Jazz ...

Jazz ...
κι όλες αυτές οι ασπρόμαυρες φιγούρες,
     π' απαλά χορεύουν στον ρυθμό ...
κι όλες αυτές οι ιστορίες που ξετυλίγονται,
     σαν φιλμ σε παλιό σινεμά ...
κι οι εικόνες της μοναξιάς, της θλίψης,
     του έρωτα, της νοσταλγίας, του μυστηρίου,
χωρίς χρώμα, χωρίς υπότιτλους,
     χωρίς ποπ-κορν, μια νύχτα με ψιλόβροχο ...
με 'κείνη την πικρή γεύση στο τέλος
     και τα τόσα ερωτηματικά ...

Που πήγε ο έρωτας ?  Που πήγε η αγάπη ?
     Κομμάτια ! Αποκόμματα !

Σκόρπιες φωτογραφίες, νυχτερινά πλάνα,
     σκιές και φώτα, άνθρωποι και πολιτείες
χωρίς ταυτότητα, χωρίς κερασάκι στο γλυκό,
     χωρίς προοπτικές.

Φαντάσματα χωρίς ίχνη ...
Ένα τσιγάρο που καίει, οι ζωές χάνονται,
     στον άνεμο, στη θάλασσα, στο χώμα, στη λήθη
κι ας παίζει το σαξόφωνο με ουρλιαχτά,
κι ας συνεχίζει τη φούρια της η πόλη,
     μέσα στα τόσα της προσωπικά δράματα ...

Jazz ...
Εικόνες ασπρόμαυρες και ήχοι ...
Κομμάτια σαββατόβραδου
     ξεθωριάζοντας τη ζωή μου, στο μπαλκόνι.