Ο Σταύρος ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος όσον αφορά την τέχνη. Δούλευε από τα 13 του, σε διάφορα επαγγέλματα, για τα προς το ζειν. Το 1980 γράφτηκε στη σχολή Α.Κ.Τ.Ο. στο τμήμα διακοσμητών, όπως κι εγώ. Συμμαθητής μου λοιπόν ... Εκεί γνωριστήκαμε και γίναμε αμέσως αχώριστοι φίλοι. Εκεί ήταν και η γνωριμία μας με τον "ραπιτογράφο", αυτό το ιδιότροπο και δύσκολο εργαλείο των σχεδιαστών.
Στα χρόνια που πέρασαν δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά με την τέχνη, πέρα από 2 - 3 εκθέσεις σε κάποιους δημοτικούς εκθεσιακούς χώρους. Πρακτικός άνθρωπος, συνέχισε αυτό που γνώριζε ... αγάπη για τα δίκυκλα αλλά και παρεμφερές επάγγελμα. Χωρίς να έχει ποτέ σοβαρή σχέση με την τέχνη, το εργαλείο αυτό (ο ραπιτογράφος), σιγά - σιγά έγινε στα χέρια του, ένα μέσον εξωτερίκευσης, του κάθε ψυχισμού του, μια και δεν ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός. Ποτέ δεν κατάλαβα αν συμφωνούσε ή όχι με τις δικές μου παρλαπίπες, "μέχρι που έφυγε" ... Απλά με κοιτούσε στα μάτια κι αυτά μου "μίλαγαν" όσο κανένας άλλος.
Η "γραφή" του στο χαρτί γινόταν τόσο γρήγορα και με τέτοια ακρίβεια που μας εξέπλητε όλους. Κάποιες φορές που προσπάθησα να ερμηνεύσω την "τέχνη" του, να βρώ "ταυτότητα" των σχεδιασμάτων του, δεν βρήκα σε κάποιους αναγνωρισμένους ζωγράφους, κάτι αντίστοιχο. Σε κάποιες πιο προσεχτικές ματιές, αργότερα, (που όπως πάντα, ψαχνόμουν με την ποίηση), βρήκα κάποια ταύτιση ίσως, με την "Ρώσικη πρωτοπορία", αλλά και σε κάποια σκίτσα του μεγάλου Αντρέ Μπρετόν.
Για τον Σταύρο όλα αυτά (η ιστορία της τέχνης), ήταν λίγο σαν "υψηλά μαθηματικά", παρ' 'ολο που άκουγε πάντα με μεγάλη προσοχή τους πάντες ... Θυμάμαι πως έψαχνε συνεχώς, νέους τρόπους έκφρασης. Του άρεσε πολύ η ζωγραφική, η φωτογραφία, το βιτρό και παρακολουθούσε κάποια σεμινάρια του δήμου, πάνω σ' αυτά. Στα τελευταία χρόνια έκανε ζωγραφική πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια (ακρυλικά, τέμπερες, λάδια) αλλά και πραγματικό βιτρό, όχι μόνο σε γυαλί, αλλά και πάνω σε αντικείμενα.
Όσον αφορά τον ραπιτογράφο, ποτέ δεν τον έφτασα, όσο κι αν το πάλευα εγώ (ο επαγγελματίας γραφίστας) γιατί δεν "τό 'χα" όπως εκείνος. Σχεδίαζε τόσο φυσικά που κάποιες φορές με νευρίαζε από ζήλια. Μα δεν του τό' πα ποτέ. Ο θαυμασμός μου με υπερέβαινε ... Σε κάποια του έκθεση μάλιστα, έκανα τον ερμηνευτή της τέχνης του, στους καλεσμένους, σε τέτοιο βαθμό που όλοι με κοίταγαν με απορία και προσήλωση, ακόμη και εκείνος ... "Εκείνη τη μέρα, πήγαν καλύτερα οι πωλήσεις" ...
Ο Σταύρος είχε αυτό το "κάτι" και στη ζωή του και στα έργα του, που δεν έψαχνε για απαντήσεις. Πιο πολύ ήταν σαν νά 'λεγε "υπάρχω και εγώ εδώ" και το έβγαζε με τις γραμμές του σχεδίου του να ρέουν, να συμπικνώνονται και όταν πια είχε πνιγεί το ίδιο το χαρτί, από τα πολύπλοκα σχεδιασματά του, γύρναγε και έλεγε : "αυτό δεν έχει τελιώσει ακόμα", "έχει κι άλλη δουλεία για αργότερα" ... και μέναμε μαλάκες ... Τι λέει τώρα ? Πιο πικνό δεν γίνεται ...
Κι όμως τελικά, τώρα το κατάλαβα. Αργά πια. Ο Σταύρος γέμιζε στην τέχνη του, όλα τα κενά. Αυτό που πάλευε και στη ζωή του !
Στα χρόνια που πέρασαν δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά με την τέχνη, πέρα από 2 - 3 εκθέσεις σε κάποιους δημοτικούς εκθεσιακούς χώρους. Πρακτικός άνθρωπος, συνέχισε αυτό που γνώριζε ... αγάπη για τα δίκυκλα αλλά και παρεμφερές επάγγελμα. Χωρίς να έχει ποτέ σοβαρή σχέση με την τέχνη, το εργαλείο αυτό (ο ραπιτογράφος), σιγά - σιγά έγινε στα χέρια του, ένα μέσον εξωτερίκευσης, του κάθε ψυχισμού του, μια και δεν ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός. Ποτέ δεν κατάλαβα αν συμφωνούσε ή όχι με τις δικές μου παρλαπίπες, "μέχρι που έφυγε" ... Απλά με κοιτούσε στα μάτια κι αυτά μου "μίλαγαν" όσο κανένας άλλος.
Η "γραφή" του στο χαρτί γινόταν τόσο γρήγορα και με τέτοια ακρίβεια που μας εξέπλητε όλους. Κάποιες φορές που προσπάθησα να ερμηνεύσω την "τέχνη" του, να βρώ "ταυτότητα" των σχεδιασμάτων του, δεν βρήκα σε κάποιους αναγνωρισμένους ζωγράφους, κάτι αντίστοιχο. Σε κάποιες πιο προσεχτικές ματιές, αργότερα, (που όπως πάντα, ψαχνόμουν με την ποίηση), βρήκα κάποια ταύτιση ίσως, με την "Ρώσικη πρωτοπορία", αλλά και σε κάποια σκίτσα του μεγάλου Αντρέ Μπρετόν.
Για τον Σταύρο όλα αυτά (η ιστορία της τέχνης), ήταν λίγο σαν "υψηλά μαθηματικά", παρ' 'ολο που άκουγε πάντα με μεγάλη προσοχή τους πάντες ... Θυμάμαι πως έψαχνε συνεχώς, νέους τρόπους έκφρασης. Του άρεσε πολύ η ζωγραφική, η φωτογραφία, το βιτρό και παρακολουθούσε κάποια σεμινάρια του δήμου, πάνω σ' αυτά. Στα τελευταία χρόνια έκανε ζωγραφική πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια (ακρυλικά, τέμπερες, λάδια) αλλά και πραγματικό βιτρό, όχι μόνο σε γυαλί, αλλά και πάνω σε αντικείμενα.
Όσον αφορά τον ραπιτογράφο, ποτέ δεν τον έφτασα, όσο κι αν το πάλευα εγώ (ο επαγγελματίας γραφίστας) γιατί δεν "τό 'χα" όπως εκείνος. Σχεδίαζε τόσο φυσικά που κάποιες φορές με νευρίαζε από ζήλια. Μα δεν του τό' πα ποτέ. Ο θαυμασμός μου με υπερέβαινε ... Σε κάποια του έκθεση μάλιστα, έκανα τον ερμηνευτή της τέχνης του, στους καλεσμένους, σε τέτοιο βαθμό που όλοι με κοίταγαν με απορία και προσήλωση, ακόμη και εκείνος ... "Εκείνη τη μέρα, πήγαν καλύτερα οι πωλήσεις" ...
Ο Σταύρος είχε αυτό το "κάτι" και στη ζωή του και στα έργα του, που δεν έψαχνε για απαντήσεις. Πιο πολύ ήταν σαν νά 'λεγε "υπάρχω και εγώ εδώ" και το έβγαζε με τις γραμμές του σχεδίου του να ρέουν, να συμπικνώνονται και όταν πια είχε πνιγεί το ίδιο το χαρτί, από τα πολύπλοκα σχεδιασματά του, γύρναγε και έλεγε : "αυτό δεν έχει τελιώσει ακόμα", "έχει κι άλλη δουλεία για αργότερα" ... και μέναμε μαλάκες ... Τι λέει τώρα ? Πιο πικνό δεν γίνεται ...
Κι όμως τελικά, τώρα το κατάλαβα. Αργά πια. Ο Σταύρος γέμιζε στην τέχνη του, όλα τα κενά. Αυτό που πάλευε και στη ζωή του !
(Μ.Φ.)
Μερικά από τα "μάλλον" ημιτελή έργα του. (Πατήστε στις εικόνες για μεγέθυνση).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου