Μάγια

Φύσηξε ξαφνικά ένας αγέρας
σήκωσε σκόνη, σκουπίδια του δρόμου,
μερικά φουστάνια, την τέντα της καφετέριας,
το καταποντισμένο μου ηθικό,
κροτάλισαν τα φύλλα των δέντρων,
τρεμούλιασαν οι κεραίες των σπιτιών,
ήρθε πάνω μου η καύτρα του τσιγάρου
έκανα να την διώξω ...
παρέσυρε το χαρτί που έγραφα στα παρτέρια,
(δεν μ' ένοιαξε, δεν έγραφα κάτι σπουδαίο)
και καθώς ο άνεμος καταλάγιασε,
- μόνο τότε -
πρόσεξα το χέρι της κοπέλας, απέναντί μου,
το χέρι της στ' ανοιγμένο πουκάμισο,
τη ρόγα του στήθους της,
τα δάκτυλα να διώχνουν τη σκόνη
- που μπήκε όταν φύσαγε -
σαν κάτι τόσο φυσικό, μπροστά στα μάτια μου,
κι ίσως (ποιός ξέρει ...)
ίσως για να κλείσει τ' ανοιγμένο μου στόμα,
γύρισε, με κοίταξε, χαμογέλασε
κι μού 'πε: 
"Με λένε Μάγια" ...
     και με μάγεψε.

Ξύπνησα σ' ένα κρεβάτι άγνωστο,
σ' ένα δωμάτιο σκοτεινό, με σίδερα στα παράθυρα.
Ήμουν φυλακισμένος σ' ένα σπίτι
     που το λέγανε:
Γυναίκα.

16 / 6 / 88