Κατά συνείδησην παραβολή

Ήρθες σαν άστρο
     από το άδειο του ουρανού.

Μου μίλησες
     για την ομορφιά των λουλουδιών.
Έκοψα ένα και σου πρόσφερα.
Μου' πες : δεν είναι πια λουλούδι ...

Μου μίλησες
     για το χορό των ελαφιών.
Κυνήγησα ένα και σού 'κανα το "τραπέζι".
Μου' πες : δεν είναι πια ελάφι ...

Μου μίλησες
     για τη χαρά του έρωτα.
Έγειρα πάνω σου και σε "πήρα"...
Μου' πες : δεν είναι αυτό ο έρωτας ...

Ύστερα χάθηκες πάλι, σαν άστρο
     μέσα στο μαύρο τ' ουρανού.

Σ' ονόμασα θεά
     σκαλίζοντας στη πέτρα, τη μορφή σου.
Σε λάτρεψα καιρό, ως να σε καταλάβω.
Κι όταν με γέμισε ενοχές η θύμησή σου,
     σε μίσησα πολύ.
Κατέστρεψα οργισμένος
     την πέτρα, τη μορφή σου.

Όμως κοιτώντας κάτω 

τα θρύψαλα της θεάς μου,
ήμουν εγώ,
     σπασμένα κομμάτια η ζωή μου.

22 / 5 / 81