Μελτέμι άδηλον

Αλήτης άνεμος
το 'ματοβαμμένο χέρι της συγνώμης
     κι ένα τροπαιοφόρο μήνυμα.
Στιγμές που τσάκισαν το χελιδόνι στην πόρτα
     και στο κουφάρι του, φώλιασαν τ' άστρα βιαστικά.

Γυρνώντας απ' τους δρόμους τρομαγμένοι
στις φέτες του περίσσιου φεγγαριού
της σκέψεις τα περπατήματα φωνάζουν
βλέμμα ωχρό, σκιαγραφίες
     τα βήματα στις λάσπες
καύτρα ασβεστωμένης πέτρας ανάποδα
     η σκιά ενός λεκέ
- λυρική συσκότιση -
φορτισμένες λύπες με χαλάζι
μόλις που δηλώνουν την παρουσία τους
     λίγες έννοιες.

Η σιωπή κυρίαρχος της άβουλης βιασύνης
των γερασμένων δέντρων πέπλο αφόρετο
     λόγια από χαμένο βιβλίο
ανάταση και υμνωδία προσιτή
στις σόλες τρύπιων υποδημάτων
του πόνου τα μαχαιρώματα
     όταν σκιρτούν και τρίζουν.

Μελτέμι άδηλον το χνώτο του αγέρα
ξεκουρδισμένα όργανα των μουσικών,
σπασμένα κάδρα
     στην αγκράφα κάθε κίνησης.

Τσαλακωμένο πουκάμισο σπαθίζει
     των όλων νέα
αρίζωτη δύναμη του όχλου π' αναδύει
     πνιγμένα σύννεφα και μαύρες ομπρέλες.

Το χέρι στο χρόνο, χορός των δακτύλων
     ο κόκκινος εξοπλισμός της πάλης
μειλίχια μουσική υπόκρουση, που υποκρίνεται,
τριήρεις που ταξιδεύουν για μακριά
     και πάνε εκεί ... όπου κανείς θεός, δεν ξέρει.

Σκιά του κάθε ήλιου στις πέτρες
     ο ίδιος βρόγχος
ισχνό, τραχύ το μήνυμα του φθινοπώρου
- τ' απόγευμα έχει αντίθετη σκιά -
     καράβι που ξεβράστηκε ξανά,
διαλυμένες μηχανές και φύκια
ιαχές ανέμου σ' αριστερά, στη κουπαστή,
     ριπές στο πρόσωπο,
των χωματένιων κεραυνών τα ξεσπάσματα
     φτιαγμένα από άμμο.

Όνειρα στο πανέρι
και λέλουδα στο μπουγαδοκόφινο
μύθοι-στοιχειά, πίσω από κλειστές πόρτες
εξειδικευμένοι εργολάβοι ιδεών
σαλτιμπάγκοι - δηλητηριαστές
     χορεύουν στα καλντερίμια,
ζόμπι ανάμεσα στους ζωντανούς
- όλα παντού τα πάντα νύχτα -
κερματοδέκτες εγκέφαλοι
καβαλάρηδες της εξουσίας
περνούν και χάνονται
     στο τέλος κάθε δρόμου
- εικόνα επαναλαμβανόμενη -
βρωμίζουν μονάχα,
το νερό της βροχής
     που καταλήγει στη θάλασσα.

Πυρηνική ενατένιση
στο "δια ταύτα" μονοκύτταρων ονείρων,
πέφτει σαν πούσι, πάχνη, αστρόσκονη,
     το πτώμα της φιλοσοφίας.
Γίνεται ψίχουλα σε περιστέρια
     αλλάζει το "γίγνεσθαι"
περνά στη διαλογή και συσκευάζεται,
     είναι καλό το προϊόν : ελευθερία.

Μεσίστιες σημαίες,
     χαμόγελα ζωγραφιστά σε παραμύθια.
Κι άραγε ποιοί είναι αυτοί
π' ακατανόητα ομιλούν,
     νομίζοντας ότι, εγώ δεν δύναμαι ?

Μια "κάθαρση" που ζέχνει : η Τέχνη,
σκορπά τ' άρωμά της
     στους αιώνες.

Σε γκισέδες τραπεζών
     πεθαίνει η ποιότητα,
σ' ακροθαλάσσια συμβιβασμού
     σβήνουνε οι κεραυνοί.

Κι έτσι χορτασμένος
από σκέψεις πού' λιωσαν
     σαν αφημένο παγωτό,
"διάγω τον βίον" χαμένος
στις δύνες που φέρνει η κάθε αυγή
     και με τρομάζει.

 

Από "Τα χρόνια του χαρταετού".