Ανοιγοκλείνοντας τη μεσόπορτα

(χρονογράφημα)

     Αυτή τη νύχτα δε περίμενα να με ξυπνήσουν τα πουλιά, έξω απ' το μπαλκόνι μου, όπως μ' έχουν κάνει να το' χω συνηθίσει κάθε μέρα, ένα χρόνο τώρα ... (γιατί εδώ ζουν, δεκάδες από όλους τους κελαηδισμούς, εδώ είναι σκέκι τους κι ας μένω σε πόλη). Και δε περίμενα λοιπόν να με ξυπνήσουν, γιατί απλά, ξημερώματα γύρισα ... την ώρα που ξυπνάνε τα πουλιά της γειτονιάς !
     Αλλά δεν γύρισα (πτώμα από πιώμα), για να πέσω αμέσως ξερός στο κρεβάτι, αλλά, αυτή τη φορά, χμ ... ήταν από αυτές τις σπάνιες φορές, που γυρνάς στο σπίτι, τόσο γεμάτος όρεξη, όσο δεν ήσουν ένα ολόκληρο μήνα πριν ...
     Τώρα έφταιγε η παρέα, το φλερτ, η νύχτα, δεν έχει να κάνει, σημασία έχει ότι γύρισα χαρούμενος, ξημερώματα κι ας ήμουν πιωμένος κι ας ήμουν θολωμένος σε μύριες όμορφες σκέψεις.
     Μπαίνω λοιπόν και βλέπω ξαφνικά τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Πανικός ! Ψάχνω όλο το σπίτι, δε λείπει τίποτα, εγώ την ξέχασα ανοιχτή ... ΟΚ. ... Ανάβω τσιγάρο, ανοίγω τον υπολογιστή,
ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα, βάζω ένα ποτήρι κρασί, ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα, και στρογγυλοκάθομαι στο γραφείο.
     Αναπολώ και απαριθμίζω τις στιγμές, χαζεύω στο facebook, όταν ξαφνικά ... o γνώριμος ήχος ενός πουλιού, τόσο κοντά ... Γυρνώ και βλέπω πως ακόμα δεν έκλεισα την μπαλκονόπορτα. (Δεν μ' ένοιαζε άλλωστε, δεν είχα ποτέ τίποτα για να κλέψουν, προνόμιο του φτωχού και λοιπά, μένω και ψηλά, 2 ορόφους) ... τέλος πάντων ... Ανάβω το φως και βλέπω λοιπόν στη δεύτερη ματιά, ένα ασπρόμαυρο πουλί, (δεν ξέρω τη μάρκα) κουρνιασμένο στον καναπέ, στο σαλόνι μου. Δεύτερος πανικός !
     Σηκώνομαι και νυχοπατώντας, πάω στη μπαλκονόπορτα, την ανοίγω τελείως με αργές κινήσεις και τραβώ την κουρτίνα διάπλατα επίσης ... Με τα χέρια αρχίζω τα "ξουτ" λες κι ήταν γάτα. Τρομάζει κι αρχίζει να πετάει παντού. Μου ρίχνει δυο καδράκια και ένα μικρό μπιμπελό (δεν έχω και τίποτα σπουδαίο) δεν σπάσαν ευτυχώς ... και πάει και κάθεται στον εκτυπωτή.
     Τώρα φίλε μου, τι κάνεις, είπα ψάχνοντας τη λύση. Συνεχίζεις το κυνηγητό μέχρι να βρει την έξοδο. Ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα με θόρυβο, εξακολουθω να το τρομάζω ... δεν αποδίδει. Καταστροφικό για το σπίτι, τρομαχτικό για 'κείνο. Περνώ στην γνωστή τακτική της γάτας.
     Ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα, πάω στη κουζίνα βγάζω ένα πλαστικό πιατάκι, τρίβω λίγο ψωμί μέσα, ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα και βάζω το πιατάκι στο πάτωμα, στη μέση του σαλονιού.
     Ξανανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα, βγάζω ένα πλαστικό μπολάκι, το γεμίζω νερό, ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα, (κουράστικα να το γράφω πόσο μάλλον εσείς που διαβάζετε) και το βάζω και αυτό στο πάτωμα, στη μέση του σαλονιού.
     Αναμείνατε στο ακουστικό σας λέω και ανάβω τσιγάρο. Χαζεύω, σκέφτομαι, χαζεύω σκέφτομαι, τελειώνει το τσιγάρο, το σβήνω ... ξαναχαζεύω στο facebook ... Τζίφος.
     Και τώρα τι ? Θα πρέπει να μάθω να ζω, μ' ένα πουλί στο σαλόνι ? Αρχίζω τα τηλέφωνα ? Αρχίζω να προσεύχομαι ? Αρχίζω να βρίζω και να μουτζώνω, όπως όλοι οι Ελληναράδες οδηγοί ? Είναι ξημερώματα. Θα γίνω ρόμπα στη πολυκατοικία.
     Άστο λέω. Ήδη τα νεύρα μου χτυπήσαν κόκκινο. Θα φύγει μόνο του. Αφήνω τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή ως έχει, κοιτώ το ρολόι, μού 'φαγε μιάμιση ώρα το πούστικο λέω ... (θυμάμαι τον Χάρυ Κλίν) ... Ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα πάω στην κρεβατοκάμαρα, γδύνομαι, ντύνομαι, ξαπλώνω, βάζω ταινία στην τηλεόραση και σιγά-σιγά αποκοιμιέμαι ...
     Ξυπνώ κοντά στο μεσημέρι, με κεφάλι θολωμένο. (Αναπόφευκτο επακόλουθο). Βάζω καφετιέρα, ρίχνω ένα κατούρημα, βάζω καφέ στο φλιτζάνι, ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα, μου΄ρχεται όλη η υγρασία και το γαμώκρυο, ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα, παίρνω μια ζακέτα, τη φοράω, ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα, ρίχνω μια διερευνητική ματιά δεν βλέπω τίποτα, έφυγε λέω επιτέλους. Ανάσταση ...
     Πίνω μια γουλιά καφέ, ανάβω τσιγάρο και ακούω πάλι το γνώριμο ήχο πουλιού, τόσο κοντά ... Όχι ρε γαμώτο !! Που στο διάολο είναι πάλι, ψάχνω, κοιτώ ... είναι πίσω από τον καναπέ. Με κοιτά και το κοιτάω. Του μιλώ αλλά δεν κοκκινίζει. Δεν ντρέπεται καθόλου. Δεν έχει τέλος αυτή η ιστορία λέω ... και κάθομαι ξανά στο γραφείο, ανοίγω το κομπιούτερ, χαζεύω, τελειώνω τον καφέ, ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα, βάζω το φλιτζάνι στο νεροχύτη, ανοίγω τη μεσόπορτα, κλείνω τη μεσόπορτα και ακούω ένα δεύτερο γνώριμο ήχο πουλιού, τόσο κοντά ... Όχι ρε πούστη μου ... Ένα ακόμη σκατο-μαυροπούλι είναι τώρα στο μπαλκόνι και συνομιλούν σαν να μην τρέχει τίποτα.
     Κάθομαι, βουρλίζω την μοίρα μου και τα χαζεύω. Ώσπου το πρώτο πετάει και ακολουθεί το άλλο. Τρέχω σφαίρα στη μπαλκονόπορτα και την κλείνω. Έλεος, έχεις έλεος θεέ μου, λέω και τα κοιτώ να τραγουδούν μαζί στ' απέναντι κλαδί. Τα χαζεύω. Σκέφτομαι και τα χαζεύω.
     Τι σου είναι ο έρωτας τελικά ... ένα συνεχές ανοιγο-κλείσιμο της μεσόπορτας. Της πόρτας ανάμεσά μας !
 
5 / 4 / 2017