Ημερολόγιο εγκλεισμού Γ

Γ (γάμα γαμήλιο, γυριστρούλικο)

     Εις τον καιρόν του εγκλεισμού ... “αλωνίζουν” οι γάτες. Χορτάτες απ’ τα πολλά σκουπίδια μας, (επειδής, όλα μας τα σκουπίδια, είναι τώρα μόνο έξω από την πόρτα μας, ενώ πριν τα σκορπάγαμε όπου νά ‘τανε, δηλαδή παντού) ... χορτάτες λοιπόν, επιδίδονται σ’ ένα αχαλίνωτο σεξ, γεμάτο ουρλιαχτά μιας χαρμολυπημένης επιβίωσης. Π’ ακούγονται τόσο δυνατά, που σου ξυπνάνε τη σύγκριση. Αυτές ’λεύθερες, εγώ όχι. Αυτές ελεύθερες συνεχίζουν να ζουν στη ρότα του χρόνου, εγώ κλεισμένος στο κάστρο, ούτε ήλιος δεν με βλέπει ... Ούτε προσμένω την πριγκίπισσα, που θά 'ρθει να με κλέψει, ούτε αγωνιώδης δράση με μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους, ούτε τίποτα ... Στασιμότητα ! Μόνο γατίσια ουρλιαχτά, σπάνε την ηλίθια σιωπή των ανθρώπων.
     Και “εκεί στου οργασμού την άψη”, σαν άλλος “Σεβάχ θαλασσινός” στην σκέψη, πετιέται ο ένοικος του ισογείου, γεμάτος ζήλια και βροντοφωνάζει : “Σκάστε μαλακισμένες”! ,,, Βγαίνει στην αυλή και πετάει στις γάτες, ότι βρίσκει μπροστά του. Μανταλάκια, άδεια κουτάκια μπύρας, ένα σπασμένο σκουπόξυλο, δυο άδεια κεσεδάκια γιαουρτιού και ένα κονσερβοκούτι τόνου ... Οι γάτες ενοχλημένες, πάνε πιο ‘κει και πιο πέρα. Δεν έχουν θέμα χώρου. Πάνε πιο ‘κει και συνεχίζουν. Απτόητες.
     Να, μια λέξη που λείπει απ’ το λεξιλόγιο των ανθρώπων ... Ένας ήταν ο Διογένης με το πυθάρι του : “κάνε πιο κει ρε μάγκα, μου κρύβεις το ήλιο” ! Έκτοτε σκοτάδι ...
     Η φυσική ζωή κυνηγιέται από παντού. Σαν νά ’χουμε ένα έμφυτο λογισμικό, μισούμε την ζωή των άλλων, ακόμα κι όταν οι “άλλοι¨είναι ανύπαρκτοι. Τόσο αφύσικα. Μετά αναρωτιόμαστε πως φτάσαμε ως εδώ ... μέσα στα μεσαιωνικά υπόγεια του κάστρου και τις κατακόμβες και “εις τον καιρόν του εγκλεισμού” ...

     (Υσ.) Τελικά από σκορβούτο θα πάω, με τόσες κονσέρβες τόνου που έχω μαζέψει ... Εγώ, που δεν έχω πρόβλημα, (βλέπε : πρώτος όροφος) ταΐζω τις γάτες, ο άλλος του ισογείου που έχει, (βλέπε : ποντίκια) τις διώχνει ! Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα !