Μεσ' στην αιώνια ερημιά

Κύθηρα - Διακόφτι (φώτο Μ.Φ.)

Δε ξέρω

γιατί ξενυχτάω πάντα,

γιατί συνεχίζω να γράφω στα κρυφά,

γιατί με δυναμώνει η αδυναμία μου,

γιατί κολυμπάω συνεχώς στη μουσική

      και που με οδηγεί αυτό ...

Ξέρω μονάχα πως νιώθω.

Δε ξέρω

γιατί γουστάρω τα ηλιοβασιλέματα,

γιατί χορεύω ακόμα κι όταν το μαγαζί έχει κλείσει,

γιατί συμπεριφέρομαι σαν πρεζόνι

ενώ δεν ξέρω καν τη γεύση τους,

γιατί νιώθω ελεύθερος ενώ ποτέ δεν είμαι,

      και που με οδηγεί αυτό ...

Ξέρω μονάχα πως νιώθω.

Δεν ξέρω

γιατί δεν φέρομαι σωστά,

γιατί έκανα τη θλίψη μου άμυνα,

γιατί γελώ πάντα σαν καραγκιόζης,

γιατί συνεχώς σας "χρωστάω",

     και που με οδηγεί αυτό ...

Ξέρω μονάχα πως νιώθω.

Δεν ξέρω

γιατί σκοντάφτω στα σκαλοπάτια

και που πάτε εσείς όταν ανεβαίνετε,

γιατί εσείς χάνεστε τις νύχτες

όταν εγώ είμαι ακόμα εδώ,

γιατί με κοιτάτε σαν νά 'μαι "ούφο

όταν σας πιάνω το χέρι,

      και που με οδηγεί αυτό ...

Ξέρω μονάχα πως νιώθω.

Και νιώθω,

      αυτό που νιώθετε.

Όλο αυτό που χάνεται

μέσα σε ανούσιες κουβέντες,

σε εγωισμούς και κοινωνικές παραδοξότητες,

      μέσα σε συγνώμες και πάμε πάλι από την αρχή

κι ύστερα το "κουράσαμε"... και΄χάνοντ' όλα

και πάει ο καθείς στη "βολή" του

και "άντε γεια" με όλη του τη θλίψη

και την κατοπινή του λήθη ...

      γιατί έτσι κάνουνε όλοι.

Και νιώθω,

      αυτό που νιώθετε ...

Διάγουμε απλά το βίο μας.

Άλλωστε,

      ο Ύστερος δεν είναι 'δώ.

Δεν θά 'ρθει.

Έτσι κάνουμε όλοι.

Ξεγελιόμαστε ...

      μέσ' στην αιώνια ερημιά !

16 / 2 / 2017