Βότσαλα

φωτο (Μ.Φ.)

Έχω μια περίεργη συνήθεια :
     σαν πάω στην όποια παραλία,
- από τα χρόνια τα παλιά -
παίρνω μαζί στον γυρισμό
σαν αναμνηστικό, σαν βίτσιο,
     δυο-τρία βοτσαλάκια.

’Κεί στο σαλόνι,
μεσ΄την φτηνή φρουτιέρα,
     τα βάζω όλα ανάκατα.
Δεν γράφω τίποτα επάνω τους,
δεν θυμάμαι ποτέ,
     ποιο είναι κι από που ...

Κάποιες φορές έβαζα μέσα και νερό
     και λαμπιρίζαν στο ημίφως.
Περίμενα μέρες, μπας και ανθίσουνε.
Ήθελα να λύσω την απορία μου :
πως μια χώρα-πέτρα
     έβγαλε τέτοια διαμάντια ...

Τώρα δεν βάζω πια νερό.
Είναι στην πέτρα
     η ψυχή της χώρας μου.