα “-ισμός”,
σ’ εκείνους όλους, τους τιτλούχους,
της γραμματοσύνης ...
Φάρο με λέγανε, ανέκαθεν.
Προσκύνησα μόνο
ένα δέντρο γέρικο ελιάς,
τα γόνατα στην άμμο
αντικρίζοντας την θάλασσα,
γέμισα ευωδιές, χαϊδεύοντας το σκίνο
κι αναρωτήθηκα,
τι να την κάνω την επικοινωνία
σ’ ένα κόσμο
που δεν καταλαβαίνει Χριστό ?
“Μα πόσο νερό στο κρασί” ?
Είναι καιρός τώρα,
που πίνουμε σκέτο νερό
που το βαφτίσαμε κρασί ...
Ύστερα οι φίλοι, μου λένε χάθηκες,
όμως με ζάλισαν οι στόχοι
κι εγώ τοξότης δεν ήμουνα ποτέ.
Όλοι έχουμε όνειρα,
μα πόσο διαφορετικά ...
στα όρια του τρόμου ο ύπνος,
μια παραδοχή, η υποταγή
κι είν’ άλλο, το όνειρο του αετού,
από του καρχαρία.
Είναι το μίσος πού ‘χουν πάντα
οι νεκροζώντανοι,
σε ότι υπάρχει, υπήρξε και θα υπάρχει,
μια και δεν ήταν - είναι,
ποτέ τους “ζωντανοί”...
Απλά, "ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα",
γιατί παγώσαμε !
(συνεχίζεται ...)
(*11) Όντως, εδώ και χρόνια, κυκλοφορώ με ένα βότσαλο στην τσέπη, για δύο αδιάφορους - διαφορετικούς λόγους ... (σαν ψυχαναγκασμός και ιδεοληψία).
(*12) Μήστος Σελίδας είναι ελληνιστί ο Jimmy Page των Led Zeppelin (εξ ου και η αναφορά στα αερόστατα).
(*13) Προ-σεληνικά : που υπήρχαν πριν την Σελήνη και ... Κύθηρα με την ιδεατή τους έννοια ... (ο δρόμος για τα Κύθηρα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου