Η μοναξιά φίλε
είναι ο τρόμος του ποιητή
μπροστά σε μια λευκή σελίδα.
Δεν είναι γκρίζα, μήτε μαύρη.
Είναι τα σεντόνια τα λευκά
μετά τον έρωτα.
Είναι τ' αγάλματα από μάρμαρο
που βαραίνουν την σκέψη.
Είναι ο ήλιος που σκοτώνει
μέσα στην έρημο.
Είναι η εκκωφαντική κραυγή των πάγων
όταν συγκρούονται.
Δεν είναι απλά λευκή η μοναξιά,
σαν σημαία ανακωχής που ανεμίζει ...
Είναι η πυρηνική φωτιά
της βόμβας όταν σκάει.
Γι' αυτό μη λες:
"στη γκρίζα, μαύρη μοναξιά μου"
κι ύστερα σαν γρίπη σου περνάει ...
Μόνο το λευκό φίλε
είναι σκληρό και πονάει,
δεν ξεπερνιέται ...
Σαν τα γραπτά
της Γώγου κραδαίνουν...
ασπρόμαυρα
μέσ' το λευκό της φως.
15 / 1 / 91
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου