Βρέχει θλίψη

Αυτό που "είμαι",
     περπατάει αδιάφορο στο πλήθος.
Παίρνει το Metro
     και κατεβαίνει σ' άγνωστα μέρη.
Αγγίζει τα χρώματα,
συμφιλιώνεται με τους ήχους,
     χορταίνει αισθήματα, ερωτεύεται
κι ύστερα χαμηλώνει το βλέμμα
     και κλαίει βουβά.
Απόμερα στη μοναξιά,
     αυτο-γελοιοποιείται.

Αυτό που "είμαι",
     περπατάει αδιάφορο στο πλήθος.
Παίρνει το τρένο της επιστροφής
     και γυρνά στη "φωλιά" διαλυμένος.
Κομμάτια, αυτό που "είμαι".
 
Δεν είναι καιρός για εξόδους.
     Βρέχει θλίψη.