Γιαταγάνι (*)

Την πέτρα σπάσε και δες με
     αχνάρι από φύλλο προϊστορικό.

Μια παρωδία η μουσική, το χάδι,
     τα μάτια σου, με καθηλώνουν.
Πιάτα του τοίχου με γκραβούρες.
Έρημος αραβική
     μέσα στο σκουλαρίκι σου.
Σήμερα που πίνω ερωτισμό
     σε ποτήρι κολωνάτο.

Δες με που φλερτάρω,
το γιαταγάνι αυτό
     που κρέμεται στον τοίχο
κι ύστερα "Μη" !
     άπελθε πειρασμέ ...

Δες με που κρατώ, που παίρνω,
     τα βυζιά στα χέρια
τ' αγάλματος, στη μέση της πλατείας
κι ύστερα "Μη" !
     μη μας μαζέψουνε ...

Πολλαπλασιάζεται η φωνή μου
     αντήχηση σε χαράδρα.
Αντανακλώμενα ηχεία
     στα ετοιμοθάνατα αυτιά μου.
Θέλω να σ' ακούσω
     μα δεν μπορώ.

Κουτρουβαλιές στην άμμο
μεθυσμένη η μνήμη, με στενεύει
     σαν από ρούχο παλιό.

Δες με στο φεγγαρόφωτο
     αποξηραμένη μπύρα στο μουστάκι.
Χορεύουν στα σκουπίδια οι γάτες
     - νυχτερινή κραιπάλη.
Ήθελα τα χείλη σου
     μα έχεις φύγει πάλι ...
Ήθελα στον έρωτά σου να πνιγώ.

Δες με τώρα πως φοβάμαι το σκοτάδι,
τρομάζει κι ο ήσκιος μου, στις σκιές
     κι αργεί να ξημερώσει.
Σπάω μπουκάλια στην άσφαλτο
     να ξεθυμάνω, να ξυπνήσω ...
μα δεν φανερώνεται ούτε δειλά
     η περίφημη πραγματικότητα.

Διάβασε με.
Μυστικά των χρωμάτων στ' άγγιγμά μου.
Με δέχομαι καμιά φορά απλά και μόνο
     επειδή κοστίζω στους άλλους.

Ιερό τέρας των παραισθήσεων.
Θάλασσα πληρωμένη με ναυάγια.
Μαζεύω διακριτικά σωτηρίας
σε χρόνους υπόγειους
     κι ψυχή μου δε σώζεται.

Χαμαιλέοντας δες με,
π' ανεβάζω τ' αερόστατο
     με τα διαφημιστικά σλόγκαν.
Ξεχώρισα πολύ (θέ’ μου), σαν άσπρο γάντι.
Ξεχώρισα, δες με ...
     Περιθώριο.

 19 / 5 / 82    (*) παλιό καφέ-μπαρ στην Κω